Zwemmen in een cenote

Door: DidiScheeres

Geplaatst op May 20, 2009

Opeens draait de bus linksaf. De weg was al slecht maar het pad waar we nu inrijden is nog slechter. Een zandpad vol kuilen, meer is het niet. En hier rijdt dan de bus doorheen. Wij zouden hier met een gewone personenauto misschien niet eens in rijden. De hobbels en bulten zorgen er voor dat de bus van links naar rechts over het pad stuitert. Echt ontspannen zitten is er niet bij. De takken zwiepen tegen de ruiten van de bus. Je hebt het vermoeden dat de bus elk moment kan stoppen zodat de gids kan mede delen dat men per vergissing de verkeerde afslag heeft gepakt. Dit gebeurt niet. Dus vol verbazing blijft iedereen in de bus zitten om het gestuiter gelaten over zich heen te laten komen. Voor zover dit mogelijk is.
Op het moment dat iedereen denkt nu kan het echt niet meer verder stopt de bus.

We stappen midden in het oerwoud uit. Hier gaan we een zwempauze houden. We zien alleen maar bomen. Een Maya familie is bezig aan hun zondagmiddag uitje. Er hangt een hangmat tussen de bomen met daarin de chief van de familie, een Maya vader met een imposante omvang die laat zien dat Mexicaanse hangmatten van goede kwaliteit zijn. Kinderen spelen, er wordt gebarbecued.
We lopen door en dan zien we het, een cenote. Een gat in de grond ontstaan doordat rotsen zijn ingestort zodat de ondergrondse rivieren zichtbaar worden. Hier gaan we dus snorkelen. Dat wordt eerst jezelf overwinnen. Het water ligt namelijk zo’n vier meter lager als de rots waar we op staan. En een trapje is er niet. Het ziet er uit als een gigantische waterput met steile wanden. Iedereen staat elkaar aan te kijken. Een krat met snorkelspullen wordt neergezet. En dan is het toch echt duidelijk dat willen we snorkelen we hier in moeten springen. Iedereen begint zich uit te kleden. Voorzichtig kijken waar je staat want de bodem is bezaaid met bladeren en takjes met ertussen een soort kruipende cactussen. We pakken snorkelspullen. Toch wel hoog die rotswand.

Twee Duitse vrouwen op leeftijd springen omlaag. Dat trekt mij over de streep want ondanks het feit dat ik niet competitief ben ingesteld vind ik dat ik dat dan ook moet durven. Ik klem mijn duikbril en flippers stevig vast en loop naar de rand. Balancerend op een klein richeltje tussen de cactussen twijfel ik nog even. Ik besluit dat ik van lang twijfelen alleen maar meer angst krijg en spring. Alhoewel echt springen ging niet, het was meer een stap naar voren. En sneller als dat ik bang kan zijn plons ik in het koude water. En koud is het. Dit water komt uit ondergrondse rivieren en heeft nog geen zonlicht gezien. Maya’s vinden het water in cenotes echt te koud om in te zwemmen. Wij zijn de zwem plassen en grindgaten in Nederland gewend dus kunnen hier iets beter tegen.

Al watertrappelend doen we de flippers aan en de duikbril op. Ik vind het eng om mijn hoofd onderwater te steken. De gids heeft verteld dat er in deze cenote twee ondergrondse rivieren samenkomen en via een weg richting zee gaan. Dat betekend dat je onderwater een soort donkere holen hebt. De loop van de rivier.
Ik steek toch mij hoofd onderwater. Ik ben meteen geraakt door wat ik zie. Een droomwereld, onwezenlijk. De cenote is diep. In een hoek zijn twee immens grote donkere gaten. Je kunt er maar een beetje inkijken maar dan wordt het water al snel zwart als de nacht. Aan de andere zijde is precies zo’n gat. Links een soort bos van mangrove wortels en rechts steile rotsen. De bodem is begroeid met wier. En dan niet die vieze draden die overal aan blijven plakken als je zwemt. Nee, wier dat in grote bollen groeit, allerlei formaten. Net een buxus tuin van een erg precieze Engelse tuindame.
In combinatie met de grote donkere gaten en het feit dat je in het water hangt een onwerkelijke situatie. Als ik van dit uitzicht bekomen ben is inmiddels iedereen het water in gekomen. Al zwemmend wordt de plas verkend. Ik durf na een tijdje zelfs richting de zwarte gaten te zwemmen. Al gaat mijn hart richting mijn keel van de spanning. Ook al komt er niets uit die grot. Dichtbij zo’n donker gat waar je met gemak een touringcar naar binnen kan rijden en waar je maar enkele meters in kunt kijken slaat je fantasie toch op hol.

Opeens een school kleine zilveren visjes onder me. Buxusbollen waar vissen boven zwemmen. Als de visje draaien weerkaatst het licht zodat een school vissen een soort zilveren discobol wordt. Dit is het mooiste dat ik ooit gezien heb. Ik besluit de mangroveboom te gaan. Daar tussen de wortels van de bomen zie ik nog net een schildpad wegglippen. Een schildpad met paarse poten. Helaas komt deze niet meer te voorschijn.

Na een tijdje wordt het toch wel erg koud en besluiten we er uit te gaan. Eh, ja, en die rotswand van vier meter dan. Nou de Maya familie heeft een combinatie van touwladder gewone ladder en stenen trappen gemaakt. Ik was zo druk met mijn angst het water in te springen dat ik met geen mogelijkheid heb gedacht hoe er uit te komen. De trap is ook bezaaid met stekelplanten. Voorzichtig en voetje voor voetje proberen we omhoog te klimmen. De warmte van de lucht is heerlijk want ongemerkt ben je in het water toch wel afgekoeld.