Mijn eerste bestemming: Tipi Jungla (Palma Quemada)
Costa Rica
Noord en Midden Amerika
Rjvandersteur
Mijn eerste bestemming: Tipi Jungla (Palma Quemada)
Costa Rica 12 januari tot en met 8 maart 2012
San Jose en Tipi Jungla
“Palma Quemada!!!” In de verte hoor ik de stem. “Palma Quemada!!!”
“Is that your stop?” hoor ik de aardige Ier naast me vragen. Help! Waar ben ik? Ik schrik wakker. Nu hoor ik de buschaffeur heel duidelijk roepen. Palma Quemada…dat is mijn halte. Ben ik er al dan? Ik sta gehaast op, nog in een roes van de droom waaruit ik net ben verstoord en ik realiseer me dat ik heel diep in slaap moet zijn gevallen. Ik pak mijn spullen, sta snel op en zie dat de Ier zijn hand naar me uitsteekt om me te groeten. “Enjoy your trip”, zeg ik tegen hem en haast me de bus uit. We hebben de hele weg lekker zitten kletsen, de Ier en ik. Wij waren zo’n beetje de enige buitenlanders in de bus en toevallig zaten we naast elkaar. Patrick heet hij. Patrick woont in Canada, maar komt oorspronkelijk uit Ierland. Hij lijkt me een beetje een loner en nogal introvert, maar blijft toch de hele weg tegen me kletsen. Hij is de reisgids van Costa Rica aan het doornemen en leest me vrolijk voor dat er in het Corcovado National Park Jaguars voorkomen. Ook komen er zogenaamde ’bullet ants’ voor. Dit zijn gevaarlijke mieren. Als die je bijten, citeert de Ier, dan heb je eerst heel veel pijn ‘and then you die’. Dat is nou nog eens opbeurende informatie. Ik zeg hem dat ik daar liever niet aan wil denken en dat het allemaal wel mee zal vallen. Ik bied hem een cracker aan. Ik had nog niet gelunched en kreeg een beetje honger. Hij neemt een crackertje van me aan, proeft het en zegt me dan dat hij vindt dat het op Hare Krisna food lijkt. Typisch weer zo’n man die mijn overheerlijke biologische Tamari crackertjes niet kan waarderen. Ik vraag of hij er nog eentje wil, maar hij bedankt.
Het is bloedheet in de bus en ik word een beetje misselijk van al die bochten, die de buschauffeur in volle vaart rondrijdt. De busrit zal ongeveer 5 uur duren en ik was in de veronderstelling dat mijn halte na het stadje Dominical zou komen. De Ier moet in Dominical uitstappen, en ik was van plan om de buschauffeur dan nogmaals te zeggen dat ik er bij Palma Quemada uit moet. Mijn vermoeidheid word erger door de hitte en ik sluit even mijn ogen. Ik had nog mazzel dat ik de bus gehaald heb trouwens, want de mensen van het hotel in San Jose (kaps place) hadden me naar de Coca Cola bus terminal gestuurd. Wat bleek, toen ik daar met de taxi aankwam; de bus naar Uvita ging niet vanaf dat busstation. Dit was sinds 2 maanden gewijzigd. Help! Ik had nog 3 kwartier voordat die bus zou vertrekken vanaf een andere busstation; Tra Copa. De taxichauffeur stelde me gerust en zei dat het niet ver was. Het was alleen heel druk op de weg. Maar gelukkig was ik nog net op tijd om een kaartje te kopen. Op weg naar het eerste busstation dacht ik nog; het lijkt wel of de tijd hier heeft stilgestaan, want alles is nog steeds hetzelfde. Niet dus. Niets blijft hetzelfde, dat is natuurlijk ook niet zo gek.
Ik stap de bus uit en daar staat een jonge blonde jongen op me te wachten. Hij stelt zich voor als Twan. Ik vraag voor de zekerheid even of hij van Mario en Manon komt, want je weet maar nooit….Straks beland ik nog in de jungle met een wildvreemde blonde jongen …dat zou toch wat zijn.. Twan blijkt een neefje van Manon. Gelukkig. Ik wijs de buschauffeur mijn bagage aan, die in het ruim van de bus ligt. “Is dat allemaal van jou???” vraagt Twan. “Ja Twan, dat is allemaal van mij, valt mee he?” Gelukkig is Twan met de auto. Het is pikkedonker en ik ben nog helemaal gedesoriënteerd door de plotselinge aankomst op mijn bestemming. Van wat ik ervan kan zien ziet het erg prachtig en spannend uit. Veel groen en in de middle of nowhere. Het is maar goed dat Twan bij de bushalte stond om de bus tegen te houden, want anders zat ik nu ergens in Uvita. Dit overkomt me niet vaak, dat ik zo diep in slaap val, maar ik was dan ook nog erg moe van de reis. De reis die zo’n 20 uur heeft geduurd. Gelukkig had ik op de eerste en langste heenvlucht naar Houston 3 stoelen voor mezelf geregeld, zodat ik languit kon liggen ook echt kon slapen. Dat lukt me namelijk niet zittend. Aangekomen in Houston moest ik vier uur wachten voor de overstap naar San Jose en er was niet echt veel te doen daar. Even een Wifi hotspot opgezocht dus. Lang leve de technologie. Ik werd in San Jose opgehaald door iemand van het hotel. Het duurde lang voordat de bagage kwam en de weg naar de stad was ook nog eens opgebroken, zodat we er veel langer dan een uur over deden om bij mijn inmiddels bekende hostel ‘Kaps Place’ te komen. Ik was doodmoe en kon pas om 24:00 uur lokale tijd gaan slapen en ik had er inmiddels bijna 24 uur reistijd opzitten. Ik kon nog niet geloven dat ik weer in Costa Rica was!!
Maar ik ben er echt! Ik voel me zo dankbaar en gelukkig dat ik hier 2 maanden mag rondreizen. Dit is echt een kadootje!
En als ik niet zo’n schrijver was zou ik het in één woord kunnen samenvatten: Fantastisch! Maar ik ben nou eenmaal een schrijver en heb toch meer woorden nodig om deze schoonheid waar ik nu in ben beland te beschrijven.
Foto's
