Op zoek naar de zeeschildpadden bij San Juan del Sur

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Jul 23, 2010

Op een paar in de wereld kun je zeeschildpadden hun eieren zien leggen. Moet je er natuurlijk wel in het juiste seizoen zijn. Anders schiet het niet op. Over wat precies het juiste seizoen is, verschillen de meningen. Een bioloog zal het hebben over een periode van een week of 4. De gemiddelde touroperator houdt 8 - 10 maanden aan…

Volgens onze reisgids zijn we op het juiste moment in San Juan del Sur (Nicaragua) aangekomen om een de eierleggende zeeschildpadden te kunnen bewonderen. Dus op zoek naar een touroperator. Dat blijkt geen probleem. Het dorpje aan de kust van de Pacific heeft maar een paar straten, dus ‘onze man’ was al snel gevonden. Schommelend in een schommelstoel (zo’n beetje de favoriete bezigheid van de gemiddelde Nicaraguaan), met zijn hemd opgetrokken over zijn fikse bierbuik, staat hij ons ongeïnteresseerd te woord. Of we de schilpadden wilden zien? Wanneer we weg de tour wilden doen? Of we wel wisten dat het schildpadden seizoen een beetje op zijn eind liep? Of we wel wisten dat de schrijver van ons boek ook met hem op schilpadden safari was geweest? Meer een vragenvuur dan een gesprekt dus. Maar dat einde van het seizoen….. “No problemo……vorige week waren er nog 100 op 1 nacht en de week daarvoor wel 500!” Roept ‘ie snel! “En deze week?” vroegen we hem in het kader van in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. “Weet ik niet. Geen toeristen, dus geen tour! En jullie zijn de enige 2 nu, dus vanavond ook geen tour! En morgen weet ik nog niet. Als jullie genoeg betalen misschien!” Hij lachte een beetje en ging weer rustig verder met schommelen. Het gesprek ging blijkbaar niet verder en ik had het wel een beetje gehad met deze schommelende bierbuik. We zeiden hem gedag en liepen weg. $ 50 per persoon riep hij ons nog na……Leek ons wat veel voor Nicaragua.

Teruglopend haalde een jongetje ons in. “Senor, senor….tortugas, tortugas?” Ja, eigenlijk wilde we nog steeds wel naar de schilpadden. Zou dit grappige kereltje ons kunnen helpen? Hij vroeg ons te wachten en rende weg. Al snel kwam hij terug met zijn vader. Deze bleek een pick-up truck te hebben, medewerkers van het schilpadden project te kennen en ons tegen een leuk prijsje ($ 40,-) mee te willen nemen. Het was wel een ‘poco’ illegaal, maar hij kende echt de juiste mensen….En we konden vanavond al direct gaan. Het sprak ons allemaal wel aan. Maar zomaar meegaan met deze man, voor een lange rit midden in de nacht naar een afgelegen strand…...
Hij zag onze twijfel en kwam met een oplossing. Voor $10,- meer mochten ook nog ‘dos amigos’ mee. En zijn zoontje zou ook meegaan. Veiliger kon toch niet?
Maar waar haal je zo snel 2 toeristen vandaan? Het jongetje wist wel raad. Hij had eerder op de dag nog 2 ‘gringos’ gezien en die zou hij wel opsporen. Binnen 10 minuten stond hij met 2 Zwitsers voor onze neus. En zij wilden graag mee op avontuur.

Precies op de afgesproken tijd kwam een felrode pick-up van bij ons hotelletje. Deze, voor Latijns-Amerikaanse begrippen zeer uitzonderlijke, stiptheid gaf ons goede moed voor de trip. Dat duurde 5 minuten. Een ongelofelijke harde donderslag kondigde een fikse onweersbui aan. De regen kwam al snel met bakken uit de lucht. En wij zaten achter in de laadbak. Ondanks de zeilen die onze ‘gids’ voor ons had meegenomen, waren we al snel doorweekt. Wat ons toen nog niet realiseerden, was dat de reis 3 uur zou duren. En dat was niet over asfalt. Nee, dat was over een half weggespoeld heuvelachtig modderpad.….. We botsten van links naar rechts door de bak en moesten ons vasthouden om niet overboord te raken. Na elke extra grote hobbel keek chauffeur door zijn raampje naar ons, waarbij hij bemoedigend (of opgelucht om ons alle 4 nog te zien) zijn duim op stak…….

Goed geklutst kwamen we 3 uur later aan bij het strand aan. Een parkranger gaf ons een hartelijke welkom (hij profiteerde ook van onze ‘poco’ illegale tour..). We kregen een zaklamp en instructies en gingen op pad.
We liepen in de donkere nacht zo zachtjes mogelijk over het strand. Af en toe stopten we bij een markering met een code. Dan kregen we uitleg over wanneer de schilpad aan land was gekomen. Er waren veel markeringen te zien. En de ranger vertelde dan ook trots over de honderden schilpadden per nacht…..Ja, ja, wij waren al 45 minuten aan het lopen en nog helemaal niks. Somds dacht de ranger dacht iets in zee te zien. Dat bleken steeds drijvende kokosnoten te zijn….Het was ook best koud geworden en besloten om even te pauzeren in het rangerskantoor. Lekker opwarmen met een kopje thee. De aanwezige rangers stelden ons gerust met verhalen over hoe veel schilpadden er normaal gesproken komen. En dat zou vanavond ook wel weer gebeuren.

Vol goede moed liepen we het strand weer op. Een ranger kwam al roepend op ons af rennen. “Tortuga! Tortuga!” Dat kon maar één ding betekenen. Er was een schilpad aangekomen. En dat klopte ook. We zagen een duidelijk spoor van zee naar het strand. Een plek waar het zand was omgewoeld en een spoor terug van legplaats terug maar zee. En dat had die, inmiddels verdwenen, schildpad allemaal klaar gespeeld in onze pauze…..…

Gefrustreerd door deze gemiste kans, maar toch vol goede moed gingen we het strand weer op. Nog fanatieker het zand afspeurend. Totdat een nieuwe donderslag en de daarop volgende regenbui een abrupt einde maakte aan onze zoektocht. Tijd om terug te gaan. Dus weer 3 uur in de stromende regen..
Doorweekt klommen we bij ons hotelletje uit de pick-up. We namen afscheid van de chauffeur en zijn zoontje (zij konden er ook niets aan doen) en staken onze sleutel in de voordeur. Het slot opende zich, maar de deur ging niet open. Die zat van binnen op het nachtslot………………….