Op klein Bonaire, een onbewoond eilandje voor de kust van Bonaire, geniet ik van het niets. Er zijn geen faciliteiten, er is alleen zon, zee en strand.
Achter mij zijn wat struikjes die overgaan in dichter struikgewas. En dan zie ik uit mijn ooghoek een kleine schelp bewegen. Zover van de zee, dat kan toch niet?
Jawel, want als het schelpje langsloopt, zie ik dat het bewoond wordt door een heremietkreeftje. Hij begint in zee als larf, maar als hij kreeft wordt, heeft hij een huisje nodig om zijn zachte achterlijf te beschermen.
Het soldachi, zoals hij genoemd wordt, begint klein, maar als hij groeit heeft hij een grotere schelp nodig.
Als ik wat beter kijk, zie ik een heleboel schelpjes met inhoud liggen. Zodra ik dichterbij kom, trekken ze zich terug en beschermen zich met hun vier harde poten.
Nu begrijp ik waarom het op Bonaire verboden is om zelfs piepkleine schelpjes mee te nemen. Je veroorzaakt namelijk woningnood. Reken maar uit: als 50000 verblijfstoeristen en meer dan 100000 cruisetoeristen allemaal een paar schelpjes mee naar huis nemen, gaat het heel hard.