A cabin in the woods
British Columbia
Canada
Neretslok
A cabin in the woods
Op een stille beschut gelegen plek in het bos staan drie vrijstaande houten huisjes. Frank en Joan Smith hebben hier hun levenswerk gerealiseerd. Ze hebben de grond in de zeventiger jaren gekocht, en hebben er uiteindelijk – op advies van hun in toerisme afgestudeerde dochter - in 2008 gebouwd. Een van die mooie huisjes is de komende drie dagen voor ons en we zijn daar best verrukt over. ‘Wij zijn van half mei tot begin oktober open’, vertelt Joan mij. ‘Daarna komen we er bijna acht maanden niet meer’. Iedere meimaand is het maar afwachten hoe de huisjes de winter hebben overleefd. Het duurt weken voordat de grond na het wegsmelten van sneeuw en ijs goed gedroogd is en er weer wat gras komt.
De naam ‘Across the creek cabins’ is uit marketingtechnisch oogpunt gekozen. Bij het zoeken naar accommodatie zullen potentiële huurders steeds deze cabins, de naam begint immers met een A, bovenaan in de lijst zien staan. Tja, studerende dochters, je wilt er ook iets aan hebben, uiteindelijk… De huisjes liggen midden in een nog volkomen ongetemde wildernis, Wells Gray National Park. In het zuiden van het park zijn er de met vele bloemen gekleurde bergweiden en in het noorden de ontelbare witte gletsjers en imposante bergtoppen. Prachtig om hier te wonen, denk ik, maar in die lange winters ook wel saai en claustrofobisch.
’s Avonds zitten we in de stralen van de bijna ondergaande zon, die nog voor lauwe warmte zorgen, voor ons huisje en ik lees een verhaal ‘uit de buurt’. In 1982 werden hier vlakbij zes kamperende toeristen (opa, oma, pa, ma en 2 dochters van 13 en 11) vermoord door de psychopaat David Shearing, 23 jaar oud, die uit deze buurt kwam. De moorden kregen veel aandacht in de media, terecht lijkt me. Zes doden in een natuurpark, dat is me nogal wat. In de pers werd ook veel aandacht besteed aan het feit dat de moorden aanvankelijk maar niet konden worden opgelost; ze werden al snel de Wells Greymoorden genoemd. Dit berokkende dit prachtige park, dat toeristisch gezien toen juist in opkomst was, veel schade. Tot 2000 bleven veel mensen hier weg. Onzin natuurlijk, de dader zit nog altijd vast – hij is tot levenslang veroordeeld en verzoeken om eerdere invrijheidsstelling zijn steevast afgewezen. Maar nog altijd heeft het park een beetje imagoschade. Ik kijk eens om me heen. Wat een drama in zo’n vredige omgeving. De kans op herhaling lijkt mij statistisch bijzonder klein. Tevreden neem ik een slok van mijn bier en behalve het gezoem van de vele muggen hoor ik helemaal niets.
Het beste dat je hier kunt doen om de hoogtepunten van Wells Gray NP niet te missen is de weg te rijden tussen de stad Clearwater en het Clearwater Lake, 71 kilometer verderop. Dat doen we dan ook. Vijftien kilometer na Clearwater komen we eerst bij de Spahats Creek Falls. Deze waterval tussen de kleurrijke rotsen van Spahats Creek, net binnen het Wells Gray Provincial Park, is 75 tot 80 meter hoog.
Het is eigenlijk ongelooflijk: Canada heeft zo veel natuur dat ze weinig moeite doen om het aan te prijzen. Meestal vind je een klein onooglijk bordje langs de kant van de weg, met de aanduiding dat er hier iets te zien valt. In Nederland zou dit tientallen kilometers van te voren - groots en niet te missen - worden aangekondigd. In Canada kun je zo maar voorbij de pareltjes van de natuur rijden, zonder dat je in de gaten hebt dat je iets heel groots en bijzonders hebt gemist. Er is een oneindig grote hoeveelheid van deze natuurjuweeltjes.
Nadat we de Spahats Falls hebben bewonderd, zien we op het parkeerterrein een kraampje van een Belg. Hij verkoopt wafels met stroop. Dit initiatief valt ons op. Eigenlijk is het best een goed idee om bij de vele bezienswaardigheden met een kraampje te gaan staan – stroopwafels, frites, hot dogs, natuur beleven maakt immers hongerig - maar we zijn het nog nergens tegen gekomen. Wij beginnen een gesprek met de Belgische ondernemer. “De Canadees houdt niet van werken” zegt hij tot onze grote verbazing, als we onze constatering aan hem voorleggen. “Ze komen zelf niet op dit goede idee om hier met iets te gaan staan. Als je tegen een Canadees zegt dat hij eigenlijk iets zou moeten opknappen aan zijn huis bij voorbeeld, een likje verf of zo, zal hij zeggen: “Oh no, that means work”. Hij heeft een chocoladewinkel in de stad (Clearwater); de Belgische bonbons lopen goed. Hij is hier nu acht jaar en het bevalt hem prima.
Op de toegangsweg naar Spahats kun je, komende vanaf de grote weg, de eerste weg rechts nemen naar het viewpoint Shaden. Een echte aanrader! Er zijn hier verschillende uitzichtpunten over de Clearwater Vallei. Ademloos staan we hier een tijdje te kijken. Na enkele kilometers volgt de 3rd Canyon Creek, en even later Moose Viewpoint met prachtige uitzichtpunten over de Clearwater Vallei. Even verderop: Dawson Falls. Die zijn niet zo zeer heel hoog, maar vooral heel breed. En daarna volgen, op veertig kilometer van Clearwater, de Helmcken Falls. De Mirtle River valt hier 141 meter omlaag in de Helmcken Canyon. Het ene hoogtepunt na het andere: iedere keer weer kijken we uit naar de kleine bordje langs de kant van de weg, dat grote dingen aankondigt: Clearwater River, Horseshoe Lake, Shadow lake.
De weg is inmiddels overgegaan in een onverharde, goed te berijden weg. Na 24 kilometer komt er een einde aan de Clearwater Valley Road. We nemen een (te) dure lunch bij het Clearwater Lake en genieten van het uitzicht. Daarna rijden we langzaam weer de weg terug naar ons huisje in het bos. Vrediger dan dit hier-en-nu kan het niet. Op die ene fatale dag in 1982 na dan. De natuur heeft het verschrikkelijke drama van 33 jaar geleden al weer toegedekt en bewaart er het gepaste stilzwijgen over. Nog even denk ik aan het ongelukkige gezin. Dan ga ik op weg naar mijn biertje.
Foto's
