Op het episch centrum van een aardbeving deel 3
Heredia
Costa Rica
Elvira
Op het episch centrum van een aardbeving deel 3
.Uiteindelijk hebben we de nacht daar doorgebracht, hangend in de bus, buiten(regende ook af en toe) soms slapen maar je blijft heel alert omdat er constant naschokken zijn. En het wachten duurt lang, heel erg lang en is verschrikkelijk in het donker als je weinig kunt zien. De ramen van de bus hadden we gecontroleerd of ze wel open konden, de voordeuren van de slot af, schuifdeur een stok tussen zodat hij niet dicht kon vallen, want je wist niet of je er nog snel uit zou moeten. Sommige konden slapen, andere deden een dutje en er waren die echt niet konden slapen. Buiten naast de bus lag inmiddels een opgedoken matras waar 3 personen in de breedte op konden liggen, in de regen, met de benen op de grond. Midden in de nacht begon er ineens iemand te schreeuwen en voor ons gevoel kwam dat uit de diepte vandaan aan het geluid, dat ver weg klonk, te horen. We wisten dat er beneden nog personen zaten die nog niet opgehaald konden worden die middag en die wel eten en drinken hadden gekregen. Dat schreeuwen ging door merg en been en je weet dat je niets voor ze kunt doen in het donker, verschrikkelijk. Tussen 24.00u en 03.00u had ik wat geslapen en was ik 3 keer wakker geworden met het idee dat ik droomde en zo uit die nachtmerrie wakker zou worden. En toen brak ik, kon alleen maar huilen als ik wakker werd en wilde naar huis. Wilde nooit meer op vakantie en vroeg of Rich mij tegen wilde houden als ik weer een vakantie wilde boeken. We gingen wel kamperen in Nederland voorlopig. Rich hield zich juist heel erg goed maar door mij kreeg hij het ook even zwaar. Heeft mij ook laten gaan en verwachte dat ik vanzelf wel weer bij mijn positieven kwam. Om 6.00u werd het weer licht en dat voelde inderdaad veel beter. De naschokken zijn dan minder eng en ze waren ook wat minder geworden leek wel. En ik wilde helemaal niet meer naar huis, ik wilde blijven en de reis afmaken.
We hoorden toen ook dat 1 van de mensen die in de buurt van onze bus bivakkeerden in paniek was geraakt en dat was dus het geschreeuw geweest dat we gehoord hadden. Was dus dichter bij dat het klonk, raar hoor. Rond 8.00u kwam de eerste helikopter, waar je uiteraard alleen tegen betaling van 500 dollar per persoon in mocht. Sterker nog, ze hadden iemand neergezet met een creditcardapparaat zodat je gelijk kon betalen. Het stond er rijen dik met mensen die mee wilden. Memo had ons de vorige dag al verteld dat we of met helikopters zouden worden geëvacueerd of dat we zouden gaan lopen. En wij maar denken dat het Amerikaanse leger wel met Chinook helikopters zou komen, nou nee hoor, er kwam helemaal niemand behalve de twee veel geld verdienende privé helikoper bedrijven. S’ middags blijkt de prijs al opgelopen te zijn tot 700 dollar per persoon. Uiteindelijk zijn we om 9.30u lopend het gebied uit gegaan met alleen de spullen die je kon dragen, handbagage dus en is alle bagage achtergebleven in de bus. Iedereen dacht ook dat we de bagage nooit meer terug zouden zien. We hebben een tocht gelopen van 2,5 á 3uur bij 28 graden waarbij de lokale bevolking iedereen geweldig heeft geholpen. Er gingen lokale jongens mee als gids om de weg te wijzen en ze wilden zelfs mijn tas dragen, maar dat heb ik zelf gedaan. Ze boden hulp bij het klimmen, we moesten veel omhoog door gras en blubber en liepen gedeeltes over een weg waar scheuren in zaten of waar gedeeltes van weg waren.
Foto's
