Drink met je billen bloot, melk uit een cocosnoot....
Oaxaca
Mexico
Chicazondergrenzen
Drink met je billen bloot, melk uit een cocosnoot....
Donderdag was het dan zover. Na 3 dagen terug uit Puerto Escondido te zijn werd het dan toch wel weer tijd om naar het strand te gaan, dit keer vergezeld door Mirjam, Laurine en Mario. Met als eindbestemming Mazunte.
Dit keer zou ik alleen niet met de luxe en duurdere (maar voor ons nog steeds spotgoedkope) 1e klas bus gaan maar we gingen het op de nog goedkopere 2e klas bus wagen. Daar stonden we dan op een vaag busstationnetje waar we de enige westerlingen waren. Voor ons zagen we een bus staan die meer op een verroest blik leek met ramen die door tape vastgehouden werden dan op een bus. We grapten een beetje tegen elkaar van ¨het zou onze bus maar zijn¨, er in eerste instantie van overtuigd dat het onze bus toch niet was. Toen we echter zagen dat de tekst op de bus precies hetzelfde was als op ons kaartje begonnen we ons toch af te vragen of het misschien wel onze bus kon zijn. Vooral toen een duidelijk vermoeide mexicaan met sleutels in zijn handen de bus in stapte begon ik hem toch wel te knijpen en vroeg ik me af of ik een kaartje voor een dodenmansrit in mijn handen had... Gelukkig kwam al snel onze beter ogende bus eraan rijden en waren we uit de spanning en twijfel gered. Binnen echter bleek ik in de trombose-bus te zijn beland. Dit zou een ritje van 7 uur worden met mijn knieën in mijn nek en 5 cm bewegingsruimte. Ik was helemaal psychisch en medicinaal voorbereid op deze lange ´van voor, naar achter, van links, naar rechts´-busrit door de bergen te gaan houden. Verder had ik een enorm gezellige achterbuurvrouw die een poging deed tot het wereldrecord non-stop-onzin-uitkramen die me heel de nacht wakker hield. Gelukkig dat je op zo´n moment je spaanse taalknobbel kan uitzetten zodat je het in ieder geval niet hoeft te verstaan en alleen het irritante gekwetter aan hoeft te horen. Verder was het echt een bizarre busrit want onderweg bleven er maar mensen in en uitstappen op plaatsen waar je je bij afvraagt: wat heb je hier in hemelsnaam te zoeken? Helemaal gebroken kwamen we om 06.15 ´s morgens in het plaatsje Pachutla aan en vanuit daar zouden we een taxi naar Mazunte nemen. De eerste de beste taxichaffeur die we zagen namen we, maar dat hadden we achteraf gezien beter niet kunnen doen misschien. We bleken namelijk te maken te hebben met een flink rochelende taxichaffeur die af en toe een lekkere verse pluim uit het raam deed! Verder reed hij als of hij in een achtervolging zat, vloog over de gigantische drempels die je hier hebt en haalde auto´s in in onoverzichtelijke bochten. Rijden hier is eigenlijk als een computerspelletje: mijd de obstakels en vlieg niet uit de bocht. Maar goed, na deze verschrikkelijke adrenaline producerende rit waren we blij dat we weer lopend verder konden. Eenmaal op het strand bleken we ook nog eens op een paradijs terecht te zijn gekomen wat alles goed maakte.
Mazunte heeft een klein verlaten strand tussen de ongerepte natuur. Verder is het plaatsje echt een gat. Er schijnen hier 450 inwoners te zijn maar waar die in de bush-bush verstopt waren weet ik niet want ik heb ze niet gezien. Het centrum van het dorpje is een kleine supermarkt. Verder is het een soort van hippie-dorpje met een paar reizigers en hangt er een ontzettend relaxt en easygoing sfeertje. Er zijn een paar strandtentjes en hostalletjes and that´s it! Heerlijk dus!
Zo hebben we dus een paar daagjes heerlijk op het strand gezeten, gefascineerd door de gigantische golven. Waarbij we af en toe overvallen werden door een mini-tsunami waardoor er een paar keer achter richting de zee verdwijnende spullen aangerend moest worden zoals slippers en zelfs een keer mijn tas. De golven waren toch al gauw een metertje of 4 hoog.
Natuurlijk zijn we in deze dagen ook actief bezig geweest. Zo hebben we een boottocht gemaakt van een paar uur lang over de pacific. In het begin vond ik het een beetje balen dat we zwemvesten aan moesten, maar ik kwam er al snel achter dat het toch wel een heel veilig gevoel geeft. Echt super gaaf om met een klein bootje de oceaan op te gaan! Zo waren er weer genoeg tortugas te zien, met de nadruk op parenden! Wat ook helemaal geweldig was ook was dat er dolfijnen langs onze boot kwamen zwemmen! Hoe puur natuur kan je het hebben?! Twee reistabletjes verder was ik echter toch wel weer blij op het vaste land te zijn want dat was toch wel het beste middel tegen zeeziekte.
Het uitje voor de volgende dag was naar Playa Ventanilla, die grenst aan de mangroves van Ventanilla. Ook dit was helemaal geweldig omdat je ineens van het strand en de ruige zee op rustig zoet water komt in een prachtige natuur weer. En wat dook daar op uit het water??! Een krokodil!! Een krokodil van volgens de gids 3,69 meter om precies te zijn. Wat fantastisch wat dat zeg! Opeens is het toch wel een beetje eng als hij zo vlak langs je bootje komt, en vooral wanneer hij helemaal onder water duikt zodat je geen idee hebt waar hij zich bevind. Verder waren er ontzettend veel vogels, gigantische leguanen enz enz.... Ook het in de mangrove tunnels varen was erg bijzonder. De stilte, de koelheid, alle geluiden van de dieren.... heel appart. Een geweldige ervaring dus!
Daarna nog een paar uurtjes op het strand doorgebracht en zoals altijd is er natuurlijk een tijd van komen en een tijd van gaan, ook voor ons, terug naar oaxaca dus...
Foto's
