Van het gebaande pad....
Pacifische kust
Panama
Kokkeeri
Van het gebaande pad....
Als je langere tijd aan het reizen bent, komt er een moment dat alleen nog maar de aanbevelingen van de reisgids volgt. Dat is makkelijk en je komt zo toch wel op de mooie en bijzondere plaatsen. De drang naar avontuur en het onbekende vervaagt. Je reist steeds meer over de platgetreden paden, neemt de veilige weg. Iets wat je bij het begin van de reis juist wilde vermijden. Om die trend te verbreken moet je af en toe een risico nemen.
Ons avontuur na bijna zes maanden reizen had de naam Isla Boca Brava. Onze reisgids kwam in de beschrijving niet verder dan dit: ‘Isla Boca Brava is farther east in the gulf (Golfo de Chiriqui red.), to reach it you must first take a bus to Horconcitos, off the Interamericana about an hour east of David, then get from there to Boca Chica, a small fishing village about 15 minutes from Horconcitos. On the island German born Frank Kohler operates the Restaurante Boca Brava, phone him and he will come in a small boat to pick you up at Boca Chica.’
Geen woord over een hotel en de Lonely Planet is uit 1997, dus geen garantie dat Duitse Frank nog steeds in Boca Brava actief is. Maar zoals gezegd, soms moet je een risico nemen.
Vanuit Boquete reizen we in de vroege ochtend naar David. Ons avontuur Boca Brava is gestart. Op Cruce Horconcitos, een verlaten kruising van de Interamericana, zet de eerste bus ons af. Maar zoals overal en altijd in Midden-Amerika duikt ook hier snel een taxi op. Na 45 minuten over min of meer onbegaanbare wegen komen we aan bij een klein haventje. Onderweg vraag ik me af na hoeveel ritten op deze weg de chauffeur een nieuw auto moet kopen.
Bij aankomst in Boca Chica zien we een klein eiland op ongeveer 200 meter van de haven. Maar geen spoor van een restaurant of hotel in de verte. De taxichauffeur wijst naar een paar boten in het haventje. En weg is ie. Bedoelt hij dat een van de vissers ons wel naar de overkant zal brengen?
We staan besluiteloos in het haventje, als er een visser naar ons toe komt en onze rugzakken in zijn bootje begint te laden. Na bijna een half jaar reizen in Latijns Amerika is dat een goed teken. Locals weten altijd waar de toeristen naartoe willen. De visser bevestigt bovendien dat we ook op het eiland kunnen slapen en dat er voldoende koud bier aanwezig is. Het lijkt dus een geslaagd avontuur te worden.
Op het eiland worden we welkom geheten door Duitse Frank en zijn Panamese echtgenote. Ze brengen ons naar een mooie cabana. We blijken de enige gasten te zijn.
Het eiland is een soort onbedorven paradijs. Op dit min of meer onbewoond eiland kunnen we ongestoord zonnen, lezen en zwemmen.. Hoewel ongestoord… Het min of meer onbewoonde zit hem, buiten een enkele bouwvakker en het gastgezin, ook nog in drie groepen brulapen. Deze apen zijn erg nieuwsgierig en begeven zich in de richting van het strand zodra ze zien dat we onze handdoeken neerleggen. Probeer maar eens rustig te lezen als in de boom achter je de ene na de andere aap herrie schopt om de aandacht te trekken.
Volgens Frank zijn er nog meer diersoorten te vinden op het eiland. Hij raadt ons aan om ’s avonds de bossen in te gaan om behalve de brulapen ook slangen, luiaards, vleermuizen, agouti’s en eekhoorns te kunnen zien. Deze tips zijn aan mij wel besteed. Ik kan mijn nieuwsgierigheid weer eens niet bedwingen en besluit in de schemering het bos in te gaan. Mijn tocht duurde niet lang. Na tien minuten lopen in het donker houd ik het voor gezien. Ik voel dat vanachter iedere boom iets naar me kijkt. Overal hoor ik geluiden die ik niet thuis kan brengen en wanneer ik me omdraai denk ik allerlei harige beesten weg te zien springen. Ondertussen maken tientallen vleermuizen (die herken ik tenminste) duikvluchten rond mijn hoofd. Snel keer ik weer terug.
Op Boca Brava is het echter niet nodig om zelf op avontuur te gaan. Tijdens een van de nachten komt het wildleven naar ons toe. De brulapen belanden midden in de nacht op het dak van onze cabaña. Beangstigend (iedereen die wel eens een brulaap van dichtbij heeft horen brullen, weet wat ik bedoel) en tegelijkertijd een schitterende ervaring.
Ook minder welkome creaties zoals schorpioenen en spinnen weten ons te vinden. Op het moment dat mijn vriendin in haar rok wilt stappen, val een zwart krioelend iets op de grond. We herkennen het beest als een schorpioen en zetten, zij het voorzichtig, de jacht in. Het beest schiet vervolgens mijn op de grond liggende rugzak in. Het blijkt een vrij lastige taak om een schorpioen uit een volle rugzak te verwijderen. En je gaat ook niet slapen voordat je het enge ding te pakken hebt. Er zit niks anders op dan de rugzak om te kieperen in de hoop dat de schorpioen zich zichtbaar maakt. Het plan lukt en met een ferme, goed gemikte klap van een bergschoen maatje 44 maak ik een eind aan dit gevaar.
Op zondag is het in het restaurant een drukte van belang. Alle lokale vissers komen bij Frank een biertje drinken. Het is een vrolijke boel met veel gelach en gezang. We hebben enkele leuke gesprekken met de zichtbaar aangeschoten vissers, die allemaal beloven ons de volgende dag op te pikken. Het feest is compleet als de brulapen, die op het geluid zijn afgekomen, zich met het gezang gaan bemoeien.
Helaas moeten we weer gaan. Frank heeft een visser geregeld voor de overtocht en de taxi gebeld.
Onderweg zien we in nog een man met een alligator onder zijn arm….en een klein uurtje later staan we weer aan de rand van de Interamericana te wachten op een bus die ons naar David moet brengen. Na vier dagen paradijs zijn we weer terug in de bewoonde wereld.
Foto's
