Bandenpech in Palenque
Chiapas - Palenque
Mexico
Pkoelewijn
Bandenpech in Palenque
De reis van onze winnende reisreporter Hans naar Mexico zal zeker een stuk minder avontuurlijk verlopen dan de mijne in 1984..............
Slechts gewapend met een vliegticket, een autohuurreservering en een stapel Travellercheques begonnen we ( mijn trouwe reisgenote en ik) aan ons Mexicaanse avontuur.
Met Frommer's Mexico on $ 20 a day ( Edition 1983, ja ik heb hem nog!) trokken we van Mexico City naar het zuiden in onze Volkswagen Golf die vol geduld de venijnige " Topes" nam die voor en na ieder stadje of gehucht op de weg waren aangebracht om de voortrazende lijnbussen tot bedaren te brengen en de levende have de kans te geven om op tijd van de weg af te spurten. Het belangrijkste voor ons was om niet achter een tweede klasse lijnbus te geraken, want dan vlogen de bananen-schillen uit de open ramen op onze voorruit....
We kwamen op een vrijdagmiddag aan in Palenque en namen daar een kamer in een door Frommer aanbevolen hotelletje met zwembad en kamers met Humphreu Bogart fans. Bij nadere inspectie bleek het water in het zwembad zo vies, dat we na het pootje baden schielijk onder de douche sprongen. 's Avonds aten we in het aanpalende restaurant en we gingen om 11 uur slapen. Morgen wachtte ons een zware dag van steile piramides beklimmen, aldus Frommer. Helaas, we hadden de ogen nog niet gesloten of er brak een ongelofelijk lawaai los, vlak onder ons......we hadden een disco getroffen die elk weekend hard rock aan de jeugd van Palenque serveerde.
Al door eerdere ervaringen wijs geworden, hadden we de kamer gelukkig slechts voor 1 nacht gehuurd, dus de volgende morgen checkten we uit, laadden de Volkswagen weer in en reden naar de spectaculaire Maya ruines. Die bekeken en beklommen we aan alle kanten onder het motto: we gaan er nu bovenop want als we hier ooit nog eens terugkomen dan zijn we veel te oud. Naar verluid mag je ze tegenwoordig niet meer beklimmen, maar dat is een argument dat we toen nog niet kenden.
Schitterende site, maar o, o, wat was dat werken en zweten. Foto's maken was geen probleem want we waren er praktisch alleen. Je mocht op de site geen eten of drinken meenemen en gelukkig vonden we na de uitgang een klein cafeetje waar we ongeveer 2 liter verse papajasap per persoon naar binnen werkten. We namen ook nog een taco als late lunch. Hierna reden we naar het bos waar we op de heenweg al diverse Mexicaanse families hadden gespot die daar heerlijk in een stromende rivier met kleine watervalletjes aan het poedelen waren. Veel beter dan dat vieze zwembad. We betaalden 60 pesos pp en vermaakten ons een paar uurtjes in en rond het koele water.
De volgende actie was natuurlijk het vinden van een beter hotel. Gelukkig had de kaartjesverkoper ons gewezen op een nieuw hotel dat iets verderop te vinden zou zijn. Wij daarheen. Inderdaad vonden we het aan het einde van een gravelweg in het stille bos. We hebben daar heerlijk geslapen. Midden in de nacht brak er weliswaar een onweer los, met een zware regenbui, maar dat mocht de pret niet drukken.
De volgende ochtend werd de auto ingeladen en de gravelweg weer afgereden, maar na zo'n 500 meter begon het stuur te trekken. Dat werd uitstappen en kijken en ja hoor, lekke band!
Dankzij de cursus "pech onderweg" van de ANWB en ervaring met enkele lekke banden aan onze eigen auto's wisten we gelukkig hoe we een wiel moesten verwisselen, maar we beseften ook maar al te goed dat we mankracht nodig zouden hebben om de vastgelopen wielmoeren los te draaien. Het geluk was met ons. Uit het bos dook plotseling een stevige jongeman op aan wie we vroegen of hij wilde helpen. Gelukkig wilde hij dat maar al te graag.
Ik zei tegen hem in mijn beste Spaans dat hij goed moest kijken naar wat ik ging voordoen en ik demonstreerde daarna met de moersleutel hoe elke moer stuk voor stuk een klein beetje losgedraaid moest worden. Un poquito, nada mas. We hadden een perfecte leerling getroffen die precies deed wat hij had gezien. De krik onder de auto zetten deden we zelf en we lieten onze assistent daarna de auto opkrikken, de moeren volledig losdraaien en het wiel afnemen, Hij zette het reservewiel er weer op en alle handelingen werden in tegenovergestelde richting herhaald! Wat was hij trots dat hij voor het eerst in zijn leven een wiel had verwisseld en wat waren wij blij dat de klus geklaard was!
We wilden natuurlijk niet verder met een lekke reserveband, dus vroegen we meteen aan onze helper in de nood waar we een garage konden vinden. Hij wees ons de weg naar het dorpje Palenque en daar vonden we al snel een hele straat met garages. Nou ja, het waren eigenlijk meer hutjes waarvoor soms wat mannen op een stoeltje zaten tussen wat losse banden en andere auto-onderdelen.
We vroegen aan zo'n groepje mannen of zij onze lekke band wilden plakken. Nou, nee, dat ging niet want op zondag waren ze gesloten. Maar dat was geen probleem zeiden ze, want op zondag was de zaak van de enige Joodse garagist in Palenque open en die garage was op de hoek. Wij daarheen , en jawel, de Joodse man ging onmiddellijk aan de slag met onze lekke band ( er bleek een spijker in te zitten) en op ons verzoek zette hij ook nog even alle losgetrilde en rammelende onderdelen van de Volkswagen vast.
Inmiddels waren alle garagisten die van hun zondagsrust genoten even langsgekomen om alles en ons eens goed te bekijken en toen wij de kosten betaalden ( omgerekend 6 gulden) kwam er net een ijskar voorbij, waarop de Joodse garagist ruimhartig iedereen op een ijsje trakteerde, Wij weigerden vriendelijk doch beslist, want we waren als de dood voor de wraak van Montezuma, zoals men in Mexico de beruchte reizigersdiarree noemt.
Aan die wraak zijn we uiteindelijk niet ontkomen, maar dat is een heel ander avontuur.
Foto's
