Jonge mijnwerkers in een van de mijnen op het 4100m gelegen Potosi proberen hun kar op de rails te krijgen. Deze kar is leeg maar helaas ontsporen ook volle karren. Het zijn voormalige zilvermijnen maar nu zoekt men naar tin en andere edelmetalen.
Je wordt als mijnwerker als het ware geboren, de job gaat van vader op zoon. De levensverwachting is maar 45 jaar! Dit loodzware ongezonde werk eist vroeg levens door o.a. stoflongen of explosies. Gelukkig voor hen is ergens in de mijn El Tio, de beschermheilige ('gewoon' een pop) te vinden, die staat hen bij in deze zware job. Ook de cocabladeren die ze voortdurens kauwen bieden hulp om de 14 a15 uur per dag arbeid door te komen, zonder echt verse lucht of daglicht. Als dank voor het bezichtigen van hun werkplek brachten we cocabladeren, dynamiet, lont en fridrank mee. De vrouwen werken overigens ook mee maar dan buiten, zij sorteren het afval.
Deze excursie heeft een onuitwisbare indruk bij me achter gelaten. Ben je claustrofobisch is het natuurlijk absoluut geen aanrader.