Een echte jungle ervaring
Nicaragua
Noord en Midden Amerika
Kokkeeri
Een echte jungle ervaring
Midden tussen Matagalpa en Jinotega, in het noordwesten van Nicaragua, ligt een klein natuurreservaat; La Selva Negra.
Om er te komen moesten we weer een typisch latijns amerikaans gokje nemen. In 'the middle of nowhere' op aanwijzing van een buschauffeur uit de bus te springen. Maar ondanks mijn gebrekkige Spaans pakte het ook deze keer weer goed uit. De chauffeur had ons goed begrepen en wees ons zelfs de goede richting uit . Uiteraard een verlaten uitziend zandpad het bos in. Met een verroeste tank naast het begin van het pad. Niet echt uitnodigend.....Na een kwartiertje lopen door koffieplantages kwamen we aan bij een slagboom. We waren dus op de juiste plek aangekomen. Een vriendelijke bewaarder verkocht ons een combinatie van een toegangsbewijs en waardebonnen voor het restaurant. Zo’n 100 meter achter de poort lag een hotel met restaurant waar we de eerder verkregen bonnen konden omwisselen voor een kopje koffie (de rest van de prima uitziende kaart zou, ondanks de consumptiebonnen, een te groot gat in ons budget hebben geslagen) Maar geen slechte deal om onze excursie te beginnen; een heerlijk kopje koffie en uitzicht op een mooi meertje. En dat voor ca. $ 2,50 voor ons allebei.
Ondanks dat de omgeving van het restaurant er (te) goed georganiseerd uitzag, bleek het bos uitgestorven en erg avontuurlijk. Op het kaartje dat we bij het resraurant hadden meegekregen, stonden een aantal wandelroutes. Wij namen de langste route. Het pad leidde ons al direct de dichte jungle in. En ook hier werd weer duidelijk dat hoe dichter het bos, des te minder je ziet en des te meer je hoort. En ook dat het geluid meestal komt van iets waarvan je het niet verwacht. Tijdens onze wandeling zongen de meest grijze en onopvallende vogels die ook ooit heb gezien de mooiste liederen. Terwijl de felgekleurde papegaaien, mot-mots en tucans lelijk gekrijs lieten horen. Naast het geluid van vogels hoorden we midden in het bos ook een luid gekrijs dat we niet konden thuisbrengen. Het klonk als een mix tussen dolgedraaide papagaaien en woeste en hongerige jaguars. Maar toen de eerste takken uit de bomen hoog boven het pad vlak naast ons op de grond vielen, kregen we de herrieschoppers in de gaten; Brulapen. Wat een angstaanjagende herrie kunnen deze dieren maken, vooral als je te dichtbij komt. Dit was de eerste van vele keren in Midden-Amerika dat we de brulapen van dichtbij konden zien en horen. Een geluid dat je daarna nooit meer vergeet. Maar omdat de apen toch wel wat agressie vertoonden, vervolgden we weer snel onze wandeling. Op weg naar, wat later bleek nog twee onverwachte ontmoetingen.
Als natuurliefhebber loop je zo voorzichtig mogelijk door de jungle. Als je geen geluid maakt en niet opvalt, kun je immers veel
dieren zien. Dat zeggen tenminste alle gidsen tegen je. Maar ik wist niet dat je ook te langzaam en te stil kunt zijn. TAl sluipend en elk mogelijk krakend takje uit de weg gaand, kregen we de schrik van ons leven toen. Achter een scherpe bocht stond plotseling een enorm hert op ons pad. Rustig kauwend op wat bladerend en totaal niet bewust van onze aanwezigheid. En dat was wederzijds. We liepen bijna tegen hem op. Wij concentrerend op een vogelgeluid, waar we de juiste vogel niet bij konden vonden en het hert genietend van verse bladeren. Het hert zagen we pas op het laatste moment. Net toen hij ons ook opmerkte. We wisten niet wie van wie moest schrikken , sprongen alledrie een meter in de lucht en knalde bijne tegenelkaar op toen hij op de vlucht sloeg.
Terwijl ik nog na stond te genieten van deze onverwachte ontmoeting, merkte ik dat niet alleen te langzaam bewegen in de jungle problemen kan opleveren. Erger nog is stilstaan in de jungle. Plotseling had ik over mijn hele benen een verschrikkelijke jeuk. Een jeuk die langzaam omhoog kroop richting kruis. Na een inspectie zag ik de boosdoeners: mieren, overal mieren. Ik stond blijkbaar in hun terratorium. En dat beviel deze beestjes niet! Ze gingen over tot een frontale aanval. Het enige wat ik kon doen, was rennen naar een veiligere omgeving. Daarna mijn broek laten zakken en de overgebleven mieren van me af slaan. Daar sta je dan, midden in de jungle van Nicaragua, met je broek op de enkels, paniekerig te zwaaien met je armen..... Geen gezicht. En ergens had ik het gevoel dat zowel de brulapen als het hert ergens tussen de begroeing lachend naar me stonden te kijken..... Gelukkig verdwenen de mieren en bijbehorende jeuk al snel en konden we onze tocht normaal vervolgen. We zagen nog meer brulapen, slingerapen, verschillende vogels en enkele agouti’s. Aan het eind van onze route kwamen we weer bij het restaurant, waar we onze laatste consumptie bonnen inwisselde voor nog een lekker kopje koffie. Al met al een zeer geslaagd avontuurlijk uitje waar je geen touroperator of gids voor nodig hebt.
Foto's
