Zwemmen met Schnappi

Door: ASchonis

Geplaatst op Dec 22, 2013

Na een heerlijke wandeltocht door het kleinste park van Costa Rica: Manuel Antonio. Het was genieten van de vele dieren: doodshoofdaapjes, Kapucijn aapjes, brutale was- en neusbeertjes en veel krabben. Wat is er dan heerlijker om na deze wandeling even 'af te koelen' in de grote oceaan? Manuel Antonio staat ook bekend om de mooie stranden en baaitjes.

Dus, zo gezegd, zo gedaan, we ploffen op een rustig strand neer. We waren al gewaarschuwd voor de brutale wasberen en apen. Helaas hebben toeristen deze dieren verziekt door ze te voeren. Tassen zijn nergens veilig en de dieren moet je echt heel goed wegjagen. Daar zit al een probleem, want je begint doodleuk met je armen te zwaaien en te klappen, maar toch gaan ze er met je tas vandoor. Dat tafereel zag ik gebeuren bij een Amerikaans stel. Wij hadden lol, maar zelf ben je er ook niet gerust op. Gelukkig hadden wij onze Costa Ricaanse gids in de buurt, die gelijk als bodyguard fungeerde.

Wij konden dus veilig zwemmen in de zee, zonder ons zorgen te maken over onze spullen. Heerlijk is het. Het water is lekker warm, er zijn genoeg golven. Dat weerhoud me er van om te diep te gaan, want de onderstroom is stevig. Maar geen klagen hoor, ik geniet volop. Samen met mijn reisgenoten zwemmen we met de golven mee. We laten ons mee voeren op de 'krachtpatsers', krijgen af en toe een slok zeewater binnen en gaan weer wat dieper. De grootste lol.

Dan opeens staat onze gids te zwaaien. "Wat leuk, dat hij zo meeleeft met ons", zegt een reisgenoot. Wij zwaaien vrolijk terug. Dan staat er nog een gids te fluiten en flink te gebaren. Dit is niet meer zomaar vrolijk zwaaien. Misschien dat er wat moois te zien is op de kant? Of zou onze tas toch weg zijn? Vooruit we gaan het water uit. Lichtelijk paniekerig legt de gids uit, dat er wat in het water drijft. Hij wijst ons op iets verderop. "Ja" , zeggen we met z'n allen. "Dat is een boomstronk…."

Maar op dat moment, verdwijnt de stronk onder water. Hout blijft toch drijven? We blijven wachten. De gids pakt z'n telescoop er bij, maar we zien niks. Na zo'n vijftien minuten plopt de boomstronk weer op. En wat blijkt. Er zwemt een joekel van een krokodil in zee. Zo'n kanjer van 3 meter met flinke tandjes. Ik kan dus zeggen dat ik met ' Schnappi' gezwommen heb.
Nu klinkt dat veel stoerder dan dat het werkelijk is hoor. Schnappi zwom op zo'n 400 meter afstand van ons zwemplekje. Maar, na een half uur zwom het dier wel in 'onze omgeving' en kwam hij zelfs richting de kant. Dat was toch wel spannend. We hebben genoten, stoere verhalen verzonnen en gelachen. Maar bovenal hebben we aardig wat toeristen op de ongenodigde zwemmer gewezen. Als je weet dat het dier er zwemt, is het toch minder aantrekkelijk om ook even pootje te baden.