reisverhaal Galapagos
Galapagos eilanden
Ecuador
Lione Kolsteren
reisverhaal Galapagos
Ik sta buiten op het dek van onze boot. Het is al donker en de avond is zwoel. Naast mij op nog geen halve meter afstand zit een pelikaan op de reling. Blijkbaar vindt hij het leuk om mij gezelschap te houden. Ik zie in het donker een haai voorbij zwemmen. De pelikaan naast me ziet het ook. Even veert hij op, een visje is nooit te versmaden. Pelikanen duiken er de hele dag naar. Dan bedenkt hij zich: deze vis is hem toch wat te gortig. Hij zit weer roerloos naast me. Welkom op de Galapagos.
Het is de avond van de eerste dag van onze 5-daagse cruise door dit gebied. Het is moeilijk uit te leggen wat er zo uniek is aan de Galapagoseilanden. Het is een geïsoleerde eilandengroep, 1100 km voor de westkust van Zuid-Amerika, in de Stille Oceaan. In feite zijn het de toppen van een groot onderzees vulkanengebied, de vulkanische activiteit is er nog steeds. De eilanden liggen op de evenaar maar omdat zowel de koude als warme golfstroom hier samenkomen heeft dat een matigende invloed op het klimaat. Het is een bijzondere wereld, een wereld op zich. Met een dierenwereld, die jou als mens negeert, en die je nergens anders ter wereld aantreft. Dieren die zich op een unieke wijze hebben aangepast aan het leven op deze barre eilanden. Behalve de buitengewone dierenwereld en de prachtige desolate ruige landschappen is het vooral de sfeer die je raakt. Een sfeer van een soort vergeten bijzondere wereld, een paradijs waar alles nog zo is als het altijd is geweest en waar je als mens slechts “voorbijganger” bent.
Die middag hadden we de bijzondere, bijna onwerkelijke, ervaring om wandelend door het zacht glooiende groene landschap van Santa Cruz gigantische reuzenschildpadden te zien. Links, rechts, overal zitten ze. We zien er tientallen. Als je te dichtbij komt, beginnen ze vervaarlijk te blazen. Die nacht varen we naar het meest zuidelijk gelegen eiland, Floreana. Als ik om 6.00 uur het dek op loop, komt dit eiland juist in zicht. De baai ligt er prachtig bij, met een wit zandstrand. Na een kort wandelingetje nestelen we ons op het strand en gaan snorkelen. Op dit moment is er nog niet zo heel veel te zien, wat grote zeeleguanen en een zeeschildpad. ’s Middags varen we naar Devils Crown, een rotsformatie die uit zee oprijst. We varen langzaam om de rotsen heen en zien hier veel vogels van dichtbij. Zeeleeuwen zwemmen mee. Vervolgens weer aan land voor een wandeling over het strand. Veel pas geboren zeeleeuwen. We wandelen door een prachtig glooiend landschap en we bereiken een volgend strand. Inmiddels gaat de zon bijna onder en dat levert sfeervolle beelden op. Bijna alleen op een strand, om je heen krioelt het van de zeeleeuwen, en zo moet het eeuwen geleden ook al geweest zijn….
Iedere minuut van een dag op de eilanden gebeurt er wel iets, of er valt iets te zien. En varend van eiland naar eiland zitten we lekker relaxed te deinen op de boot, de warme tropische wind om je heen. Dit alleen al is meer dan een goede reden om hier te zijn! Het gehalte aan dierlijk leven per km2 is hier hoog. Wandelend over de stranden of door de “binnenlanden” van de eilanden moet je goed kijken waar je je voeten neerzet: zeeleeuwen en reuzenleguanen kruisen erg vaak je pad. En altijd hebben ze voorrang! Daarbij moet je ook steeds omhoog kijken, want er zijn zoveel vogels te zien. Als we de volgende ochtend voet aan wal zetten op het strand van Espanola worden we overdonderd door het gebrul van de zeeleeuwen overal om ons heen. Veel kleintjes. We lopen er tussendoor, staan bij ze stil. Ze reageren niet. Het is een vreemde gewaarwording hier zo op deze manier op dit strand te zijn, tussen deze aandoenlijke dieren, die zich volkomen naturel blijven gedragen. Mooi om hun gedrag en communicatie met elkaar te kunnen observeren. Heel soms loopt een mannetje een beetje dreigend een paar meter achter ons aan. Hij is hier de baas, of we dat even willen onthouden!
Spotvogels pikken naar je tas. Er is geen vers water hier en ze doen er alles voor om bij jouw fles water te komen! Bang zijn ze absoluut niet, eerder brutaal. Tijdens de lunch gaat opeens het scheepsalarm af. Als we naar buiten rennen slaat de “schrik” al snel om in opwinding: tientallen, misschien wel honderd, dolfijnen overal rondom onze boot. We weten niet waar we moeten kijken, zoveel zijn het er. We hadden er elders wel eens een paar gezien, maar zoveel tegelijk!! Ze zwemmen vrolijk mee, om even snel als ze gekomen zijn weer te verdwijnen.
Als ik uit de zodiac aan land stap bij Punta Suarez zit er al een enorme zeeleguaan op de plek waar ik mijn voet wil zetten. Zeeleeuwen maken een oorverdovend lawaai. Een smal pad leidt omhoog, waar we van steen naar steen springend langs de steile kliffen lopen. Iedere vijf meter sta je weer stil om je te verbazen over wat je dan weer tegenkomt. Dit is natuur in de meest pure zin van het woord. De vele dieren zijn tot op een meter te benaderen, ze blijven op hun plek en ze wekken geen moment de indruk zich ook maar iets van ons mensen aan te trekken. Aan het einde van deze trail, langs de rand van de kliffen, een prachtig uitzicht beneden ons op de rotsige kust: overal nestelende vogels, zeeleeuwen, krabben, en een blowhole: het water spuit hier zo’n 15 meter de lucht in.
’s Morgens op de vijfde dag is het abrupt afgelopen. De boot legt aan in de haven van Baltra. Na het ontbijt hectisch gedoe: snel de spullen pakken en met een bus naar het vliegveld. Daar is het een drukte van belang. Welkom terug in de gewone wereld. Het is als wakker worden uit een droom, maar wel zo’n droom die je glimlachend aan de nieuwe dag doet beginnen.
Foto's
