Curaçao
Gecamoufleerde Mustang
Al een paar maanden leeft er op zo'n 11 meter diepte, 5 meter voor de rinkelende ketting waaraan de boei is bevestigd een zeepaardje bij de duikspot Tubgboat. Al een paar maanden ontloopt dit zeepaardje mij zo hard mogelijk. Al een paar maanden denken mijn cursisten en klanten bij vlagen dat ik gestoord ben als ik minuten lang intens aan het rondkijken ben in een gebied van hooguit twee vierkante meter, omdat dat zeepaardje zo verdomd goed is in verstoppertje spelen.
Het meest gekke is nog dat de ene keer als ik hem zie hij geel is, terwijl hij een dag later weer rood/bruin is geworden. En daar komt bij dat bij zeepaardjes niet bekend is of ze zich aanpassen aan de kleuren van hun omgeving. Deze potentiële kleurverandering blijft tot op heden nog een mythe. Men is er gewoonweg nog niet uit of het zeepaardje zijn kleuren heel geleidelijk en subtiel kan aanpassen aan zijn omgeving, of dat het zeepaardje juist gaat leven in een omgeving die gelijkenis toont aan zijn kleur. Het feit blijft alleen dat ik nog nooit op één duik zowel een rode als een gele heb gevonden. Terwijl de vindplaats, als ik al dat zeepaardje vind, gelijk blijft. Dat geeft je dan toch weer stof om over na te denken.
Vandaag hebben Monique, mijn collega en huisgenote, besloten om gewapend te water te gaan en een helse jachtpartij op zeepaardjes te voeren. We hebben net de hele dag gewerkt en gaan nu weer het water in. Alleen nu voor ons eigen vermaak in plaats van educatieve doeleinden of om een groep duikers rond te leiden. Aangezien het op Curaçao vaak rond een uur of 7 al pikdonker is, moeten we haast maken. We hebben namelijk geen duiklampen bij ons en onder water wordt het nog sneller donker omdat de intensiteit van het licht gefilterd wordt door de dichtheid van het water. Beiden hebben we ons wapen naar keuze meegenomen; een compact camera met onderwaterbehuizing.
Aan de oppervlakte spreken we ons plan van aanpak door. Onderwater kunnen we namelijk schreeuwen wat we willen, maar geen mens die mij daar nog kan horen. Het is tijd om ons onder te dompelen en na een laatste check lopen onze trimvesten langzaam leeg. Vlug zwemmen we naar het gebied waar ze horen te zitten en beginnen op een diepte van 15 meter langzaam het gebied af te speuren en steeds wat ondieper komend als we niets vinden. Na meer dan 20 minuten zoeken hebben we nog altijd niets gevonden en de schemer treedt in. Monique gelooft niet dat hij hier zit en gebaart tegen mij dat ze een stukje verderop gaat kijken. Zo blijf ik hier alleen achter in het half duister met niets anders in gedachten dan een zeepaardje. Plotseling zie ik een stukje koraal bewegen op een manier die gewoonweg niet door de stroming kan komen.
Ik heb hem! Het gele zeepaardje is in mijn blikveld gevangen, ik leg aan en ik schiet. De foto is beroerd, want hij zit verstopt in een klein holletje en draait telkens zijn kopje weg zodra ik de lens ook maar enigszins op hem richt. Desondanks dat Monique totaal opgaat in haar eigen speurwerk probeer ik tevergeefs haar aandacht te trekken door druk te gebaren en jazeker... te roepen. Uiteraard merkt ze hier niets van. Te bang om mijn zeepaardje niet meer terug te kunnen vinden besluit ik om eerst nog wat foto's te maken van dit prachtige model.
Vervolgens haal ik mijn buddy op en maak het gebaar voor zeepaardje, twee vuisten naast elkaar die je heen en weer beweegt alsof je in galop op een paard zit, en zwemmen we samen terug. Het duurt even voordat ik de plek weer heb gevonden en na een paar keer gewezen te hebben ziet ook Monique onze prooi.
Om haar de ruimte te geven zwem ik rustig weg. Totdat... ik plotseling met mn neus bijna recht op een rood zeepaardje stuit. Dit is toch echt een stuk koraal waar ik wel 5x langs ben gezwommen zonder dit beestje ook maar één keer te zien. Druk begin ik te fotograferen en na 3 minuten tik ik mijn buddy maar eens aan dat ze ook dit zeepaardje maar eens moet bewonderen.
Na een heerlijke duik komen we in het donker boven en dobberen rustig naar de kust toe nagenietend van onze succes volle zeepaardjesjacht. Dit zijn de momenten waarvoor je het doet. Heerlijk in alle rust duiken en één van de meest opmerkelijke vissen ter wereld vinden. En dan is het niet een, nee dan blijken er twee te zijn.