Een bijzondere ontmoeting bij Pukara de Quitor

Door: Jdevaan

Geplaatst op Nov 5, 2010

San Pedro de Atacama is een oase in de droogste woestijn ter wereld. Meetstations hebben hier nog nooit neerslag gemeten! Als hier 3mm regen per jaar valt is het al een uitzonderlijk nat jaar. Daar ziet de woestijn ook wel naar uit, maar in San Pedro hebben de bewoners de aanwezigheid van een riviertje helemaal uitgebuit en is het mooi groen. De huisjes zijn allemaal van leem gemaakt en er staat een schattig witgekalkt lemen kerkje uit de 17e eeuw. Het is een ontzettend gezellig stadje met veel winkeltjes, reisbureautjes en sfeervolle restaurantjes.

Na eindelijk eens lekker uitslapen (tot 8.30) en een relaxed ontbijtje zijn we naar de 3 km verderop gelegen Pukara de Quitor gewandeld. Een tegen een heuvel gebouwde vesting daterend uit de 12e eeuw.
De toenmalige bewoners, de Ayllu indianen, leefden hier van de landbouw. Deze mensen hadden nog nooit paarden en geweren gezien, en dus was het erg makkelijk voor de Spanjaarden om deze vesting in1540 in te nemen. Helaas vielen daarbij veel slachtoffers. De Spanjaarden hebben alle opperhoofden onthoofd.
Het was prachtig weer en hoewel het nog maar net lente is en we op een hoogte zitten van 2438 m. is het toch zo’n 22 graden. Lopend in de zon voelt het nog veel warmer aan.
Bij de entree lag een jonge hond die natuurlijk wel even een knuffel wilde. Kennelijk genoot hij daar zo van, dat hij ons als baasjes van de dag bestempelde, want ondanks de steile, inspannende klim tussen de ruïnes door naar boven, week hij niet van onze zijde. Hij liep een beetje mank en bij iedere stop zocht hij hijgend een verkoelend plekje in de schaduw.


Eenmaal terug beneden heb ik de grootste plek schaduw opgezocht en hem daar een groot blik met water gegeven, voordat we de andere heuvel op gingen. Weer een pittig klimmetje, maar een must vanwege het schitterende uitzicht over de droge woestijn, met daarin de groene oase waarin San Pedro de Atacama ligt.
Maar onze doggie weigerde beneden te blijven en hinkte ook deze heuvel achter ons aan. Zoveel toewijding raakte me in mijn ziel en dus heb ik van ‘mijn doggie’ en mij een foto bij het prachtige uitzicht over een deel van de dodenvallei (zie onder, deze foto hebben jullie al eens gezien in mijn profiel).

Zelfs na dit bezoek, toen we terug wilden gaan naar San Pedro de Atacama, wilde hij van geen wijken weten. Een steeds groter schuldgevoel maakte zich van mij meester, want hij kon natuurlijk niet mee naar ons hotel, laat staan mee op excursie naar de dodenvallei en maanvallei. Maar hem ruw wegjagen kun je ook niet over je hart verkrijgen.
Op weg naar het dorp kon hij zijn dorst wel lessen in de rivier waar we langs liepen, maar het was overduidelijk dat hij ook honger had. Hij was constant op zoek naar wat eetbaars…

Eenmaal in San Pedro liep ik snel naar een bakker voor warme empanadas. Terwijl Elmo alvast naar het hotel liep, volgde de hond mij naar de bakker. Kennelijk had hij wel door dat het niet gepast was om mee naar binnen te gaan. Toen ik weer buiten kwam met de empanandas en brood voor hem, was hij weg…
Van de ene kant was ik opgelucht dat ik hem niet teleur hoefde te stellen, maar wel vroeg ik me af of hij misschien was weggejaagd door omstanders… én ik had hem graag nog wat lekkers toegestopt.
Kortom, ik voel nu weer wat tranen branden en een brok in mijn keel. In zo’n korte tijd had hij mijn hart al gestolen. Ik hoop dat hij genoten heeft van onze dag samen en dat hij nog veel knuffels en eten krijgt van andere toeristen!