Chili (deel 4) naar Arica en Lauca NP

Door: Elstijssen

Geplaatst op Jul 26, 2009

24 november 2005
Iquique blijkt een mooie stad te zijn: mooie koloniale gebouwen en huizen die in allerlei kleuren zijn geschilderd. Had ik dat maar geweten. Had wel een dag langer willen blijven.
Arica ligt helemaal in het meest noordelijke puntje, tegen de grens met Peru. Het is één van de droogste plekken ter wereld. Er wonen mensen die nog nooit regen hebben gezien. Het eerste deel van de route naar Arica is erg doods en saai. Dichter bij de grens met Peru wordt het beter. Wel steeds dorre en droge vlaktes en bergen, maar mooi. Voor mensen met hoogtevrees is het niet bepaalde een geschikte weg. Na 300 km arriveren we bij hotel Arica. Het is hier helemaal prima! We zitten vlak aan het strand in een cabaña. Een soort bungalow met 2 hotelkamers. We hebben een terras met uitzicht op het strand en de oceaan. Er staat een behoorlijke branding. Vandaag blijven we lekker op ons terras. Evert leest en ik bekijk de foto´s die ik heb gemaakt. Het hotel heeft heel vriendelijk personeel en een hele goede keuken. Wat wil je nog meer??? Er was iets mis met de waterleiding, waardoor we overdag geen water hebben. Mijn haren was ik vanavond wel.

26 november 2005
We zijn gisteren om 10.00 vertrokken en over de gangbare verbinding met Bolivia naar Putre gereden. Het park grenst aan de Boliviaanse grens. In Putre kwamen we na 135km en 3 uur rijden aan. Onze accommodatie lijkt een tot hotel omgebouwde kazerne. We hebben er een sandwich gegeten en toen iets ontzettend stoms gedaan. Putre ligt op ca. 3500m en het park op nog een ruim 1000m meer. In plaats van dat we ons aan onze planning houden, het de rest van de dag rustig doen en vanmorgen het park gaan bekijken, hebben we dat gistermiddag nog gedaan. Tot nu toe hebben we nog nooit last van hoogteziekte gehad, maar dat kunnen we nu helaas niet meer zeggen. We zijn dus op één dag van zeeniveau naar ca. 4700m gegaan. En dat is ons, ondanks dat we deze reis al eerder op hoogte zijn geweest, niet goed bekomen. We reden om 14.30 richting park en al stijgend voelden we dat we onze ademhaling aan moesten passen (dat is normaal was ook in Ecuador het geval), maar we kregen ook hoofdpijn. Nu dachten we als we terug zijn in Putre is dat wel weer weg. Nou nee, voor het eten was mijn hoofdpijn al behoorlijk geworden maar tijdens het eten viel het allemaal wel weer mee. Zaten gezellig te kleppen met een Nederlands echtpaar (die hadden we in San Pedro proberen te vermijden) en een Belgisch echtpaar (wat hebben wij toch steeds met Belgen?). Eenmaal in bed met 4 lagen op ons vanwege de kou werd het pas echt beroerd: misselijk, steeds naar het toilet, trillen en schudden en echt ongelofelijke hoofdpijn. Dus dan maar weer rechtop zitten, was het nog een beetje te doen. Af en toe in slaap gevallen en tussendoor steeds weer bedacht dat bij de eerste zonnestralen we in de auto zouden springen en weer naar beneden naar Arica zouden gaan. Gelukkig viel het vanochtend allemaal weer mee. We zijn ondertussen toch redelijk geacclimatiseerd, maar wel gaar van een kwakkelnacht. Net ontbeten en nu gaan we vrolijk als altijd weer richting Arica. Vanavond zien we daar onze Belgen weer, want die rijden vandaag ook die kant op. Leuk!
En hoe het park was? Prachtig, werkelijk waar; vulkanen, meren, authentieke dorpjes, Indígenas en ga zo maar door. Dus spijt hebben we er zeker niet van!