Maandthema: This better happen to you in Canada...
Vancouver
Canada
Gidi
Maandthema: This better happen to you in Canada...
Zoeken! We moeten zoeken!!
- Ja, maar waar dan?
Interesseert me niet! Overal!!
11:30 AM
We rennen als kippen zonder koppen door de stationshal. We zoeken in prullenbakken, plantenbakken, krantenrekken, onder stoelen, achter reclameborden. We kammen de WC’s uit, de bloemperken, de struiken... Niets, natuurlijk. Hij is gewoon weg.
We zijn al terug geweest bij de bus waarin hij was achtergebleven. Maar daar was hij al niet meer. Amper 3 minuten nadat we eruit waren gestapt was hij er al niet meer. Meegenomen door iemand anders, terwijl we bijna als laatste uit die bus kwamen. Verdomme! Ook bij de Security op het station zijn we al geweest, maar tevergeefs.
We kijken elkaar aan. Die vreemde kriebeling, die ik voelde toen ik wat muntjes wilde pakken voor een bagagekluis, is nu behoorlijk ziekmakend geworden. In dat heuptasje zat niet alleen mijn kleingeld, maar ook mijn rijbewijs, mijn creditcard en mijn paspoort… En vanavond vertrekt onze vlucht naar Australië… Verdomme!
Terug naar de Security. Mevrouw, ik moet echt wat telefoontjes plegen, maar waar kan dat? Gelukkig zijn we in Canada. De dame nodigt ons uit in haar kantoortje en we krijgen zowaar een kop warme chocomel. Ik trek mijn tas open en haal er alle paperassen uit die ik voor vertrek heb gekopieerd. Maar daardoor dringt de ernst van de situatie pas goed tot me door. Wat nu…?
12:15 PM
Ik bel naar huis. Er is 8 uur tijdsverschil, maar er wordt opgenomen. Hoi mam, ik heb een probleempje… Kun jij mijn creditcard laten blokkeren? En nu? Via de reisverzekering kom ik terecht bij de ambassade, maar die blijkt in Ottawa te zitten, een paar tijdzones terug… Maar ik ben in Vancouver en vanavond gaat mijn vlucht! In Vancouver? Dan heb je geluk, daar zit een Nederlands consulaat! Ze geeft me een nieuw telefoonnummer en weer komt er een notitie bij op mijn stuk papier, dat al voller raakt met notities en nummers.
Kan ik nog zo’n chocomel hebben mevrouw? Dank u! Ik bel met het consulaat. Ze snappen mijn probleem en willen er alles aan doen om me te helpen. Heeft u een kopie van uw oorspronkelijke paspoort? Geweldig, dat scheelt een hoop papierwerk! U moet wel eerst aangifte doen bij de politie. En u heeft ook 2 pasfoto’s nodig, die zult u dan ergens moeten laten maken. En neem ook 56 dollar mee want dat kost het. Ja ja, dat zal wel lukken, alvast bedankt!! Na nog eens de nodige telefoontjes krijg ik iemand te spreken van het politiebureau in Chinatown. De alleraardigste dame legt me tot 5x toe uitvoerig uit hoe ik er moet komen, ze wil absoluut niet dat ik verdwaal. Station uit, rechtsaf Main Street in, door Chinatown 2½ blok verder, onder viaduct door, Hastings voorbij, dan aan de rechterkant… Het vel met notities raakt al voller en voller. Ja ja, ik heb het! Ik kom eraan!
14:00 PM
Mevrouw, héél hartelijk bedankt, ben ik u nog iets verschuldigd?
- Nee hoor, ik ben blij dat ik kon helpen, veel succes!
We verlaten het Pacific Central Station met een duidelijk plan: foto’s laten maken, naar de politie, en dan naar het consulaat! Rennen maar! Hé kijk, een geldautomaat! Mooi, even pinnen om de foto’s te kunnen betalen. Maar er komt geen geld, alleen een mededeling: deze pas is geblokkeerd. Geblokkeerd? Maar… hoe... wat… waarom…? Ik had toch alleen mijn creditcard laten blokkeren? Zouden ze dan ook… Verdomme! Ehhh, Dennis, ik wil niet lullig doen…
Met de dollars van Dennis op zak struikelen we een Chinese fotozaak binnen. “Mandarin Photo, 1 hour service & instant passport photo’s”. Mooi! Even later staan we weer buiten en bereiken het volgende doel van onze missie: het Old Police Station.
15:30 PM
Wachten, wachten, wachten. Het verhaal uitgelegd, formulieren ingevuld, aangifte geschreven. De vriendelijke meneer helpt me met alles en stelt me gerust: “Canada’s the best place to be if something like this happens to you”…
16:15 PM
Eindelijk staan we weer buiten: op naar het consulaat. Het regent inmiddels pijpenstelen. We houden de eerste de beste taxi aan. Een paar minuten later staan we bij een deftig kantoorgebouw op Howe Street. We hebben niet genoeg dollars om de chauffeur te betalen. Wilt u misschien een stuk van 2 euro hebben? De beste man heeft nog nooit euro’s gezien en vergeet spontaan zijn dollars, en wij worden zijn “awesome friends”.
16:30 PM
Mr. Mouwen, yes welcome, please come in! Wat vervelend, maar erg slim om uw paspoort te kopiëren! Dat scheelt ons heel veel werk, anders hadden we eerst contact moeten opnemen met uw gemeente, maar daar is het nu natuurlijk middernacht. Ik ga het meteen met de Consul overleggen, momentje!
17:30 PM
Meneer Mouwen, sorry dat het zo lang duurde. Mag ik uw pasfoto hebben? En wilt u in dit vakje tekenen? Dan komt dat op uw nieuwe document te staan.
Mijn nieuwe document… niet veel later heb ik een felroze boekje in mijn hand, een echt Noodpaspoort. Ik heb mijn identiteit terug! Ik kan het bijna niet geloven. Het is gelukt!
Nu de laatste uitdaging: over 1½ uur vertrekt het vliegtuig! Er wordt een taxi voor ons gebeld en in no-time staan we bij het internationale vliegveld. Check-in… customs… departures… gate… We ploffen neer in onze stoelen en kijken elkaar aan. Er volgt een diepe zucht en een enorme grijns begint zich af te tekenen op onze gezichten als we beseffen wat we vandaag hebben meegemaakt. We hebben het geflikt! Als we dit aankunnen, kunnen we alles aan! Australia, here we come!
*****
“Stop in iedere tas een setje kopieën van uw belangrijkste documenten”. Het was één van de vele tips die ik las ter voorbereiding op deze reis, mijn eerste echte verre reis. Alle tips zijn dan welkom, en deze bewees zijn waarde in goud. Was het dom, naïef, of gewoon vette pech? Zelfs nu, bijna 10 jaar na dato, weet ik het nog niet zeker. Maar het blijft een mooi verhaal en vormde het idee voor “pech” als maandthema.
Foto's
