Kleurrijk Havana
Havana
Cuba
Wendyve
Kleurrijk Havana
Met het doortrekken van het toilet op Schiphol neem ik me voor alle negatieve gedachten en momenten regelrecht het riool in te sturen om dan eindelijk na maanden van werken en uitgestelde vakantie dan eindelijk te gaan genieten van een maand vakantie. Bestemming Cuba staat er op mijn vliegticket. De heenreis breng ik merendeel slapend door naast een duidelijk van alcohol gepassioneerd manspersoon. Ik besluit stilzijgend mijn reisgenoot te accepteren. En geholpen door stewardessen met desinfectspray weet ik nuchter Havana te bereiken, waar na een flinke controle op mexicaanse griep en verdovende middelen Mauricio op me staat te wachten. Zijn aankomst bleek ook niet geheel vlekkeloos verlopen te zijn. Direct op weg naar een prachtig hotel aan de andere kant van Havana verneem ik van zijn cubaanse ontvangst. Hij werd direct apart gezet op verdenking van drugssmokkel en een paar uur later in een ziekenhuis gecontroleerd met behulp van een rontgenfoto. Hij werd verzocht zijn contactadressen in Cuba in te leveren. Samen met een mexicaanse familie ondergaat hij deze ongevraagde gastvrijheid, maar wordt na middernacht weer vrijgelaten als blijkt dat het allemaal niets opgeleverd heeft. Dan blijkt zijn hotelreservering niet te bestaan, maar kan dan vervolgens nog wel een paar uur slapen in een hotel verderop. In hetzelfde hotel verblijven we nog een nacht. Uitgerust met zwembad aan de kust met natuurlijke golfslag en spectaculaire opspetterende golven vanuit zee. Een restaurantbuffet met eigen Buena Vista Social Club doet ons al snel de ontvangst vergeten en we genieten van de mooie dingen die Cuba te bieden heeft.
De volgende dag slapen we voor de helft van de prijs in een casa particular in Habana Centro bij Dr. Ernesto Garcia en zijn vrouw. Het blijkt eenvoudige wijk in het centrum te zijn. Muziek klinkt vanuit een aangrenzend woonhuis. Een andere buurman is juist zijn auto, een klassieker uit de eind jaren vijftig, aan het wassen. De wijk ziet er uit alsof hij ieder moment in kan storten, bij elkaar gehouden door elektriciteitsdraden, de verf afgebladerd, balkonnetjes soms voor de helft ontoegankelijk. De meeste mensen vermaken zich achter hun beeldscherm met staatstelevisisie. In menig woonhuis wordt je vanaf de straat een blik gegund in deze kleine huiskamertjes die direct vanaf de straat te betreden zijn. Ook na zonsondergang is er veel te zien op straat, waar op dit uur de stad eindelijk verkoeling kent. Havana is als een museum, vergane glorie wordt hier gekoesterd. De straten vol oldtimers, overal overblijfselen van de glorieuze jaren vijftig. Even verderop in het "Capitolio" wordt een film opgenomen gewijd aan dit tijdperk. De acteurs worden als vanzelf opgenomen in het decor en geven het straatbeeld nog meer charme.
De straten zijn vol mensen die een graantje mee willen pikken van de toerist die zojuist geland is met zijn zakken vol euro's. We worden meegetroond door iemand naar een restaurant met naar later blijkt enkele overgebleven leden van de Buena Vista Social Club. Amaranto Fernandez claimt een groepslid van deze fameuze band te zijn en speelt de sterren van het dak op zijn elektronische piano. Na eigen uitnodigiging zijn gecopieerde cd te signeren wil hij graag ook nog met mij en een nieuw bandlid op de foto. Thuis maar eens opzoeken of ik hem herken....dit door mij miskent talent.
Verderop in de straat zit een cubaan met sigaar en een exemplaar van de cubaanse "Lonely Planet" zijn dagen te slijten om ook maar iets van zijn portretrechten terug te krijgen door te trachten een blik van een fotograferende toerist te stelen en hiervoor in klinkende munt uit betaald te krijgen. Vragen zullen deze mensen er niet om, maar het is duidelijk, iedereen is hier verlegen om een paar pesos.
Even verderop is "El Morro" de oude vestiging van de stad waarin een klein museum is ingericht dat verteld over de tijd van Christoffel Columbus. Een gids doet in gebaren en zijn beste engels verslag aan een amerikaanse toeriste. Maar het blijkt verspilde moeite als ze vraagt of het nog lang duurt. Hij begrijpt haar eerst niet en gaat in op de chronologie. Maar na een kort verduidelijk antwoordt: "No, not long". Ik krijg medelijden met deze gids die voor een paar pesos een stukje vaderlandse geschiedenis vol trots probeert over te brengen, maar moet tegelijkertijd lachen om de vrouw aan wie dit alles niet besteed lijkt.
Havana vieja is vrij toeristisch en doet je al snel doordringen tot Havana centro en het Capitolio, dat een kopie van het origineel in Washington blijkt te zijn. Het is een fantastisch gezicht de oldtimes over de "Prado" te zien rijden. De vervlogen jaren vijtig herleven, alleen de verf is verdwenen. De cubanen geven het echter weer genoeg kleur. Hier en daar stereotiep met een "Habano" tussen de lippen.
Foto's
