De Galapagos mag je gerust als een soort paradijs zien, maar er zit een zwart randje aan, op het eiland Isabela.
De Wall of tears, de muur van tranen, is een bizarre plek op het verder ongerepte eiland. Op Isabela was tot 1959 een strafkolonie gevestigd. De omstandigheden waaronder de gevangen moesten leven waren mensonterend. Omdat de gevangenen niets te doen hadden bedacht de kampcommandant dat zij van de overal aanwezige stenen maar een muur moesten bouwen. Dit was vreselijk zwaar werk en vele gevangenen overleefden dit niet. Het kamp is in 1959 gesloten.
De muur van 6 meter hoog en 70 meter lang staat in het verder onaangetaste oerlandschap, als een stille getuige van deze waanzin en het gelegitimeerde geweld tegen gevangenen. Als ik in de klamme hitte de muur opklim denk ik bij mezelf hoe zwaar het leven van deze gevangenen geweest moet zijn. Muro de las Lágrimas, inderdaad......