Wat een ellendige dag.......
Cancun
Mexico
Neretslok
Wat een ellendige dag.......
Een bijkomend nadeel van een ‘zwarte’ dag in je bestaan is dat hij niet voorzienbaar is. Je kunt niet zo maar zeggen: “OK, de16e van de volgende maand, zegt u? Dan neem ik maar alvast vrij". Je beseft pas dat het zo ver is, als het te laat is. Eerst een aantal kleine onopvallende tegenslagen na elkaar. Dan slaat het onheil genadeloos toe. En je beseft ineens: ja, dit is eigenlijk een regelrechte rampdag.......
Onze rampdag begon, zoals alle rampdagen, rustig. Niets wees op een dag die je liever niet meemaakt. We vertrokken naar Schiphol, voor een kort reisje naar Mexico. Bij een bekende reisorganisatie geboekt, omdat de vlucht en het hotel voor 7 nachten goedkoper waren dan zelf alleen al de vlucht boeken. Onze huurauto zou klaar staan voor ons rondreisje Yucatan. De eerste voortekenen waren er wel degelijk. Irritaties omdat ik wat dingen vergeten was, die op het laatste moment opgezocht moesten worden. Dingen die nog maar NET goed gingen. En we waren ziek, allebei. Moe vooral, ellendig. Eigenlijk moet je dan niet gaan, maar ja wat moet je anders? Zware kou, koortsig, klam. Hoestend en rillend trokken we onze bagage richting douane.
Nog zeker 16 uur vliegen inclusief tussenstop. Wat een ellende. Maar straks, over zoveel uur, zal het voorbij zijn, denk ik dan maar. Dan kunnen we slapen in ons Mexicaanse bed en zal het de volgende dag vast beter zijn. Onze 10-urige ellendetocht over de oceaan begint. Steeds zieker. Tussenstop op Cuba. Eerst mogen we blijven zitten, maar dan moeten wij er ineens uit. We kunnen bijna niet meer. In de transithal staren Fidel en Che mij op posters streng aan en ik staar wezenloos terug. Ik wil helemaal niet in Cuba zijn. Niet nu tenminste. Door naar Mexico.
Eindelijk komt ons door de reisorganisatie gecharterde busje aan bij ons hotelletje in Cancun. Ik hoor sommigen van u denken: Cancun, ook dat nog, en jullie hadden het al zo zwaar. Maar het valt mee. We zullen snel op rondreis gaan. Na de check-in pakken we onze spullen om naar onze kamer te gaan. Koffer, tas, rugzak, camera. Check.
Camera? CAMERA? O MY GOD, MIJN CAMERA, galmt Lione door de receptie. Enkele gasten kijken verstoord op, maar gaan dan weer verder. Paniek, ontzetting, zenuwen. We zoeken, we gaan naar buiten waar het busje is gestopt, we duiken in de struiken, weer naar binnen. Wat een ramp. Lione's camera is weg. Hij is echt WEG!!! En niet alleen de camera, maar de hele tas met alle objectieven etc. Duizenden euro’s verdampen. We raken compleet in shock. Ik begrijp er helemaal niets van. Het is mijn oerstomme fout. Hoe kan ik zoiets nu laten gebeuren? We bellen, het is nacht, naar het nummer van de reisorganisatie. Een dame zegt dat zij de melding zal noteren. Wij denken alleen maar: geef ons het adres van het taxibedrijfje, desnoods rijden we er nu nog achteraan.
We hebben kamer 15.04. Het hotel bestaat uit zo’n tien gebouwtjes, die slecht genummerd zijn. Enige logica en volgorde zit er niet in. Met de rest van onze baggage slepend, kunnen we gebouw 15 maar niet vinden. Het is twee uur ‘s nachts. De beheerder heeft alle lichten al uitgedaan. Om half drie kon men deze conversatie in de duisternis horen:
“ Ik ben bij 13”
“ En ik zit bij 18”.
“ We komen dus dichterbij”.
“ Wat zeg je?”
“ Dat we dichterbij komen”.
“ Ja, laten we maar dicht bij elkaar blijven, lieverd”.
Zwetend, rillend, jankend, bibberend komen we in 1504 aan. “ Als ik de camera niet terug krijg, is het voor mij gedaan. Dan hoeft het niet meer. Klaar, terminado. Geen reizen meer, geen foto’s”, zegt Lione. En ik begrijp haar volkomen. De ellende kan niet groter zijn. How low can you go?
Hoewel de Dia de Muertos, Allerzielen, al vijf weken geleden is, komen er de volgende ochtend twee lijken de receptie binnenwandelen. Bellen, nee geen nieuws nog. Auto maar ophalen. Om 11 uur heeft de hostess ‘spreekuur’. De hostess, een zusje van Harry van Sunweb, die ook nog de hippiemarkt voor je regelt. Ik ken het fenomeen nog van vroeger. Toen vooral een klaagmuur voor cliënten. ‘ Waar is hier de Hema, er kruipen twee kakkerlakken onder mijn bed, er zit zand in mijn onderbroek en het zwembadwater is zo nat’. Nu de cliënten mondiger en meer zelfdoeners zijn geworden, mag ze alleen nog maar excursies verkopen. Tripjes, die 2 tot 3 keer zo duur zijn dan wanneer je het zelf regelt en waarbij je 2 tot 3 keer minder tijd hebt om alles te bekijken. Deze slecht betaalde dames, wier taak het is om twee keer per week enkele hotels bezoeken, zijn er dus nog steeds. Wij willen alleen maar een adres van haar, van het taxibedrijf. Maar zo zit het niet in elkaar.
Als wij ons verhaal hebben gedaan, toetst zij zwijgend een paar nummers, voert in rap Spaans wat gesprekken en zegt dan, dat ‘ het in gang is gezet’. We moeten afwachten. Een kwartier later, als we naar onze auto lopen, stapt zij ook in haar auto en zegt dat de cameratas gevonden is. Ongeloof en dan blijdschap. We willen er wel 100 kilometer voor rijden, maar helaas…..ophalen mogen we het niet. Het ligt ‘op kantoor’, het is woensdag en pas zaterdag komt ZIJ het BRENGEN. Vrijdag lukt niet want dat is haar vrije dag.......
Ons tripje moeten we helemaal omgooien. We hadden er niet op gerekend zaterdag in Cancun te moeten zijn. Het is gelukt. We hebben een groot stuk van de reis in versneld tempo kunnen maken en deel twee heeft Lione weer mooi in beeld kunnen brengen. Er hangt een pijnlijke herinnering aan de reis, maar wij hebben er ondanks alles toch nog veel moois uit kunnen halen. Zoals altijd. Als je maar wilt. Nooit bij de koffers neer gaan zitten. Dat doe je thuis maar.
Foto's
