Summer in the city!
Vancouver
Canada
Neretslok
Summer in the city!
Ik loop over Beach Avenue naar Sunset Beach Park, een stadsstrand. Plotseling zie ik in het duister een schaduw. Een grote hond, een wolf? Het is een coyote. Deze roofdieren zijn niet meer bang voor mensen en zwerven door de stad, op zoek naar voedsel, had ik al gelezen. Ik heb gelukkig onthouden wat ik moet doen, als je oog in oog met zo’n coyote staat. Overwicht tonen, rustig maar zwaar spreken en met een welluidende stem zeggen: ‘ Goooo…. Awayayay…. Coyooooote’. Ondanks mijn zenuwen lukt me dat wonderwel. ‘Goo awayayay coyoooote!’. Ik haper niet, ben stemvast, de zwaarte zit er ook goed in en ik schiet er niet bij in de lach. Helaas, het helpt mij niet. Grommend komt het beest langzaam op mij af. Of het mij gelukt is mij te ontdoen van deze dreigende zwerver, kan ik niet vertellen. Want het is niet echt gebeurd. Maar het had heel goed gekund. Als ik tenminste de waarschuwingsborden in de stad met daarop ‘wat te doen als’ mag geloven. Het staat er allemaal echt!
Net zoals bij mensen krijgt een stad nooit een tweede kans om een eerste indruk te maken. Als die eerste indruk grijs is, en grauw, en vooral nat, dan komt het niet meer echt goed. Maar met Vancouver, toch een ‘wet city’ van formaat, kan er voor ons niets meer mis gaan. De stad waar ik ooit heen wilde emigreren, lang geleden, en waar ik tijdens onze vlucht van vandaag halsreikend naar uitkeek, maakt een uitstekende eerste indruk. Extravert, tikje exotisch, relaxt. Wellicht een gelukkig uitgevallen eerste indruk, het is fantastisch zomerweer en Vancouver beleeft zelfs bijna recordtemperaturen , maar ik wil het er graag mee doen. Na veertig jaar krijg ik een ietwat gekleurde bevestiging dat deze stad destijds voor mij een goede keuze zou zijn geweest.
Mooi weer nodigt overal mensen uit naar buiten te gaan. In Vancouver, dat tenslotte een behoorlijk nat en koel zeeklimaat kent, wordt deze uitnodiging maar al te graag aanvaard. Zodra de zon schijnt ondergaat deze stad een warme metamorfose. De warmte prikkelt de inwoners. Hardlopers, skaters, wielrenners en surfers komen weer tot leven. Iedereen komt tot leven. We zien overal bewegende mensen, en als tegenhanger daarvan zitten de terrassen overvol. Vancouver sport, Vancouver geniet.
Dat is onze eerste indruk, als we na een vlucht van tien uur ineens midden in het drukke zaterdagmiddagstadsverkeer van Vancouver rijden. Het is wennen en oppassen, want voor ons gevoel is het al middernacht en de moeheid begint toe te slaan. In onze SUV, een Ford Edge - tjonge wat rijdt dat lekker - rijden we dwars door het hectische downtown naar ons hotel in West End, een drukke oudere wijk. Het voordeel van veel Aziaten, lees: Chinezen, in een stad is dat er ook veel Aziatische winkels en restaurants zijn. Dit geeft een levendige sfeer op straat. Vol ongeduld om de stad verder te leren kennen gaan we meteen door naar Stanley Park, met zijn stranden, theehuizen, restaurants, groen, bossen, uitzicht op Coal Harbour en downtown, de vuurtoren bij Brockton Point en een kleurige verzameling totem poles, als eerbetoon aan de eerste bewoners, de Indianen. We kijken even later uit over de prachtige Strait of Georgia naar North-Vancouver, met een zeemeermin op een ‘rots’ in het water op de voorgrond.
De volgende dag, zondag èn zon-dag, rijden we over de mooie Lions Gate Bridge naar North Vancouver. We doen de bijna verplichte Capilano Suspension Bridge, die 140 meter lang is en 70 meter boven de diepe kloof hangt waar het riviertje de Capilano door heen stroomt. Een paar kilometer verderop gaan we met de Grouse Mountain Skyride 1100 meter omhoog naar de top van Grouse Mountain. ’s Winters draait het hier om skiën en andere wintersporten, terwijl het beneden in de stad ‘gewoon’ regent. Als we boven zijn, is het best aardig om er even rond te lopen, maar het is de zestig dollar per persoon voor een simpel ritje naar boven niet echt waard. Meteen al een tourist trap dus. We rijden terug naar beneden, langs Morton Park, waar een aantal grappige beelden staan. Het kunstwerk heet A-maze-ing Laughter. Het bestaat uit 14 bronzen beelden, gemaakt door de beroemde kunstenaar Yue Minju, die hemzelf voorstellen. Het kostte de gemeente 1,5 miljoen dollar. De kunstenaar wilde er overigens eerst 5 miljoen voor hebben!!
Iedereen is ook vandaag weer buiten en is op de een of andere manier aan het bewegen. De stad is gevuld met zomerzon, goede humeuren, snel en minder snel bewegende mensen, en veel bootjes in allerlei vormen, soorten en maten. Op een terras raken we in gesprek met een inwoonster van Vancouver. Het valt ons op dat hier zo veel Aziaten zijn, zeggen we. Ze antwoordt dat zeker in de voorstad Richmond (200.000 inwoners) 70% Aziatisch is. De tweetaligheid van Canada (je ziet alle bordjes in het Engels en het Frans) is daar ingeruild voor de eentaligheid van China. Veel immigranten uit het Verre Oosten zijn aan de westkust neergestreken. Ze hebben zich niet over Canada verspreid maar zijn in Greater Vancouver blijven hangen.
We varen naar Granville Island. Op het eiland lopen we over Public Market. Iedereen lijkt te genieten in deze multiculti stad. Veel inwoners zijn bij en op het water, op alles wat maar enigszins blijft drijven of op een van de vele terrasjes. Met lijn 3 varen we verder over de False Creek, langs het stadion en de moderne wijk Yaletown. We rijden daarna met onze auto naar de Vancouver Lookout . Voor vijftien dollar mag je hier met een supersnelle lift, die aan de buitenzijde van het gebouw hangt, 177 meter omhoog. We genieten van een prachtig uitzicht over downtown, het havengebied, Greater Vancouver en de oceaan en bergen er achter.
Het plaatje is compleet. Zo heb ik Vancouver altijd willen ervaren en zien. Ik sla de beelden op om ze nooit meer uit te wissen.
Foto's
