We waren thuis bij de Rarámuri, waar de vrouw des huizes er alles aan deed om ons goed te verzorgen. Ze maakte drankjes voor ons, gaf ons soep en bakte tortilla's. Hoewel we overnachtten in tentjes naast hun huisje, tussen de knorrende varkens en de kippen, werden we voor de maaltijden steevast uitgenodigd in hun woning. Micaela zat stil en tevreden tegenover ons te kijken of het in de smaak viel wat ze gemaakt had. En dat deed het.

Micaela, haar man Benigno en zoon Toribio behoren tot de Rarámuri-gemeenschap, een inheemse bevolkingsgroep die de prachtige landschappen van de koperkloof tot hun thuis rekenen. Ze wonen in een San Luis de Majimachi, een minuscuul dorpje waar vandaan je in een half uurtje wandelen geweldige vergezichten over de canyons hebt. In het dorpje is het leven stil, eenvoudig en traditioneel. De moderne wereld leek hier echt lichtjaren van me vandaan. En eerlijk gezegd voelde dat helemaal niet zo verkeerd.