Glacier Bay

Door: Jdevaan

Geplaatst op Jun 27, 2010

Om 07.00 uur is het dan eindelijk zo ver, we varen Glacier Bay binnen. Hoewel bewolkt, regent het niet en de zee is mild.
De ingang bij Bartlett Cove ligt maar 65 mijl verwijderd van Juneau. Hier komt een boot langszij om twee parkwachters en iemand van National Geographic aan boord af te leveren, die ons tijdens dit bezoek aan de baai zullen voorzien van informatie en onze vragen zullen beantwoorden. Vanaf Bartlett Cove varen we nog 55 mijl verder naar het einde van Tarr Inlet alwaar we de eerste 2 gletsjers kunnen bekijken.

Deze twee gletsjers verschillen van elkaar als dag en nacht. De Grand Pacific Glacier is nagenoeg pikzwart. Deze enorm lange gletsjer glijdt maar heel langzaam in het water en is bedekt met steen en zand dat het smeltende gletsjerwater van de erop uitkomende Ferris- en Melburn glaciers achterlaat. De Margerie Glacier daarentegen is als een abstract schilderij in prachtig blauwachtig wit, doorspekt met een grijs, zwart en okerkleurig lijnenspel.

We liggen nog niet zolang voor anker als we plots worden verrast door een intens hard en diep kreunend geluid. Nog voordat we de camera’s in de aanslag hebben, zien we een enorm stuk gletsjerijs met donderend geraas in zee storten. WOW!!!
Margerie staat bekend om het kalven. Door de zwaartekracht kan een gletsjer bijna 2 meter per dag in zee glijden. Grote stukken ijs, tot wel 60 meter hoog, breken los om vervolgens met een enorme plons in het water te vallen.
Ons schip blijft hier ruim een uur liggen. Het is koud, maar een zonnetje breekt door, we kunnen ons geluk niet op! Wie had dit durven dromen na het enorme zeikweer van gisteren.

De schoonheid van deze gletsjer is bijna niet te bevatten. De gletsjermond is ruim een kilometer breed en bijna 100 meter hoog. Ik blijf fotograferen: overzichtsfoto’s, close up’s, pogingen tot panorama’s opgebouwd uit meerdere foto’s. En dat terwijl meeuwen een schitterend schouwspel opvoeren op de thermiek in deze baai. Soms zweven ze slechts enkele meters voor je neus.
Meerdere keren worden we opgeschrikt door het gekreun en gekraak van Margerie, gespannen turen we door onze lenzen... Maar niet iedere kreun betekent een plons, en indien wel, dan waar?
Dus richt ik meerdere keren mijn camera op een plaats waar ik het spektakel verwacht, een enkele keer lukt het me om af te drukken, maar of het gelukt is om het in die luttele seconden scherp in beeld te krijgen, dat zie ik vanavond wel op de laptop. Ik vrees dat ik qua aantal foto’s vandaag alle records ga breken!
Het uur vliegt voorbij, veel te snel moeten we afscheid nemen van deze Gletsjer. We varen de John Hopkins Inlet in. De Johns Hopkins Glacier kalft zulke grote stukken ijs af, dat het zelden mogelijk is om de gletsjer binnen drie kilometer te naderen. Dan doen we dan ook niet, mede omdat het nu broedseizoen is van de zeehonden, die hier veelvuldig een veilig heenkomen zoeken, zodat ze niet lastig gevallen worden door de Orka’s in Glacier Bay.
We maken een stop voor de Lamplugh Glacier. De zon schijnt inmiddels flink en laat ons volop genieten van maagdelijk witte bergtoppen en het prachtige diepblauw van deze schitterende gletsjer.

Gletsjers worden gevormd door sneeuwval hoog in de bergen. Hier in Glacier Bay valt ruim 80 meter sneeuw per jaar. Het gewicht van de opeenvolgende sneeuwlagen perst de onderliggende sneeuwlagen samen tot ijs. In het witte ijs zitten veel zuurstofbellen opgesloten. Hoe blauwer het ijs, hoe dichter de massa.
Lamplugh heeft diepblauw gelaagde stukken, maar ook een aantal torenvormige ijsformaties die mijn beeldhouwerbloed danig beroeren. De combinatie van zon, deze magische witte wereld, de ruige in mistflarden gehulde bergtoppen, het prachtige ijsblauw in de gletsjer… het wordt me allemaal even teveel.
Mijn emoties nemen de overhand en zorgen voor een waterige blik door mijn lens. We hebben al veel fantastische plekken op aarde bezocht, maar dit slaat alles!

Voor mijn gevoel veel te snel, licht het schip zijn ankers. We varen de inlet weer uit. Mijn blik blijft aan de gletsjer gekleefd…, daarna aan de indrukwekkende 2667m hoge Mount Abbe. Bij de uitgang van de inlet waait een stevige bries. Die maakt het ijzig koud. Veel mensen zoeken de warmte binnen op. Ik niet, het is hier zo prachtig!
De wind waait me zowat uit mijn sokken. Schuilend achter een aantal containers probeer ik mijn camera stil te houden voor nog wat plaatjes van Mount Cooper en andere omringende bergen.

Ik speur door de verrekijker naar beren op Russel Island, maar helaas, je kunt niet alles hebben. Tenslotte gaan we naar een inmiddels aardig laat ontbijt, het is intussen al 12.45 uur!
Niet te lang, want we willen de presentatie in het Stardust Theater van een van de parkrangers om 13.30 niet missen.

Zij leert ons op enthousiaste wijze meer over het ontstaan, groeien en terugtrekken van de gletsjers. Tien procent van de wereld is bedekt met ijs. Vier procent daarvan ligt in Alaska.
Al jarenlang trekt het ijs zich in snel tempo terug. Hier meer dan elders in de wereld. Maar als je terugblikt in de geschiedenis, dan blijkt dat zulke dramatische klimaatveranderingen al een aantal keren eerder hebben plaatsgevonden!
Vandaag de dag trekken de gletsjers in het oosten en zuidoosten van de baai zich terug, maar aan de westkant groeien twee gletsjers weer aan.
Dus wat de toekomst brengt? Wie zal het zeggen. Maar zeker is, dat wij ons best moeten doen om klimaatveranderingen in de hand te houden. En zo eindigt ons bezoek aan Glacier Bay met een typisch Amerikaanse moraal.
Op de terugweg zien we een aantal Humpback Whales en worden we vergezeld door tientallen zeehonden die mee zwemmen en ons nieuwsgierig met hun kopjes boven water nakijken. Een kleine boot pikt de parkrangers weer op van ons schip. En je gelooft het of niet, terwijl we de baai uitvaren, begint het langzaam weer wat te druppelen.