"Be prepared": op de vlucht voor bosbrand
British Columbia
Canada
Saskiahamminga
"Be prepared": op de vlucht voor bosbrand
Tijdens onze rondreis per camper afgelopen juli krijg ik opeens een sms-je van een collega: “Hoe gaat het met jullie, geen last van de bosbranden? Pas je op?” “Bosbranden?” fronsen wij verbaasd, nee hoor, strakblauwe luchten hier. We staan op een prachtige campground langs de Icefield Parkway, aan de Athabasca River. Geen WiFi, geen krant, alleen maar natuur en rust.
Maar hoe dichter we bij Jasper komen, hoe mistiger het lijkt te worden. Eerst denken we dat het weer minder wordt, maar dat blijkt niet het geval. Zo’n 300 kilometer verderop, bij het Wells Grey Park, woedt een enorme bosbrand, waardoor zelfs in Jasper de bergtoppen in rook gehuld zijn en de zonsondergangen prachtig oranje. Een local vertelt ons dat bosbranden op zich helemaal niet zo erg zijn. In de wouden bij Jasper zien we tussen de groene dennenbomen ook veel bruine bomen staan. Het lijkt wel herfst. Deze bruine bomen blijken oud te zijn, en dus vatbaar voor de ‘pine beetle’ en schimmels. Een bosbrand kan het bos weer verjongen.
Bij het visitor centre in Jasper maken we na dagen weer gebruik van de WiFi, en vragen wat de situatie is. De situatie in British Colombia blijkt zeer verontrustend: het aantal branden breidt enorm uit, en door het warme weer en de harde wind lijkt het einde nog niet in zicht. Diverse plaatsen, zoals 100 Mile House zijn reeds geëvacueerd. Wells Grey Park is gesloten. Onze volgende bestemming is Clearwater, daar in de buurt. We zijn hier 17 en 20 jaar geleden ook al eens geweest. Dit was zo’n fijne plek, die willen we graag aan onze zoon laten zien.
Wij bellen met de campground. “We are still operating. People are swimming and fishing in the lake. They say we are safe”, was het antwoord. Na kort overleg besluiten we toch de gok te wagen en richting Clearwater te vertrekken.
De route is weer schitterend en de lucht helder: zelfs Mount Robson, de hoogste berg van de Canadese Rockies, is zichtbaar. Aangekomen in Clearwater lijkt alles rustig en vredig. Op wat helikopter-geluiden na. Die steeds meer in frequentie toenemen. Maar ach, de lucht is helder, en het water van het meertje heerlijk! Zoon vindt het prachtig en zwemt letterlijk tussen de schildpadden en manlief gooit zijn hengel uit.
Op een gegeven moment lijkt het alsof het begint te sneeuwen: as-deeltjes dalen neer op onze schouders en in het water. We draaien ons om en zien tot onze schrik grote rookwolken opstijgen vanuit het bos achter de camping. Een helikopter met hieronder een enorme waterzak vliegt over de bomen richting de rookwolken. Een dame van de camping komt naar ons toelopen met het bericht: “We are on the evacuation alert list” en met de boodschap: zorg ervoor dat je vannacht klaar bent om te vertrekken, zodra er op je camper gebonsd wordt. Dus: koppel de camper los van eventuele elektra, zorg dat de borden en kopjes zijn opgeborgen: “be prepared”.
Oef, dan ga je toch iets minder relaxt slapen. We slapen altijd met de raampjes van de camper open, en al snel word ik wakker door de scherpe geur van rook. Maar nog geen gebons.
Om een uur of 07.00u wordt mijn man wakker van rijdende auto’s, en tevens het aanzwellende geluid van helikopters. Hij stapt de camper uit en kijkt rond. Verschrikt komt hij terug de camper in: “De camping is vrijwel leeg!” De meeste gasten blijken het zekere voor het onzekere genomen te hebben en zijn reeds vertrokken. We lopen naar het meer en de prachtig blauwe lucht van gisteren is volledig verdwenen: het hele gebied is gehuld in een dichte rook. We kijken elkaar aan en besluiten: wegwezen.
We rijden Clearwater uit en zien veel auto’s met lichten aan rijden. We rijden door een dichte mist en zien enorme rookwolken opstijgen uit de het bos verderop. We zijn erg teleurgesteld dat we hier niet kunnen blijven, maar realiseren ons ook dat het voor de bewoners vele malen erger is. Zij moeten huis en haard achterlaten, in de hoop dat ze snel terug kunnen keren en hun huis gespaard wordt.
Honderden kilometers verderop zien we langs de weg borden staan met teksten als: “Evacuees welcome, we can help” of “Tonight, evacuees BBQ”. Ook hangen er in de supermarkt oproepen van het Rode Kruis om geld te doneren voor gedupeerden. We zijn erg onder de indruk. Onderweg zien we meer branden, maar vinden gelukkig prachtige plekken waar we niets van de branden merken.
Aan het eind van de vakantie vertellen we ons avontuur aan onze Canadese vrienden waar we nog een paar dagen verblijven. Ze zullen wel onder de indruk zijn van ons verhaal. Maar ze kijken ons aan, halen hun schouders op en zeggen: “That is part of life in Canada”.
Foto's
