Alleen nieuwjaar vieren op Isla Ometepe Deel 1

Door: MathuBloom

Geplaatst op Jun 6, 2011

Die ochtend werd ik nog wakker in Nicaragua’s kleurige hoofdstad Managua, maar tegen de middag dropte een bus me 100km richting het zuiden op een bushaltestrandje aan het grote 8000km² Nicaragua meer. Met een hele stoet busgangers liep ik mee naar de houten boten aan de steiger, het veer dat ons naar Isla Ometepe zou brengen.
Isla Ometepe is 276m² groot en heeft 35.000 inwoners die leven van de verbouw van tabak,
koffie, bananen en het handjevol toeristen. Het leven cirkelt letterlijk om de twee vulkanen Conceptión 1610m en Maderas 1394m die samen het landschap vormen,. Ze zijn beiden te beklimmen waarbij Maderas begroeid is met jungle vegetatie en een meertje in zijn krater heeft.

Terwijl we wachten word er een andere lancha bepakt, wat word dat ding vol geladen! Een truck met bier, zakken met wortelen, aardappelen, rijst, dozen, benzine. Het zou een mooie foto zijn. Het water van het meer kabbelt er echt super bruin bij, ik vraag me af waarom en herinner me ook dat er stierhaaien zwemmen, zijn die eigenlijk gevaarlijk?
Warme wind, zonnetje, fijn overtochtje van een uurtje of zo.
Wat een prachtig eiland, de vulkanen torenen hoog boven het water, heel apart. Het herinnerd me echt aan San Pedro de Lago Atitlan in Guatemala. Daar vierde ik kerst, en nu ben ik op weg naar een verlaten plek op dit eiland om nieuwjaar te vieren. Het leek me wel een unieke kans om dit jaarlijkse feest eens alleen te vieren want dat doe je in de nabijheid van je vrienden niet zo gouw. Op zoek dus naar een fijne plek zonder gezellige mensen.

Op een schoongeveegde aarden binnenplaats van een huis, omringd met muren, struikjes en planten, vergezeld door de eigenaresse, haar vier varkens, drie honden aan kettingen en los lopende kippen die de veren alle kanten op hebben staan, krijg ik een bord voorgeschoteld met m’n eerste gefrituurde banaan, koolsla, rijst, bonen en gepaneerde kip met ketchup erop. Verrukkelijk.
De mensen zitten loom te schommelen op hun veranda's in het laatste zonlicht. Niet iedereen zegt goeden dag hier. Het strand ligt bezaaid met kleine witte schelpjes, vissers boten en aangespoelde fragmenten.

Een nieuwe dag, acht uur is er weer veel leven, gebakken eierenlucht en zon. Opstaan is dus niet moeilijk.
Dagboek schrijven met vers sap en de poezen. Wat geklets, aangekloot, wat rondgelopen, proberen te liften en toen kwam toch eerst de bus. Tjonge wat was die volgestouwd. Stond helemaal achterin en had de best ride ever. Volle bussen zijn geweldig om ongegeneerd naar mensen te kunnen staren van heel dichtbij. Hoe donker iemand werkelijk is, of hoe zo’n vrouw haar kroeskop zo precies heeft gevlochten.
Bij Playa Venecia wurm ik me eruit.

Op het pad er naar toe kom ik al een werknemer tegen. Er zijn twee hotels, de cabañas aan zee laat ik liggen, maar de bovenverdieping van een betonnen huis geeft me een goede dormprijs voor een bed met een meeruitzichtraam.
Meteen maar aan de wandel.

Langs het strand. Lieve wasplaatsen onder hangende bomen.
Marie Guaña zit met haar man en kinderen van het warme meerwater te genieten. Het is lastiger om het Spaans hier te verstaan en we lachen ons scheef om het handen en voetenwerk dat erbij geleverd moet worden. Stralend loop ik verder langs het strand met m’n eerste echte uitnodiging in mijn hand om morgen bij hun thuis te komen thee drinken.

Een lagoon wandeling volgt en wat een dag voor wildlife. Na een zonnige zwem zie ik Holler Monkeys, een groep van zeven of negen met een stel jongen, en later nog meer die ook echt lawaaierig schreeuwen. Ik zie dit beestje, ter grootte van een biggetje, geen staart, donker bruin, spitse snuit, weet niet wat het is. Veel nieuwe vogels geel/wit/zwart als een papegaai en een witte met donkerblauwe rug die een hele lange staart heeft van twee veren en een kuif, hij maakt prachtige geluiden. Op de grond ritselen hagedisjes Vlinders zo groot als mijn hand met gele topvleugels en libellen zo klein als mijn pinknagel met rode stippen op hun vleugels. Het meest bijzondere waren Vlindertjes met doorzichtige vleugels, zo teer dat je alle adertjes kunt zien lopen, het bos erdoorheen kunt zien.
Dan sta ik op een ander strand, een andere baai. Een wat breder strand, de bomen wat hoger. Hier is het rustiger. Hier wil ik vanavond wel zijn met mezelf.

Terug bij het hotel raak ik dan zo met verschillende mensen aan de praat, een dame uit Denver heeft haar zoons naam IN haar onderlip getatoeëerd, en we maken er een fijne avond van tot een uurtje of tien. Ik moet nu gaan anders komt het er niet van.