Het is een bijna vergeten wereld hier, op 4100 meter hoogte. Achter de huisjes kijk je in een gapend gat, de Quilotoakrater. De donkere wolken jagen voort, de regen valt gestaag omlaag. Er zijn niet veel mensen. Het is kil en somber, zoals zo vaak hier. Het is een hard leven hier op deze enorme hoogte. Een Ecuadoriaanse familie staat voor hun huisje, twee verkleumde toeristen. En er zijn natuurlijk de schapen, veel schapen. Zij lopen voort, zij weten niet beter.