Over verlaten kopermijnen, huizen van plezier en oprukkende wildernis!
Alaska
Verenigde Staten
Marjan stolk
Over verlaten kopermijnen, huizen van plezier en oprukkende wildernis!
In het Oosten van Alaska ligt het Wrangell St. Elias National Park. Dit grootste !! nationale park van de Verenigde Staten is slechts bij weinigen bekend en dat is jammer.
Misschien is de oorzaak het feit dat er maar op twee punten een onverharde toegangsweg is die je een stukje het nationale park invoert. Behalve op die plekken bestaat het park uit ondoordringbare en bijna onbewoonde wildernis.
Maar dat is niet altijd zo geweest, integendeel!
Dit stukje Alaska kent een rijke historie waar de plaatsjes Chitina, Kennicott en McCarthy nog overblijfselen van zijn.
Deze plaatsjes zijn een aantal maanden onderwerp van vele uitzendingen op Discovery Channel geweest.
Gesprekken met de locals aldaar leerden ons echter dat Discovery het niet altijd even nauw met de waarheid neemt en de zaken behoorlijk geromantiseerd heeft, maar wat wil je ook, het blijft per slot van rekening commerciële televisie!
Toch merkte je dat het de plaatselijke bevolking niet lekker zat.
Ze zijn trots op de omgeving waar ze wonen en op hun rijke historie en waren erg verguld toen ik ze de belofte deed om, eenmaal thuis in Nederland, het ware verhaal via de Columbus-site te laten horen.
Ik beloofde ook wat foto's te plaatsen en de vertaling van het artikel te sturen.
Eigenlijk gewoon omdat ik vind dat er veel te weinig aandacht is voor dit unieke stukje Alaska.
Reken maar dat " Columbus" daar veel gegoogeld wordt op dit moment!
Dus hierbij de ware historie van Wrangell St. Elias.
Middenin de wildernis ligt het voormalige mijnwerkersdorp Kennicott, nu wel omschreven als de mooiste "ghost town" van Alaska. Een aantal kilometer verderop ligt McCarthy.
Allebei ontstonden ze aan het begin van de 20e eeuw toen er een van de rijkste kopervindplaatsen van het continent werd ontdekt .
In recordtempo werd er middenin de wildernis een kopermijn geopend en een reusachtige fabriek uit de grond gestampt waar het erts werd verrijkt.
Kennicott was geboren en de werknemers van de mijn werden van alle gemakken voorzien.
Huizen met centrale verwarming, scholen , luxe levensmiddelen-winkels, er verrees zelfs een ziekenhuis.
In het weekend zochten deze hardwerkende lieden uiteraard ontspanning en zo ontstond het vijf mijl verderop gelegen McCarthy.
Daar waren bioscopen, winkels, restaurants en niet te vergeten diverse huizen van plezier.
De bevolking van deze twee plaatsen werd destijds als volgt beschreven...In Kennicott liepen de kinderen in schooluniform en genoten naast een ordentelijk gezinsleven van een goede schoolopleiding met als extra muziekonderwijs etc.
De kinderen uit McCarty daarentegen waren de kinderen van de kroegbazen en prostituees en werden gezien als losgeslagen en lichtzinnig.
Twee totaal verschillende werelden op slechts vijf mijl van elkaar omringd door duizenden kilometers woesternij!
En dan hebben we nog Chitina, het plaatsje dat helemaal aan de rand van het nationale park ligt en dat tot bloei kwam omdat de spoorweg die aangelegd was van Kennicott naar de kust er doorheen liep en het plaatsje daardoor een soort transport-overslag voor goederen werd.
Chitina was veel armer dan het nabijgelegen Kennicott en McCarthy.
De kinderen uit dit stadje liepen hard met alle treinen mee in de hoop dat de reizigers uit de twee rijkere dorpen wat sinaasappelen of andere , voor hun exotische waren, naar buiten wierpen.
Maar toen daalde aan het begin van de jaren 30 de koperprijs.
In Chili en andere Zuid-Amerikaanse landen werd het koper in nieuwere mijnen veel goedkoper gedolven dan in Alaska.
Bijna van de ene op de andere dag werd de kopermijn in Kennicott gesloten en al snel vertrok de laatste trein met de meeste inwoners van Kennicott en McCarthy.
Alles werd op stel en sprong achtergelaten en de twee stadjes werden ghost-towns temidden van de snel oprukkende wildernis.
Ook het plaatsje Chitina verloor hierdoor grotendeels haar bestaansrecht.
Vandaag de dag wonen er nog maar enkele hardwerkende inwoners in deze stadjes, die niets gemeen hebben met de losgeslagen lieden die Discovery ons laat zien en die grotendeels proberen te leven van de toeristen die echter maar mondjesmaat komen.
Jammer, want nadat je ruim twee uur over de onverharde weg de wildernis in gereden bent en onderweg de restanten van de spoorlijn hebt gezien, doemen de twee plaatsjes plotseling op en zie je de verlaten kopermijn hoog tegen de bergwand aan staan in een prachtig decor van gletsjers.
Lopend door de straten van Kennicott ademt alles historie uit en verwonder je je als je binnenkijkt in de reusachtige nog intacte fabriek waar het lijkt alsof iemand alleen maar op een knop hoeft te drukken om alles weer in beweging te brengen.
In McCarthy is duidelijk de sfeer van het vroegere uitgaansleven nog blijven hangen met als hoogtepunt het historische Ma Johnson hotel
Nadere observatie leert echter ook dat dit brok historie langzaam maar zeker ten prooi valt aan de omringende, oprukkende wildernis.
Nog altijd wordt er gedubd over de kosten/baten van onderhoud en eventuele restauratie.
Enige haast is dus geboden voor de geïnteresseerde bezoeker want zekerheid over een lang voortbestaan is er (nog) niet.
Ik heb genoten van mijn bezoek aan dit stukje onvervalst Alaska in een schitterend decor en ik hoop dat dit artikeltje bij zal dragen aan een stukje bewustwording omtrent de noodzaak om het ook voor de komende generaties te conserveren.
Maar daarvoor is de steun van het toerisme onontbeerlijk!
Foto's
