The Copper Canyon, Mexico. Trainhopping

Door: MathuBloom

Geplaatst op Feb 2, 2011

Zo’n ervaring die je je hele leven bij blijft. Dat als je er aan terug denkt je alles weer kunt voelen, horen en ruiken. Iets dat zo’n indruk op je maakt dat je het nooit meer wilt vergeten. Als je het besef hebt in zo’n avontuur beland te zijn, wordt je je ineens zo bewust van elk detail.
Geconcentreerd en met volle teugen stapte ik op een goederen trein in de Copper Canyon in Noord Mexico waar ik giggly en breed smilend met Alex (23, USA, net ontmoet) op een richel van 50cm breed tussen de goederen wagons beland.

Alles was verroest en je voeten bengelden 20cm boven de glimmende wielen die al spoedig vervagen tot scherpe schijven. Een mede 'hopper' die deze rit wekelijks nam vanwege de kosten besparing (de passagiers trein was immers een paar hele euro's voor deze lokalen) vond het wel grappig dat wij allebei zo vol met zenuwen zaten. Hij zei 'tea' te gaan zoeken en hupte zo op het laddertje naar bovenop de waggelende goederen wagon. We keken hem verbaasd na en constateerden dat het een echte waaghals was met jaren ervaring........

We hadden bijna acht uur voor de boeg op dit richeltje en het duurde niet lang voordat de nieuwigheid er af was en de adrenaline wat begon te zakken. De trein tufte rustig maar gestaag langs haar route en wij begonnen met het strekken van onze benen. Eerst staan, toen uit de zijkant hangen, over springend naar de andere wagon en (je raad het al) langzaam klommen ook wij het trapje op naar dit 'uitkijk platform'. Zoveel ervaring had je dus niet nodig, alleen wat nieuwsgierigheid.

Uiteindelijk zaten we bovenop die trein met 360C uitzichten over weelderige vegetatie, reusachtig grote cactussen, Monkey, palm en grote fig bomen met wilde wortel systemen, overgroeide ravijnen, verdwijnende heuvelruggen, hoge watervallen, alle soorten van groen spektakel, grote gele bloemen en kleine paarse, vogels en libellen en overal heldere geel, oranje en wit fladderende vlinders, miljoenen van hen.

Het is onbeschrijflijk cool om op zo'n rijdende trein heen en weer geschud te worden. Deze stoomspuwende draak bracht ons door 87 tunnel waarin je vaak niets meer zag en vergast werd door de zware rook van ons beest. Die andere vent bleef dan vaak rechtop zitten, maar ik legde me voor de zekerheid toch maar plat neer. Zeven keer staken we diepe ravijnen over, geleid door een smalle railsbrug met zo'n typische boog eronder. Soms werden we geraakt door lianen of bespetterd door watervallen die neer kwamen langs de bergwand. De normale passagierstrein kwam omhoog en vele hoofden langs de ramen draaiden zich verbaasd om.

De rit nam ons van een canyon groter dan de Grand Canyon naar de vlakten met eindeloze akkers waar de mensen allemaal stopten met werken als we voorbij kwamen en zwaaiend een pauze namen van hun dagelijks werk. Het klimaat veranderde van frisse droge berglucht naar warme vochtige laaglanden; en de immense bergwanden maakten plaats voor onbekende dorpen.
Onderweg, tijdens een korte stop, was de machinist even komen kijken wat we aan het doen waren. Hij verzocht ons om mee te rijden in zijn locomotief, maar wij hielden vol dat dit toch echt veel gaver was met een niet te evenaren uitzicht. De schouders werden opgehaald en hij liep zonder vragen weer terug. Oké dan.

Met de zon die onder ging stapten wij terug op aarde, de plaklucht en muggen omarmend. Die andere 'hopper' nam ons mee naar een vriend met Cabanas die inderdaad niet meer waard was dan 20pesos: alleen een twijfelaar met een aftandse matras paste in het hok terwijl een ventilator je door het raampje probeerde te blazen. De emmer-douch was verfrissend en het lukte bijna om alle zwarte strepen weg te poetsen; en de tortilla's met hotdogs vulden ons tot genoegen.
Terwijl we ons levendiger voelden dan ooit tevoren vielen we in slaap als nooit tevoren.

Zo’n ervaring.