Eieren spotten
Galibi
Suriname
Cobinho
Eieren spotten
Eefje en ik zijn onderweg naar Galibi, aan de monding van de Marowijnerivier en op de grens met Frans Guyana. Onderweg komen we langs Moengo. Langs de weg staat het Monument for Transition. Het is een sculptuur over de overgangen het volk van Suriname, en de bewoners van Moengo in het bijzonder. Walt Disney heeft met Mickey Mouse zo'n symbool voor de grote overgang van de Westerse maatschappij. Suriname heeft op haar eigen manier een ontwikkeling doorgemaakt. De beeltenissen van voormalige Moengonezen uit het hardhout zijn de Amerikaan, de Indiaan, de Javaan en de Boslandse Creool.
Een volgende stop maken we maken we in Moiwana. Hier vond het bloedige dieptepunt van de binnenlandse oorlog plaats. Troepen van Bouterse waren geïnformeerd dat rebellenleider Brunswijk zich in het dorpje bevond. Maar toen de militairen Brunswijk niet konden vinden en geen van de dorpelingen kon of wilde vertellen waar hij was, schoten de militairen ten minste 39 onschuldige dorpelingen, onder wie voornamelijk vrouwen en kinderen, dood. Ook werden veel huizen in het dorp in brand gestoken. Het monument heeft een aantal unieke zuilen. Deze zuilen zijn klein, groot, dik of dun en symboliseren de omgekomen baby’s, kinderen, (zwangere) vrouwen en mannen van Moiwana. Op de zuilen staan de namen van de slachtoffers – in westers schrift en in Afaka, de geheime taal waarin de vroeger ’weggelopen slaven’ schriftelijk met elkaar communiceerden.
We zien een andere kant van Suriname. We rijden verder komen in Albina aan. We maken hier een stop om te lunchen en dan zullen we allemaal per bootje vervoerd worden naar Galibi. Eefje en ik zijn dol op boottochtjes, maar voor dit tochtje zijn we gewaarschuwd, meer dan een uur en in een niet al te groot bootje met veel mensen, hun bagage en proviand... we zijn gewaarschuwd!
Eefje en ik stappen in ons bootje en gaan natuurlijk helemaal voorin zitten, het beste zicht! De `kapitein' waarschuwt voor een ruw tochtje: klein bootje, stevige stroming en slecht weer. Ach, we zijn wel wat gewend en we vinden dat het tijd is om te gaan... waar wachten we nog op!
Al binnen de minuut slaan eerste golven de boot binnen. Geen enkel plekje op het lijf is nog droog. Plastiek zeilen worden uitgerold en over de mensen gedaan. Eefje is intussen al naar achter gevlucht! Ik laat me niet kennen en blijf zitten! Dat houd ik ook niet al te lang vol, ondanks al het plastiek en verkas ook snel naar achteren, waar het een stuk minder nat is.
De tocht duurt bijna anderhalf uur, maar we zijn er. Iedereen is tot op het bot kletsnat en heeft last van een `houten kont'. De volgende 3 dagen zullen we hier verblijven... ver weg van de bewoonde wereld, alleen te bereiken per boot. In de avonduren hebben we elektriciteit en er is geen WiFi. Ik zie het wel zitten, weg van de hectiek. Heerlijk wat een rust en tijd om te lezen. Ik heb een genoeg boeken van mijn (huidige) favoriete schrijver, Chris Kuzneski, bij me.
In de avond gaan we weer op (water-)pad. We hebben geleerd van ons boottochtje eerder op de dag. Zoveel mogelijk waterafstotende kleren. Plastiek zaken om de waardevolle spullen te beschermen en grote plastiek doeken om onder te schuilen. De groep die er een dag eerder was, had behalve een ruw tochtje ook nog eens regen, veel regen... dat bleef ons gelukkig bespaard. Hopelijk hadden we meer geluk dan dat zij hadden. Ze hadden geen enkele zeeschildpad gezien!
Het tochtje is wederom bijzonder ruw. Na een uurtje komen we aan bij het eerste van twee stranden. Onze gidsen turen het strand af. Niets! Voor de zekerheid toch nog maar een keertje heen en weer, langs het strand. NIETS! Ik krijg flashbacks. In Kenia zag ik geen enkele luipaard of cheeta tijdens één van de vele game-drives die hadden gedaan. Déjà vu. We varen door naar het tweede en laatste strand. Weer niets. Ook hier toch nog maar besloten om een extra keertje heen en weer te varen. NIETS! Er wordt besloten om maar aan land te gaan, we zijn er immers toch.
De stemming is niet al te best als we op strand lopen, maar dan horen we ineens iets dat lijkt op graven. We hebben mazzel! Een grote soepschildpad is bezig om een nest te graven. We zijn muisstil. We mogen haar niet storen, want dan is de kans heel groot dat ze zal stoppen en terug gaat keren naar zee. We hebben haar gelukkig niet gestoord. We houden onze adem in. Ze begint haar eieren te leggen. Dit is een moment dat we haar beter kunnen en mogen zien. Tijdens het leggen van eieren is ze in een soort van trance en merkt ze niets van wat om haar heen gebeurt.
De gids pakt een lamp... niet al te sterk licht. We kunnen foto's gaan maken. Mijn toestel kan zich niet focussen. Ik krijg alleen maar zwarte beelden. *@#$%^&! Heb ik weer. Ik sleutel aan de instellingen van mijn camera, maar tevergeefs... zwarte plaatjes. Ik ben niet de enige met dit probleem. Ik besluit om dan maar plaatjes te proberen te schieten met mijn mobieltje...
Onze gids legt uit dat het proces in 7 fases gaat:
1. komt aan land;
2. kruipt naar het hogere deel van het strand;
3. een kuil wordt gegraven;
4. de eieren worden gelegd (in trance);
5. kuil wordt dichtgemaakt;
6. nepkuilen worden gemaakt, tegen rovers;
7. terug naar zee.
Tijdens fase 4 en 7 mogen er foto's worden gemaakt. Echter niet van voorkant! Door de flits raken de schilpadden namelijk verblind. Tijdens de laatste fase kon ik gelukkig weer gebruiken maken van mijn camera en was niet afhankelijk van mijn mobieltje.
We hebben in totaal 8 zeeschildpadden gezien die avond. Alle 7 fases hebben we mogen aanschouwen. In de boot terug naar ons `resort' wisten Eefje en ik al dat dit hét hoogtepunt van deze rondreis zou zijn en waren nog maar op dag 4.
Foto's
