Tortugureo NP. Pingpongballen.

Door: Peterberlicum

Geplaatst op Aug 3, 2013

23.00 Uur. De fijnmazige structuur van het korrelige zand glijdt weg onder mijn stroeve bergschoenzolen. Het is aardedonker. Zwaarbewolkt. Geen maan, geen sterren. Mijn blikveld reikt niet verder dan een halve meter. Mijn hand is al minutenlang samengesmolten met die van Amelie. Dit keer niet uit genegenheid. Angst is wat me drijft. In deze donkere nacht wil ik haar niet kwijtraken.
Zouden we zien waar we voor komen? Op de tast bewegen we ons voort. Stapje voor stapje hopen we dichterbij ons doel te geraken. Krijgen we waar voor ons geld?
Op de achtergrond klinkt golfgeruis van een kolkende zeemassa. De kracht van het geluid maakt duidelijk dat de zee slechts enkele meters van ons verwijderd is.Een lamp is hier verboden, zodat ook het verloop van dit schouwspel zich slechts gissen laat. De enige zekerheid nu is dat we hier zijn. Na een korte boottocht en een fikse wandeling door het regenwoud bereikten we dit verlaten zandstrand. Of is ´t niet zo verlaten als de stilte doet vermoeden?
¨Daar is er één¨. De zware negerstem klinkt resoluut. Tikkeltje gespannen ook. ¨Op drie uur¨, voegt hij er emotieloos aan toe. Onze blikken draaien. In de duisternis is een vage schim te zien. Meer niet. Niets meer dan een schaduw die zich tergend langzaam voortbeweegt. In onze richting. Plots belicht een bliksemschicht dit stukje aarde. We zien iets. Kort. Een tiende van een seconde wellicht. Maar wat we zien jaagt onze hartslag omhoog. De gids sommeert onze groep verder te lopen. We snappen hem niet.
Talloze sporen in het zandstrand verraden de aanwezigheid van meer exemplaren. ¨Volg me¨, fluistert dezelfde stem. ¨Blijf staan!¨ Een dof rood lampje belicht het achterlijf van waar we voor komen. Een imposante reuze-zeeschildpad sleurt zichzelf door het mulle zand richting het zeewater. Wat een oerbeest! Ruim één meter lang schildpaddenvlees!
¨Genoeg¨ klinkt de stem nadat we dit prehistorisch monster een paar passen gevolgd hebben. ¨Kom mee¨. Schoorvoetend bewegen we ons richting regenwoud. ¨Volg me en ga zitten¨ luidt de volgende opdracht. Zodra het doffe rode lilcht weer aanflitst is mijn blik gericht op het gigantische achterwerk van moeder schildpad. Voorzichtig verplaatst de gids haar rechterachterpoot. Zo worden we ooggetuige van haar eerste stap tot moederschap. Eén voor één perst ze haar eieren haar buik uit. Meer dan honderd in totaal. Net pingpongballen.
Als ma turtle klaar is camoufleert ze haar eieren zorgvuldig. Haar werk is gedaan. Haar taak is volbracht. En wij waren erbij! Niet veel later glijdt haar grote, logge lichaam terug de oceaan in. Vaarwel schildpad. Het ga je goed!