De man met niks dan dromen

Door: Daniellavisser

Geplaatst op Jan 29, 2012

Niks dan dromen

Vandaag was dan de dag aangebroken. Ik had besloten om mijn tour, die normaal twee weken zou duren, voortijdig af te breken. Het kiezen voor een tour was een veilige keuze geweest. Mijn eerste grote reis alleen en dan had ik in ieder geval twee weken sowieso mensen om mij heen en een aantal leuke dingen op het programma.
Mijn tourguide had hier alle begrip voor. Ik was de jongste van te groep ( 19 ) en was opzoek naar avontuur, voornamelijk mijn eigen avontuur. Na de eerste dagen alleen doorgebracht te hebben in San Jose was ik verkocht. Dit lag hem niet aan San Jose wat op zich niet een hele bijzondere stad is, het was het gevoel van vrijheid. Alle onzekerheden die ik van te voren had vielen weg en ik voelde mij alsof de wereld aan mijn voeten lag.
Vervolgens kwam ik terecht in een vooropgesteld programma waarin ik mij moest houden aan de daar geldende regels. Om 7 uur ontbijt, 8 uur vertrekken, 10 uur een stop om te lunchen, om 1 uur een activiteit. Dit was niet het avontuur dat ik in gedachte had.
Omdat Tortugero op het programma stond besloot ik nog een aantal dagen aan te blijven om vervolgens mijn eigen pad weer te trekken.

Enthousiast had ik mijn spullen gepakt en ik was er klaar voor! Kriebels in mijn buik, van opwinding en spanning. Mijn volgende bestemming wist ik, wat daarna ging komen was een complete verassing.
Omdat hij zich toch enig sinds verantwoordelijk voelde voor ' the little dutch girl ' bracht hij mij naar het busstation in het plaatsje Guapiles. Daar stond ik weer met mijn backpack en wederom alleen. Ik was hier overduidelijk de enige toerist en mening mens keek vol bewondering hoe ik mijn rugzak, bijna even groot als ikzelf, op mijn rug droeg met mijn andere rugtas voorop. Ik had een uur de tijd totdat de bus naar mijn volgende bestemming ging en het leek mij dan ook een goed idee deze tijd te vullen door een gesprekje met een van de lokale bewoners aan te knopen. De mensen hier waren nieuwsgierig naar mij en ik naar hun. Ik begon te praten tegen een van de beveiligers van het busstation. Het was een grote donkere man die op zijn minst anderhalve kop groter was dan ikzelf. Hij had een vriendelijke uitstraling en zelfs ietwat wat verlegen. Hij leek niet zo goed te begrijpen waarom ik tegen hem begon te praten maar gaandeweg kroop hij uit zijn schulp en het duurde niet lang voordat hij de een naar de andere vraag stelde. Hij vroeg waar ik heen ging, hoe oud ik was en de vraag die de meeste mensen stelden : '' estás solo ?!'' oftewel, ben je alleen?
Ik vertelde hem dat ik uit Nederland kwam. Hij keek me aan en ik zag aan zijn gezicht dat er geen lichtje ging branden. Ik probeerde het nogmaals door omliggende landen op te noemen. Duitsland... Frankrijk.... nog geen punt van herkenning te bespeuren op deze lieve meneer zijn gezicht.
Hij woonde in Guapiles maar kwam eigenlijk uit een afgelegen dorp dat zich noordelijker bevond. Naast zijn geboortedorp en Guapiles had hij nog nooit een andere plaats bezocht en hij bekende dat hij geen idee had waar de landen die ik zojuist had opgenoemd allemaal lagen.
Ik was nieuwsgierig naar zijn belevingswereld en de manier waarop hij tegen reizen aankeek. Hij gaf aan dat hij graag zou willen reizen en iets van de wereld wilde zien maar dat hij daar de mogelijkheden niet voor had. Met zijn loon kon hij net rondkomen en zijn familie onderhouden. Ik vroeg hem of er ook een plek was waar hij ooit graag naartoe zou willen. Las Vegas antwoordde hij. Het fascineerde me dat hij juist deze plek koos en hij legde uit dat hij Las Vegas altijd zag in tv commercials en er daarom graag heen wilde. Ik betwijfel of hij überhaupt had gehoord van andere plekken op de wereld en ik vond het bijzonder om te zien hoe klein zijn wereld was.

Het uur was bijna verstreken en het was tijd om te gaan. Verrast door het bijzondere gesprek pakte ik mijn spullen en nam ik afscheid. Ik moedigde hem aan om zijn droom te vervullen en ik hoopte oprecht dat hij op een dag de kans kreeg dit te gaan doen, wetende dat deze kans klein was.
Ik had een plekje verworven naast het raam en de bus begon langzaam met rijden. Verzonken in mijn gedachte werd ik aangetikt door de persoon naast mij die wees naar het raam.
Tot mijn verbazing zag ik de man die ik zojuist had ontmoet. Rennend, bezweet en met een blik die woorden niet kunnen beschrijven. Hij zei : '' Als je ooit weer komt, neem mij dan alsjeblieft mee '' en hij kon nog net een opgerold papiertje door het raam geven, met hierop zijn gegevens.
Met mijn hoofd uit het raam zag ik hem langzaam verdwijnen
Ik, op weg naar mijn nieuwe avontuur en hij.... hij bleef achter met niks dan dromen.