Stil, stiller, stilst (Deel 1)
Argentinië
Zuid Amerika
Reizende-oom-Roel
Stil, stiller, stilst (Deel 1)
De nimmer aflatende Patagonische wind doet zijn naam eer aan wanneer we ’s ochtends vroeg door de hoofdstraat van El Chalten aflopen. Onder een strakblauwe hemel proberen krachtige windstoten ons met backpack en al omver te blazen. Maar we staan stevig in onze bergschoenen. Dat moet ook wel, want de wind zal de komende dagen, wanneer onze expeditie ons naar de Patagonische ijsvlakte zal leiden, alleen nog maar sterker worden. Dat is tenminste wat onze gids Freddy verwacht.
Een imposante verschijning die Freddy. Niet zozeer vanwege zijn lengte, maar meer vanwege zijn lange gitzwarte haren en dito baard. In zijn tweede huis, El Chalten, gebruikt hij zijn vrije tijd om te luisteren naar hardrockbands als de Rosario Misfits. Een groter contrast met de overweldigende stilte in zijn eerste thuis, de bergen rondom het kleine dorpje dat slechts negenhonderd inwoners telt, is haast niet denkbaar. Maar dat is misschien wel typerend voor een berggids.
Onze expeditie loopt direct wat vertraging op. Reden is de bureaucratie, die zelfs in het vredige El Chalten al vaste voet aan de grond heeft gekregen. Op de ijsvlakte zelf zullen we namelijk overnachten op Chileens grondgebied. En de boetes zijn niet gering wanneer wij daar zonder geldige documenten aangetroffen worden. Een uur later dan gepland stappen we in de taxi die ons naar het begin van de wandeling zal brengen; de brug over de Rio Electrico.
De rivier stroomt wild. Hoge temperaturen zorgen voor veel smeltwater, dat zich kolkend een weg baant door miljoenen jaren geleden uitgesleten rivierbeddingen. Nog één keer kijken we om naar de weg, naar de taxi, voordat we ons definitief overgeven aan de vierdaagse eenzaamheid. Gids Freddy, assistent Matthias en de drie expeditieleden Stefanie, Stefanie en ik. “Vandaag zullen we weinig hoogtemeters hoeven te overbruggen”, stelt Freddy ons gerust. Een geruststellende gedachte, want het geeft ons de kans rustig te wennen aan de vijftien kilo bagage op onze rug. Niks natuurlijk vergeleken met de veertig kilo op de rug van Freddy en Matthias, maar goed.
Onze eerste pauze houden we in Piedra del Fraile, het eindstation van de route langs de Rio Electrico voor de wandelaars zonder gids. Drinkbekers worden gevuld en het heerlijke frisse water wordt gemixt met Zuco, een enorm chemische softdrink in poedervorm met een verrassend echte fruitsmaak. Dorstlessend werkt het spul geenszins, maar we weten ons gerustgesteld met de wetenschap dat we nog voldoende water tegen zullen komen.
Als we na een tweede stop, waar we de lunch nuttigen, weer verder wandelen worden we overvallen door de grootsheid van het Electrico dal. Maar niet alleen de uitgestrektheid overvalt ons, ook de haast furieuze wind hadden we niet zien aankomen. Freddy kan er alleen maar om lachen. “Dit is het geluid van Patagonië”, roept hij ons toe, terwijl wij ons een weg banen door de ongehinderd waaiende wind.
Na een uur lopen bevinden we ons weer in de relatieve beschutting van een bergwand. Maar met elke stap die we zetten wordt het geraas in de verte duidelijker hoorbaar. En het oversteken van een pas maakt het geraas ook zichtbaar. Met bulderend geraas stort zich voor onze ogen een zijtak van de Rio Electrico naar beneden. De felle zon brand op onze gezichten en je hoeft geen raketgeleerde te zijn om te begrijpen dat diezelfde zon ook een paar honderd meter hoger zijn werk doet. Matthias en Freddy kijken elkaar aan en sommeren ons te wachten. Met zijn tweeën gaan ze op zoek naar de beste plaats om de rivier over te steken. Als ze een plaats gevonden hebben gebaren ze ons bij hen te komen.
De schoenen gaan met de veters om de nek heen, de broekspijpen omhoog en de backpack los, zodat die bij een eventuele struikelpartij makkelijk afgegooid kan worden. Want om met vijftien kilo achterover in het ijskoude water te vallen is geen pretje, verzekert Freddy ons. Een eerste voorzichtige stap in het water is verfrissend. Een tweede is al ijskoud en een derde werkt verdovend. Onderwijl het ijskoude water zich met veel geweld een weg door onze benen heen probeert te banen, banen wij ons een weg naar de overkant. Daar aangekomen wacht ons de zon weer, die ons zijn stralen cadeau doet. La Playita, onze eerste camping is dan nog maar een uurtje lopen. Daar aangekomen worden de tenten snel opgezet en dan is het tijd voor maté en prachtige verhalen. En de wind lacht met ons mee.
Diezelfde wind zorgt er ’s ochtends voor dat we niet in alle vroegte vertrekken voor de tocht over de Marconi Pas, die ons uiteindelijk zal leiden naar de Patagonische ijsvlakte. Freddy is in alle vroegte al naar de monding van de Marconigletsjer gewandeld, vanwaar hij prima uitzicht had over de rest van de route. “Vooral op de pas zelf waait het verschrikkelijk hard”, rapporteert hij ons even later.
Zie Deel 2
Foto's
