Diablos Rojos, de reis naar Panama

Door: Roosmans

Geplaatst op May 18, 2013

De luchthaven op San Cristobal blijft een van de beste luchthavens die ik ooit heb gezien. Je moet 's ochtends om 9u inchecken (de luchthaven is maar 2x per dag ongeveer 2 uurtjes open), dan zeggen ze letterlijk; Miss, enjoy the beach, these are your last hours on the Galapagos. Mijn vlucht ging om 13.15 en ze vertelde me om terug te zijn voor de security om 12.45. Uiteindelijk ging de security open om 13.00 waarna iedereen meteen door het vliegtuig in liep, had trouwens nog 9 medepassagiers, 43 stoelen voor mezelf en een prive stewardess. . Heerlijk, geen wachttijden, geen chagrijnig luchthaven personeel en nog lekker met het zand tussen je tenen en op blote voeten het vliegtuig in stappen, zo hoort het! Eenmaal aangekomen in Guayaquil merk je al meteen dat het een (te) grote stad is, althans voor mij, zeker na 7 weken op de Galapagos.. Het was al meteen een avontuur want ik was nog geen 10 minuten in mijn hotelkamer of ik hoorde al geweerschoten. Na 2 uur in een vliegtuig leek frisse lucht me wel lekker, aangezien je hier niet alleen de straat op kan was mijn plan om het raam open te zetten. Maar nee, geen ramen die open kunnen, te gevaarlijk. Vervolgens wilde ik buiten even een sigaret roken met mijn iPod, waarop een man van het hotel tegen me zei: "Miss, it's better to leave your iPod at the reception and to pick it up after you fnished your cigarette." Waarop ik hem zei dat ik gewoon voor het hotel bleef staan en niet van plan was het centrum in te gaan. Een beetje aarzelend keek hij me aan; "If the bad people see something they want, it doesn't matter where you are, the'll take it away from you, they are very very mean". Waarop ik saai maar verstandig zonder iPod mijn sigaret heel snel heb opgerookt. Ook een wandeling naar de supermarkt bleek gevaarlijk, dus ging er maar politie met me mee want die stonden toch al voor het hotel. Ik vraag me nog steeds af in hoeverre deze mensen overdreven, maar hoe dan ook, ik neem hier liever geen risico's. Doe mij maar een leuke agent die me wijst waar ik appels kan vinden...

Kleine quote van een brief die op mijn kamer lag over de veiligheid in Guayaquil; "Something to know. The problem is so bad that the city offers police escorts to anyone who wants them, for free. It may seem extreme, but it is a very smart idea to ask the reception to call the police for you. They will escort you where ever you want to go and bring you back to the hotel. This service is free."

Het was toch nog een beetje spannend of ik wel naar Panama zou kunnen, aangezien je én een ticket moet hebben om te bewijzen dat je Panama verlaat, en op internet staat overal dat je Panama niet zonder ouders of iemand van 18+ kan inkomen als je zelf geen 18 bent. Beide waren niet van toepassing.. Ik had twee mogelijke situaties; niets aan de hand en binnen 2,5 in Panama aankomen, of geld verdienen met een nieuwe aflevering van locked up abroad. Niets aan de hand dus. Toen ze me vroegen hoelang ik in Panama zou blijven vertelde ik de man van de immigratie ongeveer 60 dagen, waarop hij antwoorde, 6 dagen, dat is kort. Na veel gedoe staat er nu in mijn paspoort dat ik 74 dagen in Panama mag blijven, hoe we uit eindelijk op dit aantal dagen zijn uitgekomen is een groot vraagteken. Na nog 10 minuten te hebben uitgelegd aan de immigratie meneer hoe je Tilburg uitspreekt kreeg ik dan eindelijk het zwart op wit bewijs van deel 3 van mijn reis; de stempel van Panama!

De bus die ik moest nemen vanaf Panama City naar Boquete zou er 8 uur over doen, hij kruist het hele land door, dus ik had het idee dat ik me wel zou vermaken, 8 uur is niks vergeleken met 6 maanden reizen. De pret werd echter minder toen ik erachter kwam dat ze de bussen hier Diablos Rojos noemen, wat rode duivel betekend. Nee, dit is geen subtiele hint naar mijn haarkleur, maar naar het rijgedrag van onze lieftallige buschauffeur. Terwijl de twijfel toesloeg over hoe deze 8 uur zouden worden zag ik links van me een krakkemikkige oude schoolbus aankomen rijden waar de condens op de ramen zat en de locals bezweet en doorweekt de bus uit kwamen. Bleek de bus naar David te zijn, mijn bus! Probeer maar eens te bedenken hoe je je dan voelt met je backpackie op je rug! Na een kleine 10 minuten langs het panama kanaal te hebben gereden besefde ik me steeds meer dat ik echt in Panama ben. Als ik aan Panama denk dan denk ik aan alle uren die ik op de bank heb gezeten kijkend naar Scofield en Sucre uit Prison Break, en nu ben ik er echt. Me gusta! Seizoen 2 van Dexter heeft me door de nodige bus uren heen geholpen, net als de puppy in een bench op de stoel naast me. Alle afleiding was wel nodig aangezien er films als Blood & Bones (alleen maar bloed en krakende botten) en Scarface werden gedraaid in de bus met het volume op 100, nog niet te spreken over de salsa nummers die ze er af en toe door heen gooide. Nooit zo blij geweest met mijn laptop en iPod!