Goud

Door: DirkvanHunsel

Geplaatst op Jan 5, 2011

Soms heb je van die mensen waar je opeens aan moet denken. William – zeg maar Will – was er zo een. Hij schoot door me heen tijdens het radiojournaal, bij een suf item over internet en de nieuwe goudkoorts. Ik kreeg meteen een glimlach op mijn gezicht en dacht aan Will. Jaren geleden eens ontmoet op een camping in Banff National Park in Canada, tijdens mijn eerste reis naar een ander continent.

Die camping in Banff is voor Europese begrippen enorm groot en natuurlijk staat onze camper helemaal achteraan. Naar het enige toiletgebouw wandelen en douchen is een onderneming die je minstens drie kwartier kost. Als het meezit.

Het zit niet mee. Na een kwartiertje wandelen blijken er nog negen campinggasten hetzelfde plan te hebben. Er zijn drie douches. Een van de wachtenden valt op. Vies wit T-shirt, opgerolde handdoek onder de arm en een grote rode baard. Ik schat hem een jaar of vijfenvijftig. In zijn mond fonkelt een gouden tand.

Ik kijk er net te lang naar. Hij komt naar me toe en stelt zich voor als William – zeg maar Will. Het accent is onvervalst Texaans. Ik concludeer vriendelijk dat hij er dan al een flink eindje op heeft zitten. Voor Will het sein om van wal te steken. Hij is onderweg naar Alaska. Heeft zijn huis en haard opgegeven om die reis te maken. “Mijn opa heeft daar vroeger goud gevonden. Ik ga dat nu ook doen.” Om zijn woorden kracht bij te zetten opent hij zijn mond zodat ik zijn gouden tand nog een keer goed kan bewonderen.

Ik stel vast dat hij eigenlijk te laat is. De goudkoorts is al tijden voorbij. Aan zijn gezicht te zien snijdt de opmerking diep in zijn Texaanse ziel. Met opgewonden stem legt hij uit dat tijdens de goldrush echt niet alles meegenomen kan zijn. “In Klondike misschien. Maar in Alaska is nog veel te vinden.”

William gaat het vinden. Hij is er van overtuigd. Niets vinden en straatarm het kolere-eind terug naar Texas gaan is geen optie. William ziet zichzelf als de voorganger van de nieuwe helden van de goudkoorts. In levende lijve. Hij legt het uit alsof ik een voorrecht heb om het verhaal te horen én om hem te ontmoeten.

Een van de douchehokjes gaat open. William stapt naar binnen. “Tegen niemand iets zeggen he, anders zijn anderen me voor.” Ik knik en wens hem succes. Een uurtje later rijdt Will de camping af. Het raampje van de witte pick up gaat open en hij groet vanachter zijn kolossale baard. In zijn mond glinstert de gouden tand. Die heeft hij tenminste al. Ik kijk hem na zover ik kan. Vreemde man. Heerlijk verhaal.