Holland? Where's thaaaat?
Westkust Mexico
Mexico
Neretslok
Holland? Where's thaaaat?
De Mexicaanse westkust is voor de Amerikanen, wat de Spaanse oostkust is voor veel Nederlanders. Voor een ‘spring break’ in februari, want ook in het overgrote deel van de States is het ’s winters ijs- en ijskoud, vliegen ze in korte tijd naar het zuiden voor de broodnodige dosis warmte. Het zou mij als ‘wereldreiziger’ niet sieren als ik hier negatieve (voor)oordelen over Amerikanen zou gaan ventileren. Maar dat in ieder geval de vakantievierende Amerikanen in Mexico (en Canadezen, laten we die niet uitvlakken) bijzonder luidruchtig, erg prominent aanwezig en niet bepaald cultuur- en natuurminnend zijn, dat durf ik dan wel weer te beweren.
Hun uitstapjes beperken zich doorgaans tot enkele - meestal wankele - stappen naar de dichtstbijzijnde bar. Een mooi historisch dorpje of een natuurpark bezoeken vinden ze toch echt zonde van hun duur betaalde vakantietijd. Of er moet een giga hamburgertent bij zitten. (Echt, ik heb me al zo vaak verbaasd over hoeveel vlees er in die monden naar binnen kan…). Maar goed, ieder zijn vakantieplezier natuurlijk.
Wij hebben een boottochtje geboekt naar het nationale park Las Marietas. Wij zijn de enige ‘buitenlanders’ tussen de Amerikanen. Dus toch natuurliefhebbers? Ik heb het heel even gedacht. Maar het blijkt louter te gaan om het zitten op de boot, en vooral om de bar die op de boot aanwezig is. Zodra de boot de marina is uitgevaren, slaagt een Mexicaanse entertainer er in om een microfoon te bemachtigen, die hij vervolgens niet meer los laat. Amerikanen moeten vermaakt worden. In alle rust gewoon genieten van de omgeving is voor hen ondenkbaar, herrie moet er zijn. Veel herrie.
Onze entertainer huppelt, danst, springt, zet gekke petjes en pruiken op, en schreeuwt: “Oe, oe, oe!” en “Olé olé olé.” Tijdens een korte pauze vertelt Lione hem dat wij daar in Holland een goede behandeling voor hebben. “Er zijn medicijnen voor”, lacht ze, maar Hollandse humor wordt in deze omgeving niet begrepen.
Na een uur komen de eilanden in zicht. Het publiek stapt in kleine bootjes over om naar één van de eilanden te varen. Aangekomen op het eiland proberen we ons zo snel mogelijk naar het meest verwijderde strand te begeven, maar helemaal alleen op de wereld ben je zelfs hier niet. Desondanks genieten we van deze prachtplek. Het doet ons zelfs een klein beetje aan de Galapagoseilanden denken. Zowel qua landschap als qua dieren.
Las Marietas zijn grillige rotsachtige eilandjes met mooie kleine stukjes zandstrand. Wandelend over het eiland genieten we van de rotsen, de ruig opspattende zee, de warme wind en de vele vogels bij de rotsen. Pelikanen maken hun duikvluchten, blauwvoet Jan-van-Genten zitten ontspannen op de richels van de rotsen, Sally Lightfootkrabben laten zich bewonderen. Er leven hier zo’n negentig vogelsoorten en in de zee zwemmen mantarays, zeeschildpadden, tropische vissen en dolfijnen. Erg tevreden over ons bezoek aan deze aangename en fraaie plek aanvaarden we de terugtocht naar het vasteland.
Twee jonge Amerikaanse meisjes vragen ons of we van de trip genieten. “You bet your ass”, antwoorden wij, helemaal in stijl. Dan wil de blonde van het stel (type: Britney Spears in haar puberjaren) weten waar wij vandaan komen.
“Holland” zeggen wij , want met The Netherlands moet je nergens aan komen. Dat werkt niet. Holland, dus. Heel even is het stil.
En dan zegt ze zonder een spier van haar gezicht te bewegen: “Holland? Where’s thààààt?”
En weer is het stil, maar nu van onze kant. Holland in Michigan, wil ik zeggen, want topografie is één van mijn sterke kanten. Maar ik wil nu niet de wijsneus of de grapjas uithangen.
Ik ben flabbergasted. “Holland, Germany, France, England”, probeer ik aarzelend. Maar er gaat Britney geen licht op.
“Europe”, zeg ik dan.
“Ah, Europe”, maar erg zeker van haar zaak lijkt ze niet. Britney is zo’n type dat Europe op een wereldkaart op de plek van Midden-Afrika aanwijst.
“Wij Amerikanen weten niet zo veel”, verontschuldigt zij zich dan.
Ik ga nu misschien voor de lezer in enkele minuten een illusie aan diggelen helpen, die bij mij op dat moment in een paar seconden al aan gruzelementen lag. De illusie dat Nederland meetelt op het wereldtoneel.
WIJ DOEN ER NIET TOE. WIJ STELLEN NIETS VOOR. Helemaal niets. En we liggen nergens. Nederland een economische macht van belang, een land waar iedereen naar luistert? Een lidstaat van de VN om rekening mee te houden? En bij toeval, waarschijnlijk door een administratieve vergissing, geen permanent lid van de Veiligheidsraad? Een brandende wereldkwestie, van belang voor de internationale rechtsorde en wereldvrede, dus Nederland consulteren?
Forget it. Onze politieke partijen kunnen ophouden met zich in ons parlement druk te maken over het Nederlandse standpunt over mensenrechten in China, laat staan dierenrechten in China (dat is namelijk heel gemakkelijk: die bestaan niet) en over de vraag, wie van ons de wereld die belangrijke boodschap uit Nederland gaat brengen. Geen vingertje hoeft meer opgestoken te worden naar de wereld. Meneer Erdogan, meneer Trump, we hoeven er ons niet meer druk over te maken. We kunnen ons eindelijk wijden aan de echte problemen, onze eigen problemen. Het kleine jongetje kan weer terug kruipen in zijn speelhoek.
De meesten kennen ons namelijk helemaal niet. Nooit van gehoord. Holland? Wat voor land, zegt u?
Hè hè, dat lucht op. We kunnen heerlijk anoniem de wereld over. Europe, dat lijkt me het beste antwoord. Maar dan moeten we er als Europa natuurlijk wel bij blijven, anders gaat het gegarandeerd dezelfde kant op.
Even later vraagt een andere Amerikaan mij waar ik vandaan kom. Hij stelt zich netjes voor en zegt dat hij uit Michigan komt. Ik antwoord: Europe. Ik leer snel. Maar hij wil het ‘more specific’. Holland zeg ik dan toch maar.
“Ah, Holland. Arnhem, Didam, Doesburg, Zevenaar”, zegt hij en hij spreekt die woorden foutloos uit. Geen ‘dasburk’, maar keurig: Doesburg. Een Amerikaan die Nederland kent? Het verbaast me. Hij is er geweest, zegt hij dan, in Holland. Verschillende keren zelfs.
GEWEEST?
Nou, da's dan lekker. Kan ik weer overnieuw beginnen met mijn verhaal!
Foto's
