'Bear Country' in Yukon
Canada
Noord en Midden Amerika
MariekeH
'Bear Country' in Yukon
Met het idee dat er in de provincie Yukon maar 31.000 mensen wonen naast 17.000 beren op een oppervlakte van 480.000 vierkante kilometer (net iets groter dan California), verlieten we de grote stad Edmonton. Op weg naar een voor ons onbekend stukje Canada waar menig toeristenbus zich niet laat zien. Dat is waar wij graag heen gaan!
De eerste nacht kampeerden we in de sneeuw. De tweede nacht kamperen verscheen er een groene waas boven de bergen. Het Noorderlicht? Nu al? Zijn we al zo ver in het noorden om dat te kunnen zien? Toen begon het licht te dansen en heen en weer te schieten. We waren allebei al een week of twee nuchter, dus dit moest het Noorderlicht wel zijn. Schitterend! De dag na dit spectaculaire lichtconcert werden we getrakteerd op wildlife; black bears, elk, bizon en berggeitjes.
De afstanden werden steeds groter, de dorpjes kleiner en de natuur mooier. We vervolgden onze weg van Watson Lake naar Carmacks en door richting de Dempster highway. De Dempster highway is een gravelweg van 800 km ‘one way’ die naar Inuvik gaat. 's Winters word hij verlengd met ijsweg van 194 km. Volgens de avonturiers die wij onderweg spraken zou het een weg zijn met veel gaten, sneeuw, modder en er zijn zelfs mensen halverwege omgekeerd. Hierdoor werden wij alleen maar meer nieuwsgierig en hadden we al de grootste voorpret. Maar voordat het zover was, gingen we nog even op jacht naar een nummerplaat bij een plaatselijke auto- en afvaldump en we bleken daar niet de enige te zijn. Een grote, vette grizzly bear liep daar in rondte, waarschijnlijk aangetrokken door alle lekkere etensluchtjes. Dit bestempelde weer even dat we onszelf in ‘Bear country’ begaven en dat we ‘s avonds de tent zorgvuldig dicht moesten doen. In Keno hebben we een huis bewonderd dat gemaakt is van 32.000 bierflessen. Heel bijzonder! Volgens de bewoner schijnt het goed te werken als isolatie. Wij hadden het in ieder geval nog nooit gezien.
Eindelijk zijn we dan aangekomen bij de Dempster highway. We hebben er erg van genoten. Uitgestrekte toendra vlaktes, moose, elk, grizzly beren, sneeuw, en kou. We zijn zelfs de Artic Circle overgestoken. Ons eindpunt Inuvik was een sober, stoffig en modderig plaatsje, waar je goed kunt zien dat de winters hier koud, lang en bar zijn. Helaas liet onze auto hier ons in de steek. De distributieriem vloog er af. Geluk bij een ongeluk gebeurde het in het dorp en had de motor geen schade op gelopen. Wel moesten we 7 dagen wachten voordat we weer op pad konden. In deze dagen konden we gelukkig werken voor onze accommodatie op een chalet park waar husky honden worden getraind om voor de slee te gaan. We zaten er dus lekker warm bij. Na 6 dagen met een bosmaaier rondlopen en takken verzamelen, waren we wel héél erg blij dat we weer op doorreis konden gaan.
Goed en wel een paar uur onderweg, arriveerden we bij het pontje die ons de rivier over zou brengen. Maar die vaarde niet. Vanwege hevige sneeuwval en zware windstoten in de bergen mocht er niemand doorheen. Na 6 uur duimen draaien en kaartspellen spelen mochten we toch naar de overkant. Het was interessant om te zien dat het landschap zo was veranderd in die 7 dagen, alles was bedolven onder de sneeuw. Zo beleefden we 2 verschillende ritten en diverse soorten landschappen op precies dezelfde weg.
Na 1600 km gravel, sneeuw, klei, modder en gaten raakten de banden eindelijk het asfalt en belandden we in Dawson City. Hier is in 1896 een goudklompje gevonden waardoor de Klondike Gold Rush op gang kwam. 100.000 gelukzoekers vanuit Amerika en Canada hebben hier 3 jaar lang intensief naar goud en geluk gezocht. Het grappige is dat nu de rust weer gekeerd is in Dawson City, je nog steeds dat pioniersgevoel van toen kunt proeven. Wij hebben uiteraard ook even goud proberen te zoeken, maar zonder resultaat. Toch waren we er van overtuigd dat alle glimmende steentjes in onze zeef onze verdere reis zou gaan bekostigen. De mevrouw van het zeven-verhuur-winkeltje vertelde ons anders, helaas!
Foto's
