Mijn eerste kennismaking met Nicaragua

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Mar 23, 2009

Als kind had altijd al het idee om eens naar Nicaragua te gaan. Geen idee waarom, want destijds kwam het land alleen in het nieuws door alle ellende van de burgeroorlog. Maar na ruim 4 maanden door Latijns Amerika, kwam 'mijn beloofde land' dichtbij. Maar door de korte hoofdstukken in de reisgids, verhalen over de gruwelen van de burgeroorlog en tegenwoordig vermeende onrust en gevaar voor toeristen door orkaan Mitch, werd ik toch wat onrustig. Maar naarmate we dichter bij Nicaragua komen, horen we verhalen van reizigers die al van de sfeer in dit Midden-Amerikaanse land hebben geproefd. En het merendeel van de ervaringen is zeer positief.

Dit nam niet weg dat ik toch enigszins gespannen aan de etappe Tegucigalpa – Matagalpa begon. Van de hoofdstad van Honduras reisden we naar onze eerste bestemming in het westen van Nicaragua, Matagalpa. Vroeg op en per taxi, bus, nog een bus en minibus kwamen we aan bij de grenspost van Las Manos. Natuurlijk tijdens lunchtijd. Grens dus nog even dicht en even wachten. Dit leidde, nog voor de gebruikelijke formaliteiten aan de grens, tot een hoop meligheid. We stonden in de schaduw te wachten, toen een van de douane-beambten en twee onbestemde vrienden bij ons kwamen staan. Er waren ook geen andere toeristen om aan een kruisverhoor te onderwerpen. Na de gebruikelijke vragen over namen, leeftijd en land van afkomst, kwam het gesprek op onze beoogde bestemming. En daar ging het mis. Ik kon de stad Matagalpa niet meer onthouden. Dus maakte ik me redelijk belachelijk door de naam van onze bestemming uit te spreken als Mitigulpa en Metucigulpi. Dat klonk onze nieuwe vrienden niet echt bekend in de oren. En omdat de douane-beambte opeens had besloten dat zijn pauze om was en aan ons visum formulier was begonnen, werd het toch wat serieuzer. Maar we kwamen er met behulp van een landkaart toch uit. Onze bestemming bleek Matagalpa te zijn. Daarna volgde een korte discussie over Heineken en kregen we te horen waar we lekkere whisky in de omgeving van Matagalpa konden drinken. De sfeer werd steeds beter, maar omdat onze bus inmiddels aan de grenspost was aangekomen, moesten we toch verder. Toen volgde mijn volgende blunder. Juist op het moment dat de douanier naar voren stapte om mijn hand te schudden, vloog een vlieg mijn mond binnen. Van schrik spuugde ik deze vlieg uit.......midden in het gezicht van de douane-man! Dit tot mijn schrik (visioenen van nicaraguaanse gevangenissen kwamen al op) en schaamte, maar tot grote hilariteit van de 2 mannen. Gelukkig moest onze vriend er ook erg om lachen en namen we in goede sfeer afscheid.
Maar hier bij de grens was al direct duidelijk dat de vooroordelen over omkopingsgevoelige en onvriendelijke douaniers in een corrupt land grotendeels op misverstanden berusten.

Om de smaak van de vlieg weg te spoelen, namen we snel een dranke (de gebruikelijke keuze tussen Pepsi en het fel oranje Crush) stapten we snel de bus in, verder Nicaragua in. Althans dat dachten we. Net als in Guatemala en Honduras vertrekken de bussen ook hier pas als ze vol zijn en heeft ‘ahorita’ voor de buschauffeur een heel andere betekenis dan in het gemiddeld woordenboek staat. Na een razendsnelle overstap (de rugzakken lagen al op het dak van de bus en wij moesten er nog achteraan rennen) in de vijfde bus van die dag, kwamen we na 2 uur aan in Estelí .

Toen we ’s avonds aankwamen in Estelí, bleken we niet verder te kunnen reizen. Op zoek naar een hotelletje dus. In Estelí, een stad waar eigenlijk niet veel te doen is, zijn verbazend veel slaapgelegenheden van verschillende kwaliteit. Na een wandeling door het centrum, een grote pizza, een heerlijk koud biertje en een even koude douche gingen we uitgeput naar bed. Moe van de lange reis (twaalf uur, zes keer overstappen en 70% zandweg), maar tevreden met de eerste indrukken en contacten met de lokale bevolking. Mijn angst voor het onbekende had plaatsgemaakt voor nieuwsgierigheid en een zekere drang om dit land verder te ontdekken.

Na de vermoeiende trip van de vorige dag hadden we lekker geslapen.. Daarna weer met de bus, dit keer twee uur naar het noorden, naar Matagalpa. Waar in Estelí de overnachtingsmogelijkheden ruim voor handen zijn, bleek in Matagalpa het aanbod beperkt. En dan is dat aanbod ook nog van discutabele kwaliteit. Dat deze stad, in theorie, om de dag stromend water heeft, komt het comfort ook niet ten goede. Maar als dit het enige probleem van het gemiddeld Matalgalpese hotel zou zijn, dan zou het nog best meevallen.
Onze keuze, Hotel Bermudez, kreeg eerst het voordeel van de twijfel, maar na een nacht kwam het in aanmerking voor de twijfelachtige eer van het beroerdste hotel van onze reis. Bij de eerste inspectie zag de kamer er redelijk uit. (Zoals bij elke eerste inspectie; de problemen zie je pas na een nachtje slapen…) Wel wat vochtplekken op het plafond, een gordijn dat niet dicht kon, een raam dat muurvast zat en een gedeelde wc/badkamer waarvan de deur en de muur het plafond bij lange na niet bereikten. Op zich allemaal niet zo’n probleem, tot de avond begon. Onze buurman kreeg een spontane aanval van diarree en bracht de halve nacht op het toilet door, met bijbehorende geluiden en geuren. En dat bevordert de nachtrust niet echt. Vervolgens barstte buiten een regenbui los. Deze had binnen hetzelfde effect als buiten; 30 centimeter water in de hal en in de straat. En de onvermijdelijke tv, in de kamer naast ons, op maximum volume maakte het feest compleet. De volgende dag toch maar een ander hotel gezocht.