Survival in Costa Rica....... I love it!!
Costa Rica
Noord en Midden Amerika
Marionf
Survival in Costa Rica....... I love it!!
Na lang twijfelen ben ik voor het eerst alleen op vakantie gegaan, 5 weken Costa Rica! Alles was goed voorbereid. 2,5 Week een georganiseerde rondreis en daarna 2,5 week als vrijwilliger werken bij een schildpaddenproject. SPANNEND en wat een uitdaging!!!
Reis naar San José verliep voorspoedig. Na aankomst kennisgemaakt met de medereizigers om daarna ruim 2 weken een fantastische rondreis te maken.
Wat een flora en fauna en wat een paradijselijke stranden, geweldig!
Tijdens de rondreis heb ik 2 nachten bij een families in een ECO dorp gelogeerd. Onderweg daar naartoe werd een busstop gemaakt om cadeautjes te kopen. We konden onze rugzakken in de bus achterlaten volgens de reisleider en chauffeur.
Toen we op de bestemming aankwamen bleek mijn rugzak gestolen te zijn uit de bus. Getver, brillen, onderwaterbehuizing, horloge, MP3 speler, kleding….. alles WEG!
Ik logeerde bij een familie net buiten het dorp. Verbijsterd vertelde ik de vrouw (Yolande) over de diefstal.
Yolande heeft gelijk de politie in Buenos Aires voor me gebeld en haar schoonvader gevraagd mij de volgende morgen om 06.30 uur naar het politiebureau te brengen om aangifte te doen. Wat een schatten!!
De volgende avond was de buurman van Yolande er. Zij schepten op dat ze samen zo goed Salsa en Merengue konden dansen. Het vloerkleed werd opgerold, stoelen naar achteren geschoven, swingende muziek opgezet en het feest barstte los!! Een spetterende dansdemo en uiteraard moest ik er ook aan geloven. De basispassen geleerd om daarna met de buurman door de kamer te zwieren! Fantastisch, wat kon die man dansen en wat hadden we een lol!
’s Avonds zijn we op tijd naar bed gegaan want zij moesten weer vroeg opstaan. ’s Nachts werd ik wakker door stemmen en ik hoorde een hoop gekraak van de bovenverdieping. Na een paar minuten hield het op, een aardbeving… Yolande wilde mij al wakker maken om te zeggen dat we het huis moesten verlaten maar gelukkig keerde de rust terug. De volgende ochtend was het op het nieuws.
Ik heb daar 3 bijzondere dagen beleefd, chocola gemaakt, gezien hoe koffie gemaakt werd etc. Jammer dat ik verder moest want ik had het daar prima naar mijn zin! Adressen en e-mailadressen uitgewisseld en nu maar zien of we contact houden.
Na de rondreis ben ik weer 3 dagen naar San José gegaan om die maandag daarop richting Bataan te reizen waar ik zou worden opgehaald door de organisatie van het vrijwilligersproject. Maar de bus naar Bataan reed niet(?) Ik heb op advies van een aantal Tico’s de bus naar Siquirres genomen om van daaruit naar Bataan te gaan. Een busreis die een paar uur duurde en ik was in goed gezelschap van een Tico, José, die Engels sprak. Eenmaal in Siquirres aangekomen bleek ook daar geen bus te rijden naar Bataan. Daar stond ik met mijn koffertje en zonder lonely planet. José boodt aan dat ik bij hem mocht logeren. Tja…, wat moest ik? Hij werd opgehaald door zijn vrouw en 2 kinderen. Ik ben tenslotte maar meegegaan want ik had geen idee waar ik anders heen moest. Ik vond het wel een beetje eng. ’s Avonds heb ik lekker gegeten met een glaasje wijn en daarna ben ik met José naar Capoeirales meegegaan. GEWELDIG, wat een sport en wat een leuke groep. Ik heb foto’s gemaakt, meegeklapt en meegezongen of ik er wekelijks kwam.
De volgende morgen om 07.00 uur kreeg ik voor ontbijt een grote bak pap. Heerlijk, maar erg veel. Dit bleek het voorgerecht te zijn, zucht.. . Een bord spaghetti, rijst en bonen, sla én een glaasje rode wijn bleek de tweede gang te zijn, dit had ik niet eerder meegemaakt.
Volgende dag een hotelletje uitgezocht. Op televisie zag ik dat Bataan was ondergelopen, water tot aan de daken van huizen, bruggen weggeslagen en 34.000 mensen dakloos. De organisatie kon mij niet ophalen. En er reden geen bussen meer vanuit Siquirres door het noodweer. Ik zat 4 daar dagen vast. Na verschillende bezoeken aan de plaatselijke super kreeg ik wel een vaste klantenkaart, haha...
Toen er weer bussen reden ben ik richting Pacific (Tarcoles) gereisd daar was het schitterend weer. Onderweg ben ik nog bedreigd door een taxichauffeur die een belachelijk bedrag vroeg voor mijn korte rit, bah, rotzak!!
In Tarcoles ontmoette ik een Canadees stel dat me adviseerde naar Montezuma te reizen. Een hippiestad met kunstenaars, muziek en schitterende natuur. Dus de boot genomen richting Montezuma, onderweg zag ik een bultrug, wauw!
Een leuk hotel gezocht. ’s Ochtends werd ik wakker van de brulapen en mijn ontbijt werd ‘gestolen’ door 2 grote blauwe vogels! In Montezuma ben ik 8 dagen gebleven.
Daarna ben ik naar San José gegaan richting vliegveld. Ik vloog eerst naar Houston en had 1,5 uur voor mijn aansluiting Amsterdam. Ik vroeg de stewart of ik voorin het vliegtuig mocht zitten gezien de korte overstaptijd. Dit was geen probleem. Door slecht weer konden we niet landen in Houston en bleven we rondcirkelen. Nog 16 vliegtuigen moesten voor ons landen en we weken uit naar San Antonio omdat ook nog de brandstof opraakte. 3,5 Uur later landde ik in Houston en had dus de aansluiting naar Amsterdam gemist. Het paste wel in het plaatje…. Daar heb ik een hotel gekregen en ticket voor de volgende dag. ’s Avonds ben ik met 5 Nederlanders de Texaanse hotelbar nog ingedoken!
De volgende dag, eenmaal weer op het vliegveld begon het flink te sneeuwen, voor het eerst sinds 20 jaar. Vluchten werden geannuleerd. De vlucht Amsterdam niet. Ik stapte om 18.30 uur in en om 02.30 uur vertrokken we, eindelijk…...
Ik heb geen schildpad gezien, ben achtervolgd door natuurgeweld en vliegtuig gemist. Waarom kwam ik zo enthousiast thuis na deze survival? Omdat ik deze ‘stoere’ reis toch maar mooi alleen had gemaakt, omdat Costa een verpletterende indruk op me heeft gemaakt en omdat ik zulke fantastische, lieve mensen heb ontmoet waar ik nog mee mail.
Conclusie: Met een positieve instelling en wat improvisatievermogen kan je de hele wereld aan!!!
Foto's
