Het cadeautje uit Nicaragua

Door: Ankieteurlinx

Geplaatst op Feb 13, 2014

Daar gaan we.
Nepalese gebreide sokken aan, Jack Johnson door de luidsprekers en een warme gloed kringelt boven mijn kop verse muntthee.
Buiten tikt de regen tegen het raam.

Zou ik het gevoel weer naar boven kunnen halen?
Na al mijn reisverhalen voor vrienden en familie heb ik besloten om weer meer mensen deelgenoot te maken van mijn belevenissen.
Het zijn er een hoop. Ik zie ze voor me als cadeautjes die onuitgepakt in een kastje in mijn hart liggen. Sommige pakjes worden regelmatig voor de dag gehaald. De ene keer zit er wat spannends in, de andere keer een verrassing die mensen laat verwonderen.
En hoewel ik iedere reisherinnering zelf heb ingepakt, word ik zelf steeds weer meegenomen door dat gevoel van dat moment.
 En dus ben ik er nu eens voor gaan zitten. Eens kijken welk cadeautje ik ga openmaken...
Het wordt een handjevol herinneringen uit Nicaragua.
Zorgvuldig ingepakt in oktober van het afgelopen jaar.

Al wekenlang struinde ik internet af voor de ultieme reis. Waarheen was ondergeschikt. Vrijwilligerswerk, dichtbij de natuur leven en persoonlijke ontwikkeling, dat waren mijn trending topics. En toen zag ik daar op een late maandagavond een aankondiging.

In een afgelegen gemeenschap in Noord Nicaragua hebben drie Canadezen een klein eco-paradijsje gebouwd. Met alleen de basisbehoeften, een stuk of 10 hutten en alle ruimte om hun dromen waar te maken. En dat doen ze met talloze projecten om de natuur te beschermen en de lokale bewoners te helpen om zelfstandig en op duurzame wijze een bestaan op te bouwen. 
Omringd door metershoge golven waar ze de lokale jongeren een passie mee kunnen bieden: leren surfen. Niet alleen lokale jongeren trouwens.
Ook reizigers, yoga docenten in opleiding en vrijwilligers die besluiten om deze plek met eigen ogen te zien.
Dit moest wel een inspirerende plek zijn waar ik zeker veel kon leren.
Ik kon nog net op zaterdag aansluiten. Jawel, diezelfde zaterdag.
Nog welgeteld vier dagen te gaan.
En laat ik nu iemand zijn die altijd zegt dat je je hart moet volgen.
Dit was het dus. Zo'n moment om dat te doen.
En zo liep ik een dag te twijfelen, boekte op dinsdag een ticket, vertelde het op woensdag aan iedereen, op donderdag pakte ik mijn tas in en op vrijdag nam ik afscheid.
 Klaar voor een maand Nicaragua!

En een inspirerende plek bleek het zeker. Ik ontmoette bijzondere mensen. De moeder van Hermina, een vrouw die al honderd jaar hier in haar hutje in de jungle leeft. Wat zal die hebben meegemaakt? Al is dit misschien zo'n zeldzame plek op de wereld waar het leven nog veel lijkt op 100 jaar geleden...
Op woensdag kwamen Raúl en zijn vriendjes spelen. Thuis werken ze elke dag mee en halen water uit de put waarmee de familie zich kan wassen. Maar stiekem bleek het jongetje een kleine meester in het maken van zandsculpturen! Fantastisch om zijn ogen te zien blinken van trots.
En ik ontmoette een dokter in Chinandega, op een paar uur afstand van onze community.
Na een klap van mijn surfplank besloot local Carlos me mee te nemen naar zijn dokter in Chinandega.
Na een urenlange rit zag ik daar een man in een witte jas een paar mannen zegenen bij de voordeur. Hij keek met grote ogen op toen ik eraan kwam. Op een paar versleten maar flink geboende schoenen slofte hij naar zijn kamertje en zette zijn bril recht.
In een onverstaanbaar dialect werd hevig gediscussieerd over mijn blessure. Als ik de toon en gebaren moest geloven, was de diagnose afschuwelijk. Ook de lijst onduidelijke medicijnen loog er niet om.
Ondertussen bekeek ik zijn kamertje, behangen met Christelijke afbeeldingen. Geen computer, alles met de hand uitgeschreven op stapels papieren. Hij lachte zijn tanden bloot terwijl hij op het blote oog een beschadigde rib en ontsteking constateerde. Zou hij het soms van hogerhand ingesproken krijgen?

Na mijn grote dank en vriendelijke weigering van de medicijnen, pakte hij in de deuropening mijn gezicht in zijn handen en stamelende dat ik een geschenk uit de hemel was. 
Ik kreeg een dikke kus op mijn wang en een lolly. 
Het papiertje was er al half vanaf. 
Ik glimlachte van oor tot oor.
Wat een prachtig cadeau kreeg ik daar.
Het was niet de lolly. Het was de herinnering.
Die kon ik weer zorgvuldig inpakken en bewaren in het kastje in mijn hart.
Geduldig wachtend op zo'n moment als dit.
Waarop 'ie weer even uitgepakt wordt.