Een eiland, met maar één dorp, een eiland ter grootte van Texel, met een schat aan héél bijzondere beelden en een kwetsbare natuur. Een eiland dat moet worden beschermt tegen de hordes toeristen. Vandaag was het nog op het nieuws, de landingsbaan werd geblokkeerd door bewoners, protesten tegen de golf van toeristen die naar het eiland toe komen en nergens rekening mee houden. Protesten tegen de problemen die die toeristen met zich meebrengen. Natuurlijk willen de mensen geld verdienen en een beter leven krijgen, maar dan toch zeker niet ten koste van hun eigenheid, hun levensstijl en van hun natuur en kunstschatten. Vorig jaar heeft een Fin nog geprobeerd een deel van een beeld, een oor, mee te nemen. Gelukkig werd hij gearresteerd en moest een boete van slechts 10.000 euro betalen, veel te weinig eigenlijk.
Makkelijk praten, kan iedereen zeggen als je er net bent geweest, maar toch, we hebben zelf de meest vreemde dingen gezien en meegemaakt. De beelden staan overal op een soort groot altaar, met duidelijke borden daar niet op te gaan staan. Bij de vulkaan de Rano Raraku zijn duidelijke wandelpaden aangelegd met het verzoek daar niet vanaf te gaan.
Wij hebben meerdere keren toeristen tegen de beelden zien staan, de beelden aan zien raken. Hen hier op wijzen heeft weinig zin, ze luisteren niet, niet naar ons maar ook niet naar de parkopzichters, die een te groot gebied moeten bewaken.
Helaas lijken de toeristen hun eigen ramen weer in te gooien, of een bezoek wordt schreeuwend duur, of er mogen maar een beperkt aantal het eiland bezoeken en je bewegingsvrijheid wordt zeer beperkt.
Zij die nog gaan blijf a.u.b. overal van af en neem alleen maar je indrukken, verbazing en je foto's mee naar huis.
Het is er veel te mooi om er niet meer heen te mogen.