Een vrije dag in Cusco, wat gaan we doen? We gaan in eerste instantie voor een bustourtje langs diverse bezienswaardigheden, maar helaas kunnen we pas ruim na de middag opstappen en dat duurt ons te lang. Bij een ander boekingskantoortje zien we een grote poster met een foto van felgekleurde bergen en de tekst “Rainbow Mountain, no hiking”. We informeren of we die trip vandaag nog kunnen maken, het is dan nl. al rond 09.30 uur en we weten dat het zeker drie uur rijden is vanaf Cusco. Er wordt een telefoontje gepleegd en ja hoor, even later komt er een knul (vriend van de familie?) voorrijden en kunnen we, na de tank te hebben volgegooid, vertrekken. Zeker het laatste deel van de route is adembenemend, we rijden over een smal weggetje door piepkleine gehuchtjes, langs diepe afgronden (door smeltende sneeuw glijden we af en toe weg, best spannend) en met grote regelmaat worden we begroet door lama’s en alpaca’s. Dan komen we aan bij het voorlopige eindstation, we betalen entree bij een prachtige traditioneel geklede moeder en haar kleuterdochtertje, de “kassameisjes”. Om bij de Rainbow Mountain te komen moet er wel degelijk worden “gehiked”. Je kunt ook te paard naar boven, dus als je niet wilt wandelen, klimmen en klauteren dan is dat mogelijk, maar daar hangt wel een prijskaartje aan. “No hiking” is dus niet helemaal onwaar. Volgens onze chauffeur is het ongeveer een half uurtje lopen en ondanks dat we qua kleding en schoeisel niet op de tocht zijn voorbereid, we zouden immers een bustochtje maken, wagen we het erop. Na een half uurtje banjeren door papperige sneeuw is het einde nog niet in zicht, volgens onze meewandelende chauffeur (net een berggeit) zijn we er toch echt bijna. Er komt ons een groepje terugkerende wandelaars tegemoet en volgens hen, al wijzend in de verte, is het nog zeker 1,5 uur lopen. We beginnen langzaamaan spijt te krijgen dat we niet op zo’n paard zijn gestapt, er komen ons wel paarden achterop en tegemoet, maar die zijn allemaal bezet. We zetten stug door, al roepen we om en om wanhopig dat we ermee stoppen, en uiteindelijk bereiken we dan toch de top op ruim 5.000 meter hoogte. Mission accomplished! Boven staat een mooie oude man met hete cocathee met kilo’s suiker erin op ons te wachten, wat smaakt dat goed op dat moment. Dat de kleuren van de Rainbow Mountain in de verste verte niet lijken op de kleuren van de poster bij het boekingskantoortje wisten we gelukkig van tevoren en maakt ons eigenlijk ook niet zoveel uit. De kleuren op mijn foto zijn de echte kleuren bij helder weer, ze zijn ontstaan door verschillende mineralen in de grond zoals koper, ijzer en malachiet. De Rainbow Mountains (er zijn er meerdere) zijn sinds 2016 opengesteld voor publiek. De meeste trips gaan naar Vinicunca, maar wil je de inmiddels grote aantallen medetoeristen liever ontwijken, kies dan voor Palccoyo.