Campo Alegre: Een avondje uit in een Curaçaos hoerenkamp

Door: ChantalsJourneys

Geplaatst op Oct 7, 2011

Beeld je het volgende plaatje even in: een park vol met dezelfde genummerde huisjes, redelijk grote looppaden ertussen, veel bomen, een groot plein waaromheen alle gebeurtenissen plaatsvinden en een stamkroeg waar alle gasten zich ’s avonds neersettelen. Klinkt als Center Parks, nietwaar?

Ik zit op de voormalige Antillen, en daar gaan de dingen net even iets anders dan wat we normaal gesproken gewend zijn in Nederland. Zo is deze Center Parks look-a-like op Curaçao geen braaf familie-vakantiepark met entertainment voor de allerkleinsten, maar een bordeel waar zo’n driehonderd vrouwen op gestationeerd zijn. Welkom bij Campo Alegre, waar het amusement vooral gericht is op de wat oudere mannen.

Gelukkig snappen ze hier het principe van nieuwsgierige Nederlanders en weten ze dat het overgrote deel van deze groep jong en van het vrouwelijk geslacht is. Daarom hebben ze dinsdagavond tot Ladies Night gebombardeerd, en zijn niet alleen opgewonden mannen welkom, maar mogen ook de vrouwen een kijkje nemen in het enige legale bordeel op het eiland.

Op een paar te vroeg aanwezige jongeren en een aantal loslopende prostituees zijn er nog maar weinig anderen, zo aan het begin van de nacht. Langzaamaan stroomt de overige meute binnen, variërend van jonge, Nederlandse jongens tot locals van middelbare leeftijd. Hoewel het officieel Ladies Night is vertonen vooral mannen zich in het publiek. We zijn de enige groep die voor het grootste gedeelte uit Nederlandse meisjes bestaat. Waar alle nieuwsgierige kijkers met name voor komen zijn de podiumshows. Een paar buitenlandse prostitués draaien een heleboel rondjes draaien om de paal en ontdoen zich langzaam maar zeker van hun toch al schaarse kledij. Daarna breekt echter hét moment van de damesavond aan: er komt een indiaan het podium op. Ja lieve mensen, jullie lezen het goed: een indiaan.

Althans, daar moet hij voor doorgaan. Men neme een donkere man, kleden hem geheel in witte kleding met gaten op plekken waar ze normaal niet horen te zitten en we zetten een verentooi op z’n hoofd. Een indiaan. Na een paar rondjes om de paal te bewegen, besluit deze weledele heer vervolgens om het publiek in te gaan. Aangezien wij nogal opvallen door onze blanke huidskleur, geslacht en plek vlakbij het podium, is zijn keuze niet zo heel lastig te maken waar hij het eerst heen zou gaan om zijn moves van dichtbij te laten zien. Een voor een krijgen we hem van heel dichtbij te zien, de ene keer met iets meer kleding aan dan de andere keer, maar hij houdt het nog best netjes. Tot hij een van mijn metgezellen het podium optrekt en nogal - tja - provocerende bewegingen maakt. Laten we het er maar op houden dat ik heel blij was dat ik a) een broek aan had getrokken en b) naar de bar was gevlucht voor een drankje na zijn eerste bezoek aan onze bank.

Naast een paar mannelijke prostitués, zijn er In het ‘kamp’ zo’n driehonderd meisjes werkzaam. Al die meisjes blijken hier een eigen kamer te huren voor een vast bedrag per maand en mogen voor drie maanden op het terrein blijven. Daarna moeten ze terug naar hun eigen land (veelal Colombia, Venezuela of de Dominicaanse Republiek). Wat ik heb begrepen van anderen is dat ze drie maanden blijven, dan drie maanden teruggaan en dan weer voor drie maanden komen. En zo blijft dat doorgaan. Anderen zeggen dat er elke drie maanden nieuwe meisjes komen. Hoe het precies zit weet ik niet. De huisjes zijn ingericht met een tweepersoonsbed, een nachtkastje en een spiegel. Of er een badkamer in zit kon ik van buitenaf niet zien. Zodra een meisje bezig gaat de voordeur dicht en gaat er buiten een rood lampje aan.

Wat me erg stoort is dat de meisjes echt worden neergezet als een nummer. Tijdens de podiumacts worden de meisjes constant omgeroepen met hun persoonlijke getal. Eerst staat daar nummer 29, later tweehonderd zoveel. Het valt me op hoe sommige meisjes kijken; totaal geen emotie in hun ogen en soms hebben ze zo’n ontzettend hulpeloze blik dat het lijkt alsof ze elk moment in tranen kunnen uitbarsten.

Dat maakt de avond nog meer memorabel. Aan de ene kant lach ik een scheur in m'n broek om alles wat er om me heen gebeurt, maar aan de andere kant voel ik me schuldig vanwege die meisjes die daar drie maanden zitten om hun geld te verdienen. Ook al zitten ze er officieel vrijwillig, je weet dat ze er vaak alleen maar werken omdat ze geen enkele andere uitweg meer zien.

Vanwege de privacy van de werknemers in Campo Alegre, is het helaas niet toegestaan om foto's te maken binnenin het kamp.

www.chantalsjourneys.nl