Zaterdagavond in Alamos!

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Mar 31, 2009

Mexicaanse mannen heb je in alle soorten en maten; de Maya-indiaan, de gladde latino, de vriendelijke mestizo en de Mexicaanse cowboy. Iedereen kent het stereotiepe beeld van deze stoere kerel. Vooral door hun twijfelachtige rol in Hollywood (denk Desperado, From Dusk ‘till Dawn). In de staat Sonora in het noordoosten van Mexico kom ik erachter dat deze mannen echt bestaan en van dichtbij te bewonderen zijn. En geloof me, in het echt zien deze zwartgesnorde mannen er nog gevaarlijker uit dan ik dacht.

We zijn in Alamos. Nadat we een redelijk hotelletje hebben gevonden, maken we direct kennis met een onverwachte attractie: José, een lokale beroemdheid die zich heeft opgeworpen als de verpersoonlijking van de VVV van Alamos. Waarschijnlijk geschrokken van de kritiek op zijn functioneren in de Lonely Planet (quote: ‘...of minimal help...’) heeft hij zich voorgenomen geen toerist aan zijn aandacht te laten ontsnappen. Hij neemt zijn taak zo serieus dat je geen stap buiten het hotel kunt zetten zonder dat hij je tegemoet komt rennen. En hij wil je alles vertellen en alles laten zien. En dat 3x op de eerste dag. Soms blijkt het toch een nadeel te zijn als je ergens de enige toerist bent. Ongetwijfeld allemaal heel goed bedoeld, maar we waren erg blij met de achterdeur van ons hotel…..

Onze eerste ‘close encounter’ met de Mexicaanse cowboy vond plaats tijdens een enigszins uit de hand gelopen wandeling naar een tien kilometer verderop gelegen idyllisch meertje. Een tip van onze vriend José…..Al snel bleek dat we ons een beetje op het weer, het gebrek aan schaduw, het heuvelachtige terrein en toch ook wel de afstand hadden verkeken. In het begin, nog vol goede moed, ging onze aandacht uit naar de enorme cactussen, de vogels, het landschap en de vele hagedissen. Daarna naar onze hoeveelheid water, de brandende zon, gebrek aan schaduw en de afstand naar het meertje. Redelijk uitgeput bereikten we uiteindelijk het meer.
Na een picknick en rustpauze was het tijd voor de terugtocht. Dat viel tegen. Het drinkwater was al snel op, de zon werd feller en nog steeds was er geen schaduw. De vermoeidheid sloeg toe. Toen plotseling geluid. Motorgeronk. Vanuit het niets kwam een enorme stofwolk onze kant op. Toen de stofwolk achter ons tot stilstand kwam, zagen we eerst een felrode pickup-truck. Daarna zagen we een enorme cowboyhoed met daaronder een enorme snor en uiteindelijk de enorme grijns van de eigenaar. Wij waren waarschijnlijk niet de enige westerlingen die hij zo heeft aangetroffen. Een enkele blik was genoeg om onze situatie in te schatten. ‘Gringos…vamos,’ klonk het uit het open raam en hij wees naar de laadbak. We keken elkaar even aan, maar de uitputting en de wetenschap dat onze veldfles al twee keer was uitgewrongen, verdrongen de belofte aan familie om niet te liften….. We hezen ons in de laadbak en best gespannen begonnen we aan de terugweg. Na een hobbelige en stoffige rit van meer dan een half uur bereikten we Alamos en werden we netjes op de markt afgezet! Dat viel dus reuze mee!

Dat was de eerste helft van onze zaterdag. Na een koude douche en een welverdiend middagslaapje waren we klaar voor een nieuw avontuur: de zaterdagavond in Alamos. Na de traditionele burritos en quesadillas maakten we een wandeling door het dorp. Een activiteit die ook bij de plaatselijke bevolking zeer in trek bleek te zijn. Het is zowaar druk op straat. In het begin slenterden er voornamelijk families rond, compleet met opa, oma en kleinkinderen. Daarna verschijnen de latina’s. Mooi, maar schaars gekleed beginnen ook zij aan hun parade.
En uiteindelijk komen ook de mannen in actie.

Hun gedrag lijkt aan bepaalde regels gebonden, namelijk die van het machismo. Er heerst zelf een dresscode: perfect gepoetste lederen puntlaarzen, strakke spijkerbroek, overhemd, leren riem met een enorme zilveren gesp en bij voorkeur met een afbeelding van hun naam of een dier. De finishing touch bestaat uit de ingevette snor en de enorme cowboyhoed.
De enige reden dat de cowboys de straat op gaan is om indruk te maken. Op de aanwezige vrouwen en op elkaar. De eerste uren cruisen de mannen in hun pick-ups of andere voertuigen langs de zocalo, het centrale plein. De radio aan en een biertje in de hand.

Zelfs met vier cowboys voor in de cabine van de pick-up blijft de hoed als een statussymbool op het hoofd van de Mexicaanse macho geplakt. Er is geen plek voor vier hoeden, maar het gebrek aan comfort is minder belangrijk dan het imago. Voor de minder gelukkigen die niet in de auto passen, rest niets anders dan de laadbak. Maar ook hiervandaan kun je indruk maken. Al zittend op de rand, alsof je een paard berijdt, kun je in ieder geval één glimmende laars aan de lokale schoonheden laten zien.
Zo trekt er een onafgebroken optocht van pick-ups, oude Oldsmobiles en Chevrolets, een enkele kever en zelfs, wel iets minder macho, tractoren aan ons voorbij. Rondje na rondje telkens weer hetzelfde beeld. Hoeden en snorren.
Voordat de cowboys de cantina binnengaan, eerst nog een bezoek aan de schoenenpoetser voor een laatste opknapbeurt van de laarzen.. Vanaf het terras van de cantina begint het fluiten naar de paraderende dames.Ondanks het ongemak van de hooggehakte pumps, de korte rokjes en de afzakkende schouderbandjes zijn ze al aan hun 50ste rondje bezig. Zij zullen niet stoppen voordat de laatste truck is geparkeerd en ze zeker weten dat ze door iedere cowboy in de stad gezien en besproken zijn.

En dan… Ja, en dan? Daarmee is het eigenlijk afgelopen. Er gebeurt eigenlijk niet veel, omdat de afstand tussen jager en prooi de gehele avond te groot blijft. De macho’s staan in de cantina en de vrouwen lopen op het plein. De enige vorm van communicatie is het gefluit van de mannen. En als de aandacht van de macho’s zich na een tijdje toespitst op het bier en de sterke verhalen, verdwijnen de dames van het plein.

Zaterdagavond in Alamos; een interessante introductie in de machocultuur.