Voor de pandemie was het ‘business as usual’ om twee verre een een handjevol kortere reizen per jaar te maken. Maar na die twee jaar wilde ik niet dat mijn eerste reis van het Europese vasteland er een zou worden als voorheen: met volle tassen camera-apparatuur. Ik had zo geen zin in het snap-as-much-as-you-can overdag en dan ’s avonds al je data overzetten achter een laptop. Het doel was om te ontspannen dus liet ik alle electronica thuis en nam alleen m’n analoge camera mee en een ziplock vol met filmrolletjes.

In het begin van de pandemie deed ik analoge fotowandelingen door m’n buurt en dat was me heel goed bevallen. Analoog schieten heeft iets meditatiefs. Je wilt geen film verspillen. Dus je denkt veel meer na over de compositie. Dubbelcheckt de lichtmeter. En soms moet je even wachten tot de zon weer doorbreekt of op die fietser door je zoeker schiet. En dan is daar dat bevredigende geluid van de sluiter.

Ik kan het iedereen aanraden: het was een therapeutische ervaring. Het duurt alleen een paar dagen voordat je gewend bent aan het feit dat je geen enkele foto kunt controleren. Maar eenmaal weer thuis, maakt het het ophalen van de negatieven bij de fotowinkel er alleen maar spannender op.