Waarom doe ik dit? Zweven door de boomtoppen

Door: ASchonis

Geplaatst op Dec 10, 2013

Genieten. Ja ja, eindelijk lukt me dit. Een kilometer lang. Een prachtig groen uitzicht over het nevelwoud. Langzaam komt de nevel al opzetten. De wind door mijn haren voelen waaien. En dan spring ik samen met mijn mede 'zwever' op het plateau. Tijd om stoere verhalen te vertellen. Maar ik zeg er natuurlijk niet bij, dat ik me de eerste paar banen afvroeg wat ik hier nu eigenlijk deed?

Het is vroeg in de ochtend als ik met mijn mede-reisgenoten me meld bij Selvatura park. Hup een 'harnas' aan en helm op.Dat klinkt heel eenvoudig, maar alleen daar al zit tijd in. Je evenwicht bewaren als je in een touwenpakje gehesen wordt. Die helm passend krijgen is een vak apart en ondertussen praat iedereen opgewonden, of toch gewoon zenuwachtig, de oren van je hoofd. Na een korte uitleg is het tijd..we gaan zweven over de boomtoppen. Canopy tour. In Nederland was het me al aangeraden en natuuuuurlijk vind ik dat leuk om te doen.

Het is mijn beurt. Ga hangen in je tuigje, zegt de jonge instructeur die eigenlijk doodmoe wordt van al die zenuwachtige toeristen. Oke, benen naar voren en mijn hand zover mogelijk naar achteren en dan behoor je gewoon naar dat andere plateau te zweven. Dat lukt inderdaad, maar genieten? Nee.in mijn tocht over de eerste meters, zie ik niks van de omgeving. Ik zit of beter gezegd, hang, verkrampt aan een tuigje boven een nevelwoud, probeer zo 'recht' mogelijk over te komen. Gelukkig, ik beland op het plateau, maar lol, nee echt niet.

Poging twee, een stuk langere 'baan'. Weer die uitleg wat ik moet doen. "Hand goed naar achteren brengen en gewoon gaan!" Oke, das makkelijker gezegd dan gedaan. Want natuurlijk, ik krijg het weer voor elkaar om rond te gaan draaien tijdens mijn vlucht van boomtop naar boomtop. Ik laat de kabel met mijn ene hand los en hoop dat ik maar heel aan kom op mijn 'eindbestemming'. Daar hoor ik al een Costa Ricaan zuchten. "Sorry, ik bleef cirkeltjes draaien, maar joh, ik ben er", zeg ik nog vol trots, maar meneer de Costa Ricaan vindt het niet grappig. Ik schaam me, want de oudste van de groep lijkt een ware Jane te zijn die zonder blikken of blozen met alle gemak van de wereld de route aflegt. En ja, ze geniet nog ook.

Na weer een paar nieuwe, en langere trajecten, afgelegd te hebben, lijkt het eindelijk door te dringen hoe het moet. Al ben ik wel een keer te snel gestopt en moest ik mezelf voorttrekken tot op het plateau. Mijn liefste lach er maar in gegooid, want de gids was niet zo blij met mijn actie. Het is druk op zo'n baan en dat onhandige gedoe houdt natuurlijk alleen maar op...
Langzaamaan ga ik het nog bijna leuk vinden. Mijn verkramping zakt wat weg en soms kom ik gewoon in 'een rechte lijn' aan. En dan komt het: de 1 kilometer lange baan. Deze moet samen afgelegd worden met een reisgenoot, anders hangen we halverwege de baan waarschijnlijk stil. Nee dat wil je niet hebben natuurlijk. Het probleem is, dat ze wel twee kneuzen bij elkaar laten hangen. Allebei zijn wij niet gemaakt om Jane te zijn, maar goed, we maken er het beste van. Wat er gebeurd, ik weet het niet, maar we gaan een kilometer lang recht vooruit, draaien geen rondje en hebben warempel de tijd om te genieten. En ja, we kunnen genieten van een adembenemend landschap. En thuis, tja, die stoere verhalen komen natuurlijk gewoon op tafel. Wat nou eng? Nee joh, als je gaat moet je het gewoon doen, is echt appeltje eitje!


Voor een film van mijn Costa Rica reis (en dus ook mijn Canopy avontuur) check mijn filmpje http://vimeo.com/76623538