Zweten ondanks het ijs!

Door: Dianethone

Geplaatst op Dec 25, 2009

In 2005 gingen we opnieuw de Canadese Rocky's bezoeken(het jaar ervoor was een beetje minder meegevallen doordat mijn versleten heup voor de nodige pijn zorgde!) Zodus,in 2005,met een gloednieuwe heup,terug een mooie rondreis gepland en ten tweede keer aan het Colombia Icefield beland!
Door geen lichamelijke mankementen meer belemmerd gingen we dat formidabele Icefield eens van dichterbij bekijken ,beginnende met de nodige foto's te nemen aan de voet van de gletcher.

Maar zoals dat met zulke overbekende plaatsen gaat;het was er nogal druk en om foto's zonder horden Japanners te kunnen maken gingen we een beetje opzij,je hoorde er water stromen en er was geen volk.

Dat er geen volk was had zo zijn reden,het was er slijkerig! Zelfs heel slijkerig! Het was er zodanig slijkerig dat ik in de kortste keer vastzat!!!
Ik zat vast tot bijna aan mijn knieen.En hoe meer ik probeerde om eruit te geraken hoe vaster ik kwam te zitten!
Mijn adrenaline schoot omhoog,scoorde hoge toppen maar dat hielp me geen ene moer vooruit(of eruit)

Vastzitten was één ding,mijn man was mijn tweede bekommernis! Toen begon zijn ziekte al duidelijker te worden en eigenlijk moest ik hem steeds goed in de gaten houden,kwestie dat hij niet verdwaalde! Dus ik kon hem niet om hulp sturen want dan was ie misschien met de noorderzon vetrokken...

Daar zat ik dan met a) de hoop dat iemand me eruit zou helpen en b)de hoop dat niemand me zou zien zitten want ik voelde me zo'n ongelooflijke oen!
Mijn man deed zijn best en trok er mijn armen bijna uit maar mijn benen bleven waar ze waren....de paniek raasde door mijn lijf en het zweet gutste van mijn hoofd....ik zag me daar al dagen staan maar dan eindelijk,met wroeten en draaien kwam er toch een beetje speling en ineens,pardoes,schoot mijn een been los en een beetje daarna het tweede!

Ik was los...de opluchting was enorm(ik voel het nog!) maar mijn benen wogen lijk lood en zagen er niet uit,een plek om het er een beetje af te spoelen was er niet dus maar terug naar de auto gegaan onder bijzondere belangstelling van die horden japanners die zich gniffelend afvroegen waar ik had gezeten!

Terug in de auto heb ik dan mijn sandalen aangetrokken en daarna was het nog een hele klus om mijn stappers terug een beetje toonbaar te maken!

Dus als ik aan het Colombia Icefield denk,dan begin ik terug te zweten!!

Maar het is er wel mooi!