Deel 3 Driedaagse Lauca-tour
El Norte Grande
Chili
Chateau
Deel 3 Driedaagse Lauca-tour
Dag 3 Driedaagse Laucatour vanuit Arica
Bij het ontbijt kregen we de mededeling dat er geen brood in Putre was. Een heel dorp zonder brood lijkt me sterk, want de meeste mensen bakken hier hun eigen brood buiten in een lemen oven. Er zullen wel problemen in de hotelbakkerij geweest zijn. Maar met yoghurt en cereals, toastjes met avocado, fruitdrank en koffie hebben we toch een behoorlijke basis kunnen leggen om aan deze dag te kunnen beginnen. Vandaag stond de vulkaan Parinacota op het programma. Tijdens het ontbijt spraken we een Italiaanse die gisteren van haar vriend een huwelijksaanzoek had gekregen op de flanken van deze vulkaan.
Nadat chauffeur/gids George de bus ontdaan had van het stof van de rit van gisteren naar Salar de Surire vertrokken we om 09.00u. Bij National Park Lauca maken we eerst een wandeling door de zgn.bofedales. Dat zijn wetlands op grote hoogte (boven 4000 meter). Ze doen een beetje prairie-achtig aan en zijn bedekt met een zeer stekelige grassoort die groeit in de vorm van grote ronde pollen. Natuurlijk lopen we weer te hard om al dat moois te gaan bekijken, al heel vlug worden we teruggefloten. Zuurstoftekort dwingt ons om rustig aan te doen. Tussen de rotsen liggen vizcacha’s zich lekker op te warmen in de eerste zonnestralen. Het zijn net grote konijnen met een hele lange dikke staart. Een beetje verderop in een kraakhelder meertje doen de mannetjes van de Andes-eend hun uiterste best om de vrouwtjes het hof te maken. Ze hebben het er zó druk mee dat ze zich heel gemakkelijk laten filmen en fotograferen.
Overal wordt er hard aan de weg gewerkt. Tegemoetkomende vrachtwagens, de meeste uit Bolivia, zorgen ervoor dat we steeds met onze bus in een dichte stofwolk duiken. Als we de politie-controle naderen en de auto aan de kant zetten steekt ineens een lama zijn kop naar binnen. Het blijkt dat deze hier altijd rondloopt en door toeristen en vrachtwagenchauffeurs gevoederd wordt met koekjes. Als er een vrachtwagen aan komt rijden loopt hij naar de kant van de bestuurderscabine toe en inderdaad: het raampje gaat open en de chauffeur heeft in zijn ene hand een koekje en in zijn andere hand een fototoestel om zijn goede daad meteen vast te leggen.
Bij een klein truckers-restaurantje bespreken we alvast de lunch voor over een paar uurtjes. In die tussentijd gaan we namelijk naar het hoogtepunt van vandaag: de Parinacota-vulkaan, gelegen aan het Chungara meer. Eerst passeren we het dorpje met dezelfde naam. Het aantal inwoners in dit dorpje bedraagt slechts 12. Ondanks de bewolking, die alleen precies boven de vulkaan hangt, hebben we een prachtig uitzicht op deze gigant. We bevinden ons hier op een hoogte van 4612 meter. Een paar paracetamolletjes bewijzen hier goede diensten en drukken een opkomende hoofdpijn weg. Toevallig zien we hier een Canadees die we voor ons vertrek gesproken hadden in ons hostal. Hij bleef hier slapen om de andere dag de vulkaan onder een blauwe hemel te zien en om hem zelfs een stukje te gaan beklimmen.
Temidden van de bofedales liggen veel meren, waarin de blauwe lucht zich prachtig weerspiegelt. De meren zijn afgezet met stokken waaraan een stuk plastic wappert. Dit als waarschuwing voor de lama’s en vicuna’s om te voorkomen dat ze het water inlopen en zo zouden kunnen verdrinken. Op verschillende plekken zie je koppeltjes Andes-ganzen voorbereidingen treffen voor het komende broedseizoen. Zij sluiten een verbond voor het leven. Als er één van de twee doodgaat dan stopt de ander met voedsel zoeken en sterft ook. In steile rotswanden zitten talloze gaten, nestplaatsen van een prachtig gekleurde specht. Natuurlijk ontbreken hier de souvenirstalletjes ook niet. Er liggen kleurrijke doeken, mutsen, vesten e.d. Mariette kan haar kooplust niet bedwingen en koopt een brede sjaal, gemaakt van alpaca-wol.
Voordat we aan de way-down beginnen gebruiken we eerst de vooraf bestelde lunch in het truckers-restaurantje. We krijgen een simpele tweegangenmaaltijd voorgeschoteld. Meer kun je hier eigenlijk niet verwachten, maar met een voldaan gevoel gaan we beginnen aan de 150 kilometerlange afdaling naar Arica, de stad van de eeuwige lente. In drie uur tijd zakken we van 4600 meter naar zeeniveau. Het wordt een rit om nooit te vergeten, temeer omdat de ondergaande zon het berglandschap, dat vaak heel onaards aandoet, in een prachtige gloed zet. Ik vraag maar niet meer of de chauffeur wil stoppen voor een foto, anders hadden we er veel te lang over gedaan. Ik draai mijn raam naar beneden en schiet tijdens het rijden de ene na de andere foto.
Terug in Arica kunnen we weer gewoon ademen. We nemen afscheid van George en worden door Ross weer heel gastvrij ontvangen met cake en frisdrank in zijn hostal Sunny Days.
Deze tour was beslist niet goedkoop, maar zijn prijs dubbel en dwars waard. Hulde voor touragentschap Raices Andinas !!
Foto's
