We zijn er bijna...echt!

Door: BeginmetA

Geplaatst op Sep 9, 2015

Twee jaar geleden zijn mijn vriend en ik met de auto langs de Westkust van de Verenigde Staten gereden. We hadden een prachtige route uitgestippeld. Voor ieder wat wils.

We hadden een auto tot onze beschikking en begonnen met de onvergetelijke Highway 101. Mijlen langs de grillige westkust met het ene vergezicht nog mooier dan het vorige.

Halverwege onze vakantie kwamen we in Sin City. We vergaapten ons aan de lampjes, de 24-uurs wondere wereld en de waanzin. Als een verdwaalde Alice liep ik door de Fata Morgana die Las Vegas heet. Het ritme van dag en nacht lijkt hier niet te gelden. Er zijn geen klokken noch ramen in de gokhallen waardoor je je in een constante twilight waant.

Na drie dagen in dit bizar vacuüm reden we weer verder.

Het contrast kon niet groter toen we bij de Grand Canyon aan kwamen. De kalmte, de dieprode rust van de kloof, de koele lucht die uit de klif omhoog naar onze voeten kroop. We werden er - na al dat kabaal van dé Gokstad van de Wereld - helemaal stil van.

De avond viel in en we hadden een hotelletje in Flagstaff geboekt, een klein stadje enkele kilometers verderop. Mijn vriend reed al de hele dag en begon de uitgestrektheid niet meer als een mooi uitzicht te zien, maar meer als noodzakelijk overbrugbare ruimte tussen ons en een lekker bed.

In het restaurant van ons avondeten keek ik alvast enigszins schuldbewust vooruit op het navigatiesysteem. "We zijn er echt bijna. Nog maar een klein stukje. Recht toe, recht aan."

Het was inmiddels donker.

En wat bleek? Het laatste stukje was niet alleen allesbehalve klein (we hebben er nog ruim een uur over gedaan), maar ook enorm bochtig. Een chicane voor Formule 1 was er niks bij.

We reden met groot licht en niet harder dan 50 km/u, maar werden tegelijkertijd constant levensgevaarlijk ingehaald door Amerikanen.

We schijnen door een prachtig gebied gereden te zijn. Tussen rode rotsen door, langs Peaks met namen als Pinnacle Peak en Cave Peak. We hebben er niks van gezien. En waren heel blij toen we in ons hotel aankwamen.

Helaas 'moesten' we na Flagstaff weer verder, maar voor ons wel een reden om een keertje terug te komen. Bij daglicht. Met iets minder kilometers achter de kiezen.