een onbestemd museum in onbestemde stilte

Door: Kokkeeri

Geplaatst op Jun 21, 2011

Bij het binnenrijden van Trujillo waren we niet direct onder de indruk. De sporen van de orkaan Mitch van 1998 waren nog steeds zichtbaar. Lang niet alle schade was hersteld en het was er erg stil op straat. Niet echt normaal voor een Latijns Amerikaanse stad. Na Mitch was de criminaliteit toegenomen, aldus de reisgidsen en de locals. Alhoewel we daar zelf niets van hadden gemerkt, was het toerisme in deze regio min of meer ingestort. Daardoor raakten de mensen niet alleen hun huis kwijt door de orkaan, maar ook hun inkomsten.

De binnenstad van Trujillo was iets beter. Genoeg koloniale pracht en heerlijk gelegen aan zee. Maar ja, die stilte….. Het bleef vreemd om zo weinig mensen tegen te komen. Voordel: Een hotelletje was dus geen proleem. We bleken de enige gasten te zijn en ook in het restaurantje van die middag hadden we de tafels voor het uitzoeken…Net als in de strandtent voor ons biertje en ’s avonds bij de pizzeria. Overal (b)leken we de enige gasten te zijn……

De volgende dag, na het gebruikelijke Latijns-Amerikaanse ontbijt van gebakken eieren, was het tijd voor een excursie. Met een plattegrondje in de hand op pad voor een beetje cultuur snuiven. En opnieuw volslagen rust op straat. Een groot contrast met onze eerdere stops aan de Hondurese Caribische kust; Tela, La Ceiba en Utila.

Na korte wandeling door de buitenwijken van de stad, waar de stilte wat normaler aanvoelde, komen we aan bij een soort boerderij. Onze bestemming bereikt; het Museo Arqueológico de Trujillo. De Lonely Planet hierover: “…..has a fascinating collection: interesting archaeologicals relics arrayed alongside household junk (seemingly collected on the basis of ‘if it’s old and rusty, display it’!) Voor ons reden genoeg om een kijkje te nemen. Buiten de boerderij (oftewel het museum) liggen wat oude kannonen, grote houten wielen en een vliegtuigwrak. “Geen slechte start voor een ‘archeologisch’ museum.” vinden we. “Maar hoe komen we hier binnen?”vragen we ons al snel af. En natuurlijk geen mens in de buurt. Na het proberen van een aantal deuren, gaat er eindelijk eentje open. Een eerste blik naar binnen zorgt eigenlijk alleen maar voor verwarring. Is dit het museum of zijn we toch in een oude schuur beland?

In het schemer ontwaar ik, zover ik kan kijken (is niet zo heel ver…), alleen maar stapels oude troep. Een groot contrast met de redelijk verzorgde tuin! Met een “Buenos dias!” probeer ik contact te maken met de duisternis achter de stapels oude zooi. Plotseling gaat het licht aan en horen we iemand dichterbij schuifelen. Door het licht kunnen we nu echt naar binnen kijken. Het blijft ook onder het kale peertje uit het plafond toch ook best wel troep. Maar ach, we zijn nog maar net binnen. Een oudere vrouw staat nu voor ons. Een “bienvendos” kan er net vanaf, maar over het betalen van de toegangsprijs is ze wel duidelijk. Direct afrekenen en dan pas verder het museum in….Eenmaal wat verder naar binnen moeten we ons een weg banen langs allerlei vreemde objecten: stapels roestig metaal, honderden oude typemachines, versleten kantoorstoelen en opgezette tropische dieren. De Lonely Planet is, voor de verandering, behoorlijk accuraat met zijn beschrijving.

We kijken onze ogen uit in verwondering van zoveel zooi, terwijl we proberen niet te struikelen over dingen waar we, voor dit bezoek, nooit van hadden gedacht dat het ergens tentoongesteld zou zijn.
Ondertussen loopt de vrouw met spiedende ogen zwijgend één meter achter ons aan. Een soort van omgekeerde rondleiding dus, maar dan zonder verdere uitleg of toelichting. Haar grootste zorg is mijn fotocamera. Hoe hard ik ook probeer uit haar zicht te verdwijnen – op zich zou dat gezien de onverstelbare hoeveelheid schroot niet moeilijk moeten zijn – lukt het me niet om ongemerkt een foto te nemen. De reden dat we geen foto’s mogen maken wordt ons ook snel duidelijk.

In een van de zijkamertjes ontdekken we tussen wat oude kantoorspullen van de eerste vestiging van United Fruits in Honuras toch ook echt museumwaardige stukken. Open en bloot staan hier tientallen beeldjes uit het Maya-tijdperk. Het grootste deel verkeert in perfecte staat. De collectie van het museum bij de beroemde Maya-ruïnes van Copán verbleekt bij wat hier allemaal ligt te verstoffen. Ongelooflijk! Het is ons een raadsel waar ze alles vandaan hebben gehaald, maar helemaal legaal lijkt het niet. Er staan ook geen kaartjes bij en eigenlijk staan ze daar maar gewoon. En hoe langer en serieuzer we naar deze beeldjes kijken, des te harder probeert onze ‘gids’ ons naar een ander kamertje te bewegen. Dat versterkt onze vermoedens dat het niet echt in orde is.

We laten ons mee voeren naar een ander gedeelte van het museum, waar we quasi geïnteresseerd kijken naar een oorkonde voor bewezen diensten tijdens de 1ste Golfoorlog (?) van een inwoner van Trujillo, een serie Nederlandse postzegels, spijkers uit een Engels zeeroversschip, toiletpotten, een kapotte schommelstoel, nog meer opgezette vogels, nog meer verroeste spijkers en wat kindertekeningen met onbekende afkomst. En dit zijn dan nog de bijzondere en herkenbare spullen uit de collectie.

Ondertussen probeer ik een plannetje te bedenken om toch wat Maya-beelden te kunnen fotograferen. Maar de vrouw heeft me door. Elke keer als ik me even af laat zakken en me richting de beelden begeef, staat ze onverwacht weer achter me…..Is ze eigenlijk wel alleen of zijn het er twee exemplaren in omloop? Maar haar priemende vinger is duidelijk: “No picturas!” Ik geef me gewonnen en we verlaten deze vreemde plek.

Bij het naar buiten gaan kijken we even in het gastenboek. De laatste bijdrage is van een maand geleden…..En dat brengt ons ook weer terug naar de werkelijkheid van het door toeristen verlaten Trujillo. Op het strand hebben we de barretjes voor het uitkiezen. Op een paar lokale zakenmannen na, niemand te zien. We realiseren ons dan ook dat we al een paar dagen geen toerist meer hebben gezien. Normaal proberen we de toeristen hot-spots uit de weg te gaan, maar dit is ook best vreemd!