Lauca N.P. (ademnood en adembenemend)
El Norte Grande
Chili
TravelGoom
Lauca N.P. (ademnood en adembenemend)
Ik wil eerst eens zien waar ik terecht ben gekomen.
Fel zonlicht komt door de ramen dus ik schat in dat slippertjes en korte broek genoeg zijn.
Mis dus, het is iets na 08.00u nog geen 10 graden en dat zijn toch aardig wat streepjes minder op de meter dan in Arica.
Trainingsbroek aan, trui, bergschoenen en op voor de ochtendwandeling door Putre.
Het is niet de hoogte die me ademloos maakt maar de prachtige vallei waarin Putre is gelegen.
Ver weg bijt de ruim 5700mtr hoge 'Nevado de Putre' als een stel tanden in de bergrug daaronder.
De vallei is groen en door mensenhanden in grote landbouwvlakken verdeeld.
Iets buiten het dorp heeft een beek een flinke barranco uitgesleten.
Het dorpje zelf oogt authentiek met grote kinderkoppen waar je zonder 4WD niet doorkomt.
Wankele leemachtige huisjes markeren de smalle straatjes naar een kolonistisch pleintje, inclusief kerk.
Er heerst stilte op een vroege boer met ronkende tractor na. In een kleine winkeltje op de hoek van het plein koop ik een flesje water.
Daarna is het terug naar het hotel voor een goed ontbijt tussen een twintigtal vrolijke militairen, inpakken en op weg naar het Nacional Parque de Lauca.
Een niet te missen bestemming bij je reis naar noord-Chili of Zuidwest Bolivia heeft de literatuur me beloofd.
Ik rijd terug naar de ruta 11 met het vrachtwagen-avontuur van de vorige avond nog vers in het geheugen.
De terugblik naar Putre is prachtig met de helder witte Nevado de Putre boven haar.
Het landschap is groen en nat als ik net buiten Putre mijn eerste vicuna uit een stroompje zie drinken.
Vertedering en een nieuwsgierig verlangen kruipen door mijn lijf, het zal de ijle lucht wel zijn.
Vandaag is mijn geluksdag heb ik besloten.
Hier wil ik het ideale 'Andes-plaatje' maken: een witgetopte vulkaan met groene vlaktes, een blauwe lucht en als het kan nog wat leuke beestjes op de voorgrond.
De receptioniste van het hotel zei al dat ik geluk had vandaag wijzend op de donkere wolken in de verte.
Dit is niet het toeristenseizoen vanwege de 'Bolivian winter' die in hartje zomer zo'n 4 weken lang voor storm en veel sneeuw in het hooggebergte zorgt.
Vandaag mooi even niet want ik ben er dus de lucht is blauw!
De ruta 11 slingert door een prachtige berglandschap omhoog.
Onderweg stop ik een aantal keer om de grote groepen vicuna's op de mosachtige vlaktes te bekijken.
Roofvogels scheren door de lucht als ik mijn auto voor de zoveelste keer langs een rotswand parkeer.
Op de rots klimmen een aantal enorme pluizenbollen.
De 'eekhoornkonijnchinchillabeesten' blijven rustig zitten als ik naar ze toe sluip.
Het knuffelgehalte is hoog maar de tanden van de Vizcacha zijn scherp.
Lauca biedt me nu al wat was beloofd, een uitgebreide fauna.
Niet veel later bereik ik de hoogvlakte op 4600mtr.
Het uitzicht is adembenemend zeker als de ruim 6300mtr Volvan Parinacota te voorschijn komt.
Ik ben er stil van, wat een ongelooflijke pracht op een ongelooflijke plek.
De top van de Parinacota steekt, in bijna perfecte symmetrie, haarscherp af tegen de donkere wolken achter haar.
Sneu dat ze zulk slecht weer hebben in Bolivia...
Ik kan mijn ogen niet van de immense vulkaankegel afhouden, wat een grootsheid.
Na een tiental fotopauzes zet ik de auto uiteindelijk neer bij Lago Chungara op enkele kilometers van de Boliviaanse grens.
Vol enthousiasme spring ik uit de auto om aan wandeling langs het grote, ondiepe meer te beginnen.
Mijn adem stokt...letterlijk als ik met snelle passen richting het meer loop.
Ik ben op 4700mtr en dat kun je dus niet zomaar vergeten.
Het duurt bijna 10 minuten voordat ik weer een rustige ademhaling heb gevonden.
Later ervaar ik dat de 10 seconden van de zelfontspanner op mijn camera een halve marathon lijken als je iets te ver weg op een rots gaat zitten.
Een ontspannen glimlach lukt dan ook niet meer...
Ik wandel een uurtje rond.
Aanschouw de kleine groep flamingo's en Andes-ganzen in het meer en zie dat de donker wolken langzamerhand mijn kant op komen.
Het is een goede keuze geweest om vroeg omhoog te gaan.
Mijn ideale Andes-plaatje heb ik aan de Parinacota te danken, inclusief vicuna's en guanaco's zelfs.
Met de blik haast continue in de achteruitkijkspiegels rijdt ik terug richting Putre.
De weg is rustig, af en toe een vrachtwagen of een parkbeheerdersbusje.
Nostalgie maakt zich van me meester, al neemt de zuurstof in de lucht weer toe.
'Dag Lauca, je schoonheid vergeet ik nooit meer en als ik ooit een hond krijg zal ik haar naar je vernoemen'.
'Zo trouw ben je me geweest', denk ik wanneer ver achter me de eerste bliksemschichten de Parinacota zie kietelen.
Mijn inmiddels niet meer opgebolde flesje drink ik leeg boven Putre.
Een laatste blik op deze mooie plek en dan weer terug naar Arica.
De bijna vrachtwagensbotsing-bocht onderweg herken ik niet.
Is ook prima, ge-laucaliseerd en relaxed rijd ik de ruta 11 weer naar beneden.
Met een beetje voorspoed ruik ik halverwege de middag de grote oceaan.
wordt vervolgd...
>> Zie mijn reisreporterfoto's en mijn Lauca-tip voor een indruk van NP Lauca <<
Foto's
